Mandal – Vlieland – Terschelling

4 – 10 september 2025

De oversteek terug naar Nederland

Op donderdag nemen we het besluit. Morgen, vrijdag 5 september, starten we de oversteek naar Vlieland. We zien een redelijk weersgat wat we willen benutten. Verderop in de tijd zien we geen mogelijkheden meer omdat we zeker drie dagen goed weer willen hebben. Bovendien hebben we dan nog even tijd in Nederland om te acclimatiseren.

We vervolgen onze voorbereidingen.

Op woensdag en donderdag regent het nogal in Mandal en omgeving. Wij liggen in de bocht van een rivier in de haven en dat blijkt toch echt het afvoerputje te zijn. Van alles komt met de flinke stroming de berg af. Op een gegeven moment zien we vlak achter Bodyguard een hele boom met takken en blaadjes en al onder de steiger doorkomen!

Dennis heeft pech. Was hij gisteren al te water gegaan om het roer en schroefblad vrij te maken van allerlei planten en takken, blijkt hij vandaag weer te water te moeten.

En dat valt nog niet mee want de rivier stroomt als een gek. Ik stel nog voor dat ik het koude water beter kan trotseren maar daar komt niks van in. Ondanks dat hij het verschrikkelijk koud vindt, gaat mijn stoere zeerot toch echt zelf te water. (Ik vond dat natuurlijk niet zo heel erg😁)

“Ligplaatsen te koop” Wij vragen ons af of deze foto wel een mooi visitekaartje is… Je zou toch niet blij zijn wanneer je boot daar ligt. In ieder geval is er genoeg brandhout voor de komende winter. 🤣
Overigens liggen wij hier dus direct achter.

Vertrek uit Noorwegen

Op vrijdag 5 september vertrekken we rond 12:00 uur uit Mandal. Het is de verwachting dat we ruim 55 uren over de oversteek gaan doen.

‘s Avonds is de zonsondergang erg mooi, de lucht kleurt helder op. We zien mooie windveren. Verder is het volle maan. Dat is helemaal geluk hebben. Het wordt dan niet pikkedonker op zee en je kunt de vissersschepen of tankers dan niet alleen op AIS zien of door de navigatieverlichting maar na verloop van tijd ook visueel.

Ark van Noach

Tijdens de tocht ontdekken we allerlei kruip- en vliegbeestjes aan boord. We zien kevertjes, vliegen, zelfs rupsen en wantsen. Bodyguard lijkt wel de ark van Noach! We denken dat die van al het drijvende hout van Mandal zijn overgestapt op Bodyguard.

Tja en wat doen we daarmee. Ik vind het wel zielig om die overboord te zetten maar kleine kruipertjes aan boord zijn meestal geen goed idee. Sommige krijgen zwemles maar die weten de boot niet terug te vinden. Sommige kruipen snel tussen het blokrooster of kleine kiertjes. Die hebben een gratis ritje naar Nederland. Ben benieuwd welke vlinders we veilig overgezet hebben…

Zelf vind ik het heel fijn dat ik de windmolenparken kan zien wanneer je zo door de nacht jakkert. Er komen er ook zoveel bij! De lichten op de windmolens zie je al van ver en ik twijfel echt niet aan de waterkaarten en aan de route die gepland is, maar toch, je wil toch echt niet tegen zo’n paal aanvaren.

‘s Nachts trekt de wind, zoals verwacht, sterk aan. Dennis zet een dubbel rif in het grootzeil en ik reef de genua. Dit kan varende weg. Na een paar minuten kan ik de grootschoot alweer aantrekken en gaan we beter over de golven. Vooralsnog hebben we een snelheid tot bijna 8 knopen!

Onderweg is er veel meer beweging dan dat ik de afgelopen weken gewend was. Het gevolg hiervan is natuurlijk dat ik me weer wat katterig voel. Gelukkig is het dit keer niet zo erg als op de heenreis.

Het is lastig te omschrijven wat ik onderweg beleef en zie. We zijn alleen op zee, Bodyguard vliegt als een blije zeehond over het water. Af en toe duikt de boeg in een golf en krijgen we bakken zout water over het dek. Regelmatig moet ik snel wegduiken. Wanneer de boot goed getrimd is, is het echt genieten van de balans tussen de boot, het water en de wind. De golven blijf ik mega fascinerend vinden. Het is zo mooi om mij heen! Het geluid van het water en de wind is soms oorverdovend.

Ik probeer wat filmpjes te maken zodat ik daar komende winter op kan teren, maar toch laten de beelden die ik zie zich maar moeilijk vangen in een filmpje. In het echt is het zoveel mooier!

Het waait zo hard dat ik bang ben dat de wind mijn mobiele telefoon weggrist. Ik houd hem stevig vast maar durf hem niet ver boven de buiskap uit te houden.

De wind neemt op de tweede dag wat af en de golven zijn daardoor niet zo hoog meer. Dat geeft wat rust. Ik probeer de zeilen goed te trimmen zodat de boot lekker door het water glijdt en Dennis ook lekker kan slapen. We houden het wachtschema van drie uur op, drie uur af aan en ik heb dienst wanneer de zon opkomt. De hele horizon kleurt oranje en het ziet er allemaal weer zo mooi uit. Ik tuur een tijd lang naar de horizon en prijs mezelf gelukkig dat ik dit allemaal mag zien en meemaken. Meestal laat ik dan een vreugdekreet, maar niet wanneer Dennis ligt te pitten. Ik weet zeker dat hij dan binnen een halve seconde in zijn onderbroek aan dek staat, stijf van de schrik.

Gedurende de zaterdag hebben we ook een aantal uren te weinig wind. De motor gaat bij. We moeten onze voortgang wel in de gaten houden omdat het zondagavond echt flink gaat waaien en we dan wel op Vlieland willen zijn.

Wanneer we goed inzoemen op de vaarkaarten zien we dat er weer tal van windmolenparken zijn bijgekomen. Het wordt slalommen ten noorden van de Duitse en Nederlandse Waddeneilanden.

Zoals hierboven te zien is het goed mikken tussen alle obstakels. Eerst het verkeerscheidingsstelsel (vaarwegen met rose pijl) ‘recht’ oversteken en dan snel de hoek van het windmolenpark mishouden. Voor de oplettende lezer is te zien dat de hoek over de zogenaamde ‘trafic lanes’ niet geheel haaks is. Dit komt door de stroom en en een beetje verlijering. Qua kompaskoers voeren we haaks, zoals de regels ook voorschrijven.

Het label ‘Wk’ op de kaartjes betekent wrak. Met onze voorgangers van de afgelopen eeuwen is het niet altijd goed gegaan🤔

De omstandigheden onderweg

Op vrijdag starten we met een paar uur tegenwind tot 20 knopen en een gemiddelde golfhoogte van ongeveer 1,4 meter. Daarna ruimt de wind naar het westen om gaandeweg het tweede deel op zaterdag eerst af te nemen tot rond de 15 knopen en met golven van ongeveer 60 cm hoogte. Zaterdagavond draait de wind door en trekt hij aan. Nu komt hij vanuit het zuidoosten en is 18 tot 22 knopen. Dan komt de gust ook echt in wat de golven wat meer opstuwt tot 1,4 meter.

Om de voorspelde 24 tot 27 knopen midden op zee te omzeilen en een ruimere koers met de hardere wind te hebben, varen we vrijdag en zaterdag pal zuid, parallel aan Denemarken om vervolgens in het derde deel van de tocht boven de Duitse en Nederlandse Waddeneilanden westelijker richting Vlieland te varen.

De Nederlandse kustwacht roept ons onderweg via de marifoon op. Ze stellen allerlei vragen en willen bijvoorbeeld weten waar we geweest zijn en hoe lang. Wanneer de beste man vraagt of we wat willen aangeven zoals bijvoorbeeld alcohol, moet Dennis lachen. “Wanneer je alcohol vanuit Noorwegen meeneemt naar Nederland heb je het niet helemaal goed begrepen”. 🤣 Na deze actie denkt Dennis dat ze vooralsnog aan boord gaan komen maar zover komt het niet. We kunnen vrij doorvaren. Hij bedankt ons vriendelijk.

Op zondagavond 7 september varen we rond 17:00 uur naar het Stortemelk, het water tussen Terschelling en Vlieland. Het wordt een sportieve climax van onze tocht met tot 27 knopen wind tegen over het dek. We komen precies op tijd aan om de stroming weer mee te hebben. Dennis had al aangegeven dat de kentering van de stroming rond 17:00 uur was en dat we er dan het beste door kunnen. Dat het dan ook lukt is wel mazzel hebben.

Op basis van de net ge-update kaarten en de zuidoosten wind, nemen we een creatieve route over de gronden van Stortemelk. Hierdoor zijn we rond 19:00 uur met maar twee slagen en vele mijlen minder recht onder de haven van Vlieland. Na drie dagen hebben we behoefte aan rust en slaap. We besluiten voor anker te gaan en gaan morgen wel de haven van Vlie in.

Niet lang daarna hebben we ten zuiden van Vlieland een kuiltje gevonden waar Bodyguard mooi voor anker kan en liggen we rustig te dobberen. Tijd voor een prakkie nasi en oh oh oh, wat smaakt dat heerlijk in de wetenschap dat we een goede tocht van 314,2 mijlen (kleine 600 km) in 55 uur hebben gevaren en we beiden tevreden kunnen zijn over hoe het gegaan is. Voor de rekenaar, onze gemiddelde snelheid, inclusief vertrek, aankomst en de windstille periode is 5,6 knopen geweest.

In de vroege ochtend van maandag krijgt Bodyguard een flinke regenbui over zich heen en die komt erg goed uit. Na drie dagen zout water happen op zee is ze briesend zout. We kunnen het bijna met een plamuurmes van de boot schrapen.

Tijdens de oversteek was het weer af en toe behoorlijk sportief en dan is het erg lastig en zeker ook een uitdaging om goed te eten op een constant bewegende boot. Het was dan ook een traktatie eerste klas dat we op maandagmorgen een ei met spek konden bakken. Nu is dat sowieso iets waarmee ik mijn kapitein in een goede mood krijgt, dus dat was ook wel een inkoppertje.

Vlieland

Het wad gezien vanaf de vuurtoren van Vlieland. Ik vind dit plaatje altijd zo mooi. Het lijkt bijna tropisch. Ik geloof dat ik deze foto elke keer maak maar met een andere lucht is de foto ook altijd anders.

Uitzicht op Oost-Vlieland

De aankomst wordt gevierd. Het is hier dan wel pas twee uur ‘s middags maar ons dag/nacht-ritme is toch in de war dus dat maakt niet uit. Proost!

Het is heerlijk wandelen op Vlieland. Elke dag proberen we onze benen te strekken. Het regent op deze dag nogal en dat maakt dat de geur van de naaldbomen nog lekkerder is. Bij een leuk tentje drinken we een cappuccino en even verderop eten we onder een boom onze verse broodjes voor de lunch op. Het uitzicht over de duinen en het wad is adembenemend. En dat het regent interesseert ons geen zier. We zijn erop gekleed.

Dinsdagavond varen we met kentering naar Terschelling. Daar willen we nog graag een paar dagen heen. In een restaurant vieren we onze heerlijke maanden samen op pad.