Chapter 2 Blogs

En dan ineens beseffen we dat we toch wel een beetje tempo moeten maken om ook in het noorden van Noorwegen wat tijd te hebben nu de dagen nog lang zijn. We verlaten Bergen en vinden het beiden fijn om weer onderweg te zijn. Ergens aankomen heeft echt zijn charme. Je gaat weer wat nieuws beleven en ontdekken, maar na een paar dagen willen we ook weer weg, weer lekker het water op, de zeilen omhoog en varen!

We willen deze dag heel wat mijlen varen maar een groot deel van de dag zijn we bezig om toch een dorpje aan te doen om wat kaarten voor de kinderen van mijn school op de post te doen. Ik vergat dat in Bergen, maar het is bijna grote vakantie dus kan het niet blijven liggen.

Dit blijkt echter nog niet mee te vallen. Allereerst moet je op één van de eilanden die we passeren een dorpje aan het water vinden en dan moet je, zo blijkt, ook het geluk hebben dat er een postmogelijkheid is. Na een tijdje komen we bij een plaatselijk winkeltje, maar die stuurt ons naar een andere eiland. ‘Het is niet ver’, zegt ze nog. Maar wij kunnen net niet onder de brug door en moeten helemaal om. Weer uren verder, maar dit keer lukt het om de kaarten te posten.

Het is al wat later in de avond wanneer we de zoveelste poging doen om te ankeren. De bodem is hier aan de kust echt helemaal kaal. Het anker houdt nergens. Na veel gezoek vinden we aan de andere kant van de zeearm bij Toska een ankerplekje. Het is een natuurhaven en het ligt heel erg beschut achter een smalle opening tussen de bergen.

Wat heeft de natuur dit toch prachtig geboetseerd. Deze foto is met het uitzicht naar buiten. Op de heenreis was het toch wel even onze weg zoeken en dan heb ik geen tijd om de vliegende fotograaf te spelen. De dieptemeter piept, maar het lukt net. Links en rechts zien we rotspartijen en bomen. We kunnen er precies tussendoor en zien een prachtig meertje daarachter. Het lijkt zo uit de film te komen.

Het water is spiegelglad en langs de kanten staan diverse boothuizen in de typische Noorse kleuren roodbruin, gelig of gewoon wit. We ankeren ergens in het midden omdat de diepgang voor ons uiteraard bepalend is.

Jammer genoeg moeten we de volgende dag alweer vroeg weg en kunnen we niet van het uitzicht genieten tijdens het ontbijt. Dat doen we onderweg. We genieten enorm van het lekkere zonnetje en prijzen ons gelukkig dat we dit kunnen doen.

We verlaten de zeearm en gaan verder over zee. Er zijn veel eilandjes en rotspartijen vlak onder de kust. Allemaal donker gesteente zo kaal als een neet. We kunnen er prima tussendoor maar het is goed opletten! Veelal zien we ze erg duidelijk maar vaak ook helemaal niet. Dan zien we enkel wat brekende golven. Diepgang zegt ook niks. Het kan het ene moment wel 100 tot 400 meter diep zijn en het andere moment maar 30, 40 of b.v. 6 meter. Het maakt dat we de hele tijd een tweetal kaarten nauwgezet in de gaten houden. We gebruiken zowel de meest recente O-charts op de laptop met OpenCPN en de Navionics App op de tablet. De database en de manier waarop de kaarten worden weergegeven zijn verschillend en qua detaillering verschillen ze ook met elkaar. Zijn ze het met elkaar eens dan geeft dat zekerheid en anders passen we extra goed op.

We varen vrijdag 26 juni de hele dag door en komen laat in de avond aan in Ålesund. De komende twee dagen voorspellen de weergoeroes veel wind en we blijven dan liever verwaaid liggen in deze stad. We lezen er van alles over maar toch valt het een beetje tegen. Er zijn veel toeristen omdat er twee enorme cruiseschepen aan de kade liggen. Zo te horen een Duits schip.

De dag daarna is het zondag en zijn ze weg. Dan is het ook ineens uitgestorven hier. Op zondag is het in Noorwegen sowieso een dooie boel. Bijna alle winkels zijn dicht vanwege de zondagsrust. De overheid bepaalt hier best veel zo horen we. Ze bepalen bijvoorbeeld de prijzen van diverse goederen als eieren en koffie. Een ei kost zomaar 50 cent en je moet niet opkijken dat een kilo koffie 35 euro kost. Ook hadden we van de week moeite met het betalen van ons liggeld. Dat kon alleen maar met een Noors bankrekeningnummer, maar dat krijg je enkel als Noorse staatsburger. Tja… wat doen je dan. Via Marianne hebben we toch het liggeld kunnen voldoen. Dat was maar goed ook want die avond waaide het hart en lagen we lekker beschut in een piepklein haventje aan de kust.

Afgelopen twee dagen hebben we veel wind gehad. We hebben de boot verlegd naar de binnenhaven. Dat scheelde veel geschommel. De wind trok aan tot 45 knopen en dat is toch windkracht 9. Dennis ging een paar keer het bed uit om de lijnen te controleren. Wat een getrek en gepiep zeg! we hebben erg onrustig geslapen. Later zagen we dat er bij andere schepen stootwillen geploft waren en een lijn van de buurman was geknapt.

Omdat de voorspelling is dat de wind er de komende dagen uit gaat willen we toch vanavond al vertrekken om voortgang te maken. We gaan het zien.

Nagekomen filmpjes

Bij het blog van het Hardangerfjord zijn een drietal filmpjes toegevoegd. Een filmpje van de ankerplaats bij Dennis’ achternicht Marianne, een filmpje van onze hike naar de gletsjer en de drone catch die niet doorgekomen was via de mail. Wellicht leuk om te zien.

Van Marianne krijgen we tal van tips voor het vervolg van onze tocht. In haar ‘achtertuin’ ligt in het Folgefonna Nationale park en de Fonna gletsjer.

We kunnen hem zelfs al zien liggen op de top van het gebergte achter haar huis. Dennis is er 16 jaar geleden ook geweest met Anneke. Toen kon je nog tot aan de gletsjermond lopen. Daar willen we heen! We varen een dag lang door het Hardangerfjord naar Sundal. Daar leggen we Bodyguard aan een steiger die door de scouting in elkaar geknutseld lijkt te zijn. Ook de elektriciteitsvoorziening laat onze haren al overeind staan nog voordat de stekker erin zit.

Het eerste deel van de hike naar de gletsjer loopt naar het grote gletsjermeer en is goed begaanbaar. Dat is fijn, maar we weten dat we nog honderden meters moeten klimmen. Dennis belooft mij al een minder geplaveid pad verderop. Na een paar kilometer zijn we er. Het uitzicht over het meer is sprookjesachtig. In de verte zien we de gletsjer al liggen. We blijven er even hangen en eten er onze lunch op.

Wanneer we onze weg vervolgen wordt het pad gelijk al wat ruiger en is het hiken ook al een stuk stoerder. We lopen vele meters omhoog om vervolgens ook weer omlaag te lopen. Dag hoogtemeters! Het pad is nog goed te onderscheiden maar de stenen zijn al best groot en we moeten goed opletten waar we onze voet neerzetten. Regelmatig stoppen we om het uitzicht te bewonderen.

Het meer kleurt mooi groenig op. Het water is spiegelglad. We kunnen enkele meters diep kijken. Wanneer we aan het einde van het meer zijn rusten we uit op de delta die de stroming heeft gemaakt. Het is een grote witte vlakte met grote en kleine keien en af en toe wat zand. Het geheel wordt op meerdere plaatsen doorkruist door stroompjes. We proberen ons voor te stellen hoe het er in het voorjaar hier uitziet wanneer het smeltwater van de berg stroomt. Zal dan wel een hele heksenketel zijn.

Het water is ijskoud. Ik wil erin springen maar baal ervan dat ik mijn handdoek vergeten ben.

Het derde deel van de hike wordt het zwaarste stuk. We gaan nu de hoogte in en al rap is het zo hoog en lastig begaanbaar dat we ons vasthouden aan de boompjes of op handen en voeten verder klauteren. Tot we op een gegeven moment ons afvragen of het pad wat we volgen wel juist is. Dennis herkent het niet meer. We zoeken wat verder en we klauteren vrolijk de berg op tot het echt doodloopt. Zo gaan wij die gletsjer nooit bereiken! We besluiten de drone de lucht in te sturen om het juiste pad terug te vinden. Omdat de drone hier niet goed kan landen is dit het moment om de ‘aircatch’ te oefenen. Dennis brengt de drone op een bepaalde hoogte vlak voor mijn neus en ik pak hem vast zonder dat mijn vingers korter gekaasschaafd worden.

Het pad is iets onder ons. We klauteren terug. Back on the track! Maar makkelijker wordt het niet. De rotsen worden steeds groter en gladder. De gletsjer lijkt nog heel ver weg. Wanneer we wat later op de grote stenen vlakte staan en ik al een keer goed uitgegleden ben, laten we de drone nog een keer zijn werk doen. De gletsjer is nog heel ver weg. De drone vliegt zelfs in zijn maximale hoogte- en afstandbeveiliging!

We komen tot de conclusie dat ons doel niet haalbaar is. De gletsjermond is, zo blijkt later, de afgelopen jaren honderden meters opgeschoven door de opwarming van de aarde! Daarnaast wordt niet alleen het gebied onbegaanbaar ruig, er wordt ook wat regen voorspeld en we willen niet over de rotsen gaan terwijl ze nat zijn. Dat is vragen om glijpartijen met alle gevolgen van dien.

We vinden het niet leuk maar geven toch op. Al met al was het een prachtige avontuurlijke tocht met mooie vergezichten en adembenemende natuur en heel veel pauzes. Ja, wij zijn duidelijk geen 18 meer. 😕

‘s Avonds zijn we pas rond 21:00 uur terug op Bodyguard. We kunnen geen pap meer zeggen en zijn doodop. Gelukkig hebben we een prakkie in de koelkast staan en mikken dat in de magnetron.

Graag willen we Midzomernacht in Bergen doorbrengen. Er zijn tal van festiviteiten en de traditie is dat er een groot vuur, een bonfire ontstoken wordt. Maar het is nog ruim 65 mijlen varen. De hele dag hebben we geen zuchtje wind de goede kant op. De motor gaat aan en blijft aan.

Het is al lang avond wanneer we het genoeg vinden. In een mooi kommetje gooien we het anker uit. Dan maar geen bonfire vanavond. We leren hier al goed om de dag te nemen zoals hij komt. Juist wanneer we lekker buiten zitten met ons opgewarmde prakkie horen we een gierend geluid boven ons hoofd. Het blijkt dat we in de aanvliegroute van het vliegveld van Bergen liggen…

De volgende dag gaan we na een frisse duik en het ontbijt weer verder en terwijl we gisteren geen wind hadden, hebben we het vandaag juist wel. Ze voorspellen een dikke bries later op de dag. We hopen die voor te zijn en flapperen heerlijk naar Bergen.

Terwijl we de haven in zicht hebben klinkt er van binnen een grote knal. We schrikken ons de pleuris! Wat nu weer! Het blijkt dat de magnetron niet zeilvast was gezet en hij is naar beneden gevallen. Overal ligt glas. We kijken elkaar moedeloos aan. Een kleine handeling had dit kunnen voorkomen.

Bergen

Bergen is een leuke en mooie stad. Het weer is er heerlijk zonnig wanneer we aankomen en dat is echt mazzel hebben in de natste stad van Europa. Het regent hier gemiddeld 300 dagen per jaar. Ondanks dat het zondag is en de normale winkels allemaal dicht zijn is het er erg bedrijvig. Er zijn veel toeristen op de been en alles wat daar een beetje aan kan verdienen is druk bezig. Zo is er een vismarkt niet ver van onze ligplaats waar zelfs walvissenvlees verkocht wordt. Ook kun je er een maaltijd eten in de pop-up restaurantjes. Het sfeertje in de stad is heel gezellig.

De grote actie van de volgende dag is een andere magnetron scoren. We kijken zelfs op de Noorse marktplaats. Uiteindelijk kopen we er een in een elektronicazaak in Bergen.

We relativeren het voorval maar weer in de overtuiging dat we bereid zijn om te gaan met tegenslagen om avonturen te beleven.

Met een lekker half windje varen we de eerste mijlen naar het Lysefjord. Daarna wordt het vlagerig en draait de wind ook veel. Op een gegeven moment is de wind zo wisselend tussen al die bergen dat zeilen steeds lastiger wordt. We draaien de genua maar in en gaan verder op de motor.

Aangekomen in het Lysefjord vergapen we ons aan de mooie ruige hoge en steile rotsen. Af en toe passeren we een inham. We zien er prachtige huizen, vakantiewoningen en boothuizen. Hier en daar grote gladgeschuurde steenpartijen die als een loper het water inglijden. We gaan onder een brug door die 45 meter hoog is. De weg daar gaat verder een tunnel in. Midden in het water liggen een paar rotseilanden. Dat is even opletten. Verder kunnen we ongestoord onze route vervolgen. Ik spuug mijn nectarinepitje naar een diepte van 390 meter.

Tegen de tijd dat we denken de Preikenstolen te kunnen gaan zien, doen we wie hem het eerste ziet. Samen turen we de rotswand af. Ik krijg er een stijve nek van. We kijken 600 / 800 meter omhoog en moeten oppassen om niet achterover te vallen. Zoeken steun bij de verstaging om ons evenwicht te bewaren, maar we zien hem niet… Hier moet het toch echt zijn. We checken de kaarten die we hebben en halen er zelfs google maps bij.

En dan daar, heel ver in de verte zien we iets wat misschien dan toch… We pakken onze fotocamera er maar eens bij en zoemen in, nog meer en nog meer en ja hoor, op dat puntje in de verte, ruim 600 meter hoog ziet we mensen staan. Dat is de Preikestolen! Wat ziet dat er klein uit vanaf waterniveau. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Dit moet voor de mensen die een dure bootreis boeken naar hier wel een teleurstelling zijn.

Gelijktijdig zien wij tal van markante punten die geen markant punt zijn omdat er geen toeristen kunnen komen. Na even draaien we de boot om en gaan op zoek naar een ankerplekje voor de nacht en dat vinden we iets terug in een mooie baai met goeie ankergrond.

Omdat het gisteren nogal waaide konden we geen dronebeelden maken. Deze ochtend is dat beter. De drone gaat de lucht in. We maken prachtige beelden maar dan steekt er een forse de wind de kop op. De drone vindt zijn weg wel terug naar de boot, maar raakt nu toch in de war van alle objecten eromheen die hij automatisch wil ontwijken. Terwijl hij het een ontwijkt, botst hij bijna tegen het ander. Dennis kan maar net op tijd de antenne wegtrekken of hij was er tegenaan gevlogen. Omdat het landen allemaal te lang duurt is de batterij nu ook nog eens bijna leeg. ‘Return home’ Nee! Niet daar naast de boot in het water! Ik trek mijn kleding al uit om te water te gaan. Eindelijk lukt het Dennis om de ‘avoid objects’ uit te zetten en dan met deze wind het ding toch op ons zonnepaneel te laten landen en snel te pakken voordat hij er vanaf geblazen wordt. Pfff, komen we daar even goed weg!

We vervolgen onze tocht naar het noorden. Morgen willen we bij Marianne, een achternicht van Dennis zijn. Zij woont iets ten noorden van Haugesund. Onderweg hebben we veel regen. Dat is jammer. Gelukkig kunnen we onze buiskap dichtmaken met een fijn tentje waardoor we lekker beschut zitten.

Het is al avond wanneer we het genoeg vinden. Na wat zoeken vinden we een prachtige plek om te ankeren. In het midden van een eilandengroep van afwissend ruige rotsen met weer glad gesleten exemplaren, vinden we een mooie beschutte plek. Ik besluit gelijk na het eten op verkenning te gaan met de kano.

Het is werkelijk prachtig om hier te kanoën. Af en toe stop ik met peddelen. Ik merk dat ik mijn adem onbewust in ga houden omdat ik daarmee teveel lawaai maak. Het is sereen stil om mij heen. Ik kan de druppels van mijn peddel horen vallen. Vogels blijven rustig zitten wanneer ik in de buurt kom, alleen de vissen onder mij schieten weg. Ik word er helemaal zen van.

Dennis stuurt ondertussen wat foto’s door naar mijn kinderen. Die reageren direct. In mijn enthousiasme bel ik ze gelijk nadat ik (droog) uit de kano ben gekomen. Blijkt dat ze beiden al in bed liggen om te gaan slapen. Het is al lang 23:00 uur geweest! Totaal niet in de gaten met die lange dagen hier.

De volgende dag varen we naar Marianne en haar gezin. Ze woont aan het eind van een klein fjord in een prachtige woning bovenop een heuvel. We moeten wat zoekslagen maken om een goed ankerplekje te vinden. Werner haalt ons op met een bootje.

We hebben er een super gezellige avond samen met Marianne, Sander met zijn zoontje Sverre en Werner. We eten er heerlijke Noorse ‘lapskaus’, een stoofpot van aardappelen, meerdere soorten vlees en wortelen. Iedereen kletst honderduit en we wisselen van Nederlands naar Engels en omgekeerd en leren ondertussen nog wat Noors.

Het is al laat op de avond wanneer we naar de boot terugkeren en spreken af elkaar morgen bij ons aan boord nogmaals te ontmoeten.

‘s Avonds hebben we aan boord problemen met het doortrekken van het toilet. Er blijkt een kwal aangezogen te zijn. Die komt in stukjes door ons toilet heen. We vrezen dat het hele systeem weer open moet. Nou echt geen zin in! Gelukkig blijkt de volgende morgen dat dat niet nodig is. Het toilet spoelt zelfs beter door dan voorheen. Thanx toiletgelfish 😁

De volgende dag is het 18 juni. Een heel bijzondere dag. Lieve schoonvader Ad wordt 90 jaar! Vanuit het verre Noorwegen bellen we hem om hem te feliciteren en een fijne dag toe te wensen.🧡

Zondag is het dan zover. De werkzaamheden van de reparatie zijn afgerond en we zouden kunnen vertrekken. Zouden, want de boot is nog een grote chaos en ik wil dat echt eerst opgeruimd hebben. Beter ook voordat we gaan zeilen. Voor je het weet ligt alles van bakboord aan stuurboord of omgekeerd. Na het ontbijt pakken dus nog even goed aan.

Het drogen van het matras was nog een hele exercitie geworden. Twee weken lang zijn we er zoet mee geweest. Eigenlijk was het een klein drama op zich. Het zoute water moest er uit en dat kon goed met de slang van de haven, maar het drogen was een crime. Twee weken de ontvochtiger aan in ons slaapvertrek achter en heel vaak overdag naar buiten gesleept. Wat een gedoe! En elke keer voelden we toch nog wat natte plekken. Maar nu is het droog en kan ik het bed ook opmaken. Joepie! Eindelijk weer in ons maxibed slapen.

We lopen nog naar de supermarkt voor de laatste verse spullen. De komende dagen voor ons geen haven! Maar ook geen heerlijke ontbijtjes van ‘To good to go’. Misschien beter ook, elke dag eieren, spek en worstjes is misschien een beetje over de top. Normaal kunnen we zeggen dat we het er wel van af zeilen maar daar komen we nu niet mee weg.😉

Met de laatste minuutjes van de elektrische step haalt Dennis nog wat diesel. De four wheel drive achter Dennis moet gek gekeken hebben.🤣

Gek genoeg zijn we naast buitengewoon blij en enthousiast ook een beetje gespannen voor ons vertrek. We zitten in een compleet verkeerde modus en merken op dat we even tijd nodig hebben om in de cruisersfeer te komen. Zo voelen we haast maar we hebben de tijd. Relax!

Niet meer gevangen in Stavanger

We koersen als eerste aan op het Lysefjord. Vorige week hebben we de wandeltocht naar boven gedaan. Nu willen we het markante punt wel eens van onderen zien. We zijn benieuwd en hebben er heel veel zin in!

De derde week van het aan de touwtjes liggen is ingegaan. Inmiddels kunnen we onze weg in Stavanger goed vinden. De rust komt er in. We doen dagelijks boodschappen. Elke keer bij een andere winkel. Het wandelingetje is nodig voor onze conditie, dus een paar kilometer verderop is geen probleem. Bergezel en klimgeit doen het prima hier.

Onlangs wilden we ontbijten bij een hotel maar door een toevalligheid vonden we een app waarop je een ‘To-good-to-go’ kunt bestellen. Diverse winkels bieden dan een tas spullen aan die ze van die dag over hebben gehouden en wat de volgende dag niet meer verkocht mag worden. Dat vonden we een supergoed en vooral ook leuk idee en inmiddels hebben we al heel vaak van een ontbijt van een hotel genoten en hele tassen fruit verorberd. De kosten van zo’n tas zijn vaak net zo hoog als die van een enkel brood in de super! Best lucratief dus, maar wij vinden vooral de verrassing erg leuk.

Ook dit weekend zijn er weer tal van evenementen. Dit keer diverse wedstrijden in de oude binnenstad. Op de foto een wedstrijd vliegvissen. Het is de bedoeling dat de visser zijn lijn zo ver mogelijk uitgooit. Het ging er heel serieus aan toe. Er zijn ook tribunes voor het toegestroomde publiek.

Voor de boeg vandaag weer een evenement. We zien nergens iets waaruit we kunnen opmaken wat het er precies voorbij gaat komen, maar er wordt alweer van alles opgetuigd.

Nu we hier zo een tijdje liggen en het dagelijks leven van de inwoners van Stavanger meemaken, beginnen sommige dingen ook wel op te vallen. Zo kun je bij een zebrapad best gelijk oversteken. Elke automobilist stopt onmiddellijk, maar wanneer ik vriendelijk zwaai als dankjewel kijkt elke Noor gewoon strak voor zich uit.

In de haven is het een komen en gaan van boten. De boegschroef doet het goed hier en lang niet elke boot heeft stootwillen aan de zijkant hangen. Het is een beetje op goed geluk dat ze geen deuken in de boot varen. De meeste schippers laten hun boot de box inglijden en houden dan de boot af met een pikhaak of geven de buurboot gewoon een duwtje waarna ze vervolgens ineens tot de conclusie komen dat er lijnen nodig zijn om het schip vast te leggen. Pas dan schieten ze de bakskisten in om die te pakken.

Ook is de haven een ontmoetingsplaats voor jongeren in het weekend. Velen komen dan bij elkaar op een boot. Op sommige boten is het hopen dat ze niet gaan zinken. Het heerlijke weertje was ook fijn. Veel dames zijn wel heel schaars gekleed zeg. Je kon precies zien wie er verkering had of niet. Twee groepen kun je in ieder geval goed onderscheiden. De ene groep dames heeft een kort broekje aan met een top die zo pikant is dat de ‘vriendinnen’ er bijna uitfloepen en hoge laarzen en de andere groep draagt een bloemetjesjurk model tent en daaronder sportgympen, meestal precies de verkeerde, maar dat is hier kennelijk mode.

De dagen lengen hard hier. Om middernacht kun je buiten nog prima een boek lezen en om een uur of drie wordt het alweer licht. De midzomernacht komt dichterbij. Je voelt dat de mensen volop genieten van de lange dagen. Veel Noren zijn graag buiten. Vaak is het lekker druk op de kant.

Begin van deze week lopen we tijdens onze dagelijkse training langs het concertgebouw. We vallen met onze neus in de boter want het Stavanger symfonie orkest geeft er een concert. We kopen kaarten en genieten van een mooie avond met klassieke muziek.

En ondertussen klussen we aan boord ook nog door. Ondanks dat we een verdeling hebben van ‘the blue en the pink jobs’ help ik Dennis uiteraard ook mee met de klussen. Kitten en verven zijn mijn taken. Ik heb al heel wat 2K verfmilliliters aangemaakt in kleine cupjes omdat het elke keer maar een klein zorgvuldig klusje is.

Gelukkig is het lekker weer. Dat scheelt echt heel veel. Gek genoeg zit de weersvoorspelling er hier wel vaak naast. Zo hebben we geregeld regen gehad terwijl het niet aangegeven was. Jammer genoeg waait het vandaag best hard waardoor het lastig is om ons werkveld schoon te houden en te zorgen dat het metaal boorslijpsel niet wegwaait.

We hebben veel klusmateriaal aan boord. Meer dan wat dan ook. Maar toch moeten we naar de bouwmarkt. We vallen achterover van de prijzen. Zijn 45 euro kwijt aan een kit die in Nederland toch echt nog niet de helft daarvan kost, maar ja, we hebben hem wel nodig, dus gaat hij gewoon in het mandje. En oh ja, ook nog een lange bout voor de noodhelmstok. Hopelijk gebruiken we hem nooit meer! We betalen hem per gram. Boutje wordt daarmee 15 euro. We vragen ons toch echt af hoe die Noren dat doen hier. We weten dat de salarissen hoger zijn, maar toch…

Inmiddels schiet het op hier. De stuurstand staat alweer op zijn plek. Vandaag gaan we de rest aansluiten.

Dennis monteert zometeen de kabel van de gashendel van de motor, maar eerst moet de steun daarvan vast. Dat is nog flink priegelen.

Ik heb maar even lunch gemaakt. Broodje knak met zuurkool kan mijn zeeman wel waarderen😋

Toch nog onverwacht kregen we een berichtje van het hotel: de spullen waren zojuist bezorgd. Omdat we toch al in de stad liepen voor ons middag wandelingetje, waren we in no-time bij het hotel 😉

Aan boord gaan we gelijk aan de slag. Helaas zitten twee bevestiging stukjes er niet bij, maar die kunnen we ook donoren van onze eigen stuurstand. Deze moeten wel eerst opnieuw geverfd worden, dus dat kost even extra tijd.

Inmiddels weten we dat onze benodigde onderdelen aanstaande woensdag in Stavanger zullen aankomen. We hebben een hotel bereid gevonden om het voor ons in ontvangst te nemen. De levering was nog even spannend omdat er zoveel feestdagen zijn in deze tijd. Er zit niks anders op dan ons te berusten in ons lot. We moeten gewoon nog wat langer wachten en ondertussen maken we het er maar het beste van. Te voet, met de bus, per elektrische step crossen we wat af.

Nu moet ik zeggen dat we wel een goeie stad hebben uitgekozen daarvoor. Stavanger bestaat dit jaar 900 jaar en er zijn elk weekend wel festiviteiten. Ook zijn er hier wel 23 musea en uiteraard willen we graag naar de Preikenstolen, een bijzondere rots in een fjord hier wat verderop.

Noors Oliemuseum

Al die tijd kijken we vanaf de boot uit op een museum over olie. Het zwarte goud van Noorwegen. Daar moeten we toch echt even heen.

Noorwegen is een zeer welvarend land en dat komt vooral door de export van olie en gas. In de jaren ’70 kwam de exploitatie daarvan goed op gang en de welvaart groeide enorm. Door de oorlog tussen Oekraïne en Rusland is de productie van olie en gas in Noorwegen zelfs met 8% gestegen.

In de jaren ’90 besloot de regering van Noorwegen een speciaal investeringsfonds in het leven te roepen. Een enorme Noorse spaarpot, waarvan de regering elk jaar 3 procent van de meeropbrengst mag gebruiken voor uitgaven. Daardoor heeft Noorwegen geld in overvloed om te investeren, bijvoorbeeld in zijn welvaartsstaat en ook in groene energie.

Zo hebben alle Noren een ouderdomspensioen en zijn gratis verzekerd van zorg. Per hoofd van de bevolking zit er ruim 200.000 euro in de pot.

Noorwegen investeert veel in water- en windenergie. Ruim 80% van hun eigen energieverbruik komt van waterkrachtcentrales en omdat de wateren rond de kust van Noorwegen vaak erg diep zijn, investeren ze daarom ook in drijvende windenergieparken.

Er is veel subsidie op elektrische auto’s, bijna 80% van alle Noren rijdt er een. Dit scheelt veel in de CO2 uitstoot. Ook betalen zij niet de belastingen die diesel- en benzineauto’s wel betalen én ze krijgen korting bij het parkeren, op tolwegen en op de veerboot.

De Preikenstolen

Vlakbij Stavangen in het Lysefjord is een bijzondere klif; de Preikenstolen. Graag willen we die niet alleen vanaf het water zien. We willen hem ook graag zelf beklimmen. De wandeling is ruim 4 kilometer en je gaat dan iets meer dan 600 meter omhoog. De klif is op de top afgeplat. Over een vlakte van ongeveer 25 x 25 meter kun je lekker even alles op je laten inwerken, picknicken of zoals iedereen volop deed; foto’s en filmpjes maken. We hebben menig fotoshoot gezien. Vooral de Aziatisch ogende wereldburger kon dat erg goed.

Het pad is aangelegd met behulp van sherpa’s uit Nepal en bestaat grotendeels uit grote stenen. Tijdens de matig zware wandeling wisselen de hoogte en het landschap sterk. Zo loop je door een bosachtig landschap, maar ook door moeras en rotsachtige gebieden. Het was bijzonder mooi, al moest je om dat te bewonderen echt wel even stil gaan staan. De grote blokken steen van diverse hoogtes maken dat je goed moet kijken waar je je voet zet.

We hebben een fantastische dag beleefd. Het lijkt ons ook geweldig om door dit fjord te varen. Hopelijk lukt dat zeer binnenkort.

Bijgevoegd een filmpje wat Dennis maakte met de drone.

En daar liggen we dan, al voor de zesde dag. Op zich liggen we hier best comfortabel. De wasmachine heeft overuren gemaakt voor ons. Alle al dan niet zoute spullen zijn gewassen. De douches zijn heerlijk en het liggeld is te betalen. Maar dit is natuurlijk niet waarvoor we de Noordzee zijn overgestoken. We wachten op onderdelen vanuit Denemarken.

Dennis is druk geweest met het demonteren van de hele stuurstand. Hij heeft alles minutieus uit elkaar zitten halen en bekeken wat er stuk is.

Ik ben druk geweest met het ontzouten van alles. Niet dat er nu zoveel water via de stuurstand naar binnen gekomen is, maar het geeft wel veel gedoe wanneer een paar liter water anderhalve dag door de boot kan schommelen. Zout trekt water aan en alles blijft dan vochtig. Dat willen we niet. Dus kreeg alles een zoete poetsbeurt.

Gelukkig is het buiten, zeker onder de tent, heerlijk om er te eten. Ook is het om middernacht nog steeds licht genoeg om buiten een boek te kunnen lezen en ‘s morgens om drie uur wordt het alweer licht.

In verband met het lange Hemelvaartsweekend is Jefa, het bedrijf wat onze benodigde materialen gaat leveren, jammer genoeg vier dagen dicht. Ons geduld wordt op de proef gesteld.

Wanneer we op zaterdag de stad weer even inlopen zien we ineens dat de Hr Ms Evertsen gaat aanleggen. Terwijl iedereen kijkt naar het machtige schip wat binnenkomt, bedenkt Dennis dat zij vast een uitgebreid assortiment machines aan boord hebben die hij kan gebruiken ter reparatie van de stuurstand. Zover komt het echter niet.

Er ligt elke dag een ander passagierschip aan de kade. Het is een schril contract met de huizen van de plaatselijke bevolking op de achtergrond. Wat een invasie moet dat altijd zijn voor hen. De Hr Ms Evertsen ligt rechts.

We lopen door de pittoreske wijk Gamle met de wit geschilderde huizen. Deze zijn gebouwd in de 18e en 19e eeuw toen de inblik industrie van vis opkwam. Het is leuk om door de straatjes te lopen. Maar de grote passagiersschepen belemmeren het uitzicht nogal.

Op zondagochtend zien we op de parkeerplaats voor Bodyguard de bus van de Picknick / Post NL wielrenploeg verschijnen en vervolgens het hele gevolg. Meerdere ploegen komen er met hun bussen en auto’s. Het blijkt dat de start en finish van de slotrit van de Tour of Norway vandaag hier in Stavanger is. We zijn de stad ingelopen om dit mee te maken. Het was een hele happening met van alles daaromheen. Weer een wachtdag voorbij…

Hoopvol belt Dennis maandagochtend de op Hemelvaartsdag verstuurde e-mail na. Zegt die mevrouw aan de andere kant van de lijn doodleuk dat er een levertijd van 6 tot 8 weken is! Zowel Dennis als ik verschieten van kleur! De stuurstand is geen voorraaditem meer en wordt enkel nog op verzoek gemaakt. Nee toch! Wat nu?

Bij Jefa in Denemarken wordt de urgentie wel begrepen. We besluiten anders. We dachten dat het sneller was om een complete nieuwe stuurstand te bestellen maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Na intensief contact met de technische man van Jefa besluiten we enkel de onderdelen die stuk zijn te gaan vervangen. Voor nu weten we echter nog niet precies wanneer ze geleverd kunnen worden.

Op verzoek hierbij een kaartje waar we waren tijdens het voorval en een filmpje van een sfeerimpressie van de tocht toen we nog konden sturen met het stuurwiel 😉

 

Laat op de avond van 25 mei, ik ben nog jarig, besluiten we om toch de kans te benutten die zich voordoet. Aanvankelijk zou er dagenlang noordenwind komen, maar nu blijkt toch dat er op dag drie beduidend gunstiger weer voorspeld wordt. Alleen dag twee wordt een uitdaging omdat de wind dan fors aan gaat trekken. We gaan dat scherp in de gaten houden en ook Eric gaat ons via het amateur e-mailsysteem Winlink voorzien van actuele informatie.

We gaan een goede nacht in met gemiddeld 15 knopen (windkracht 4) zuidwesten wind. Overdag gaat hij zelfs meer naar achteren staan zodat we ook profijt hebben van de meegaande golven. We krijgen een fijne snelheid van gemiddeld 7,5 knopen per uur.

Op dag twee ben ik inmiddels zo zeeziek dat ik niks meer binnenhoud. Elke slok die ik drink komt er met dezelfde vaart weer uit. Ik moet scherp blijven! De O.R.S. wordt erbij gehaald, maar het mag niet baten. Wat voel ik me rot! Ik begin te trillen over mijn hele lijf. Al klappertandend neem ik de wachten over, die ik perse wil doen. Dennis moet zijn rusten ook hebben. Al spoedig worden de golven nog hoger en trekt de wind nog steviger aan. Dennis gaat heel solidair meedoen en we kunnen samen zeilen maar ook stereo kotsen blijkt later. We nemen ieder ons eigen kotsemmertje maar.

Niet lang daarna, ik heb de wacht, vind ik dat de golven toch wel heel hoog worden. Dit is echt meer dan de 2,1 meter die mij bij vertrek beloofd was. Ik schat meer iets van 6 meter. Bodyguard vindt het allemaal wel leuk en surft er vrolijk op los. We hebben een flinke wind van rond de 20 knopen (windkracht 5) over het dek en dat bij de 7,5 knopen die we zelf varen, hebben we dus rond de 28 knopen wind. Af en toe komt de spray van een golf de kuip in waaien. Ik zie witte schuimkoppen overal om ons heen. En dan gebeurt het. Bodyguard pakt een golf, de flink gereefde genua klapt bak en de boot loeft dan sterk op. De stuurautomaat probeert dit te corrigeren. Terwijl we omlaag surfen krijgen we een klapgijp, het grootzeil klapt naar de andere kant en de grootschoot blijft achter de stuurstand haken. De klap is zo hard dat de stuurstand van de bodemplaat scheurt. Ik schrik me wezenloos. In paniek roep ik Dennis. Met de snelheid van het licht staat hij buiten en met de kracht van Herakles trekt hij de grootschoot van de stuurstand. De nodige krachttermen helpen duidelijk. Maar terwijl we naar beneden surfen en Bodyguard weer op koers wil komen klapt de giek weer terug! Ook nu hebben we de pech dat de grootschoot wéér achter de stuurstand blijft haken! Dit is de genadeklap. Ook de bakboordzijde wordt wreed afgescheurd. Heel de stuurstand staat nu te shaken omdat de automatische piloot wèl wil sturen.

In de luttele seconden die volgen vertelt Dennis wat er moet gebeuren om dit zooitje te redden en niet een compleet domino-effect te krijgen van allerlei scenario’s die ons noodlottig kunnen worden. Met als eerste stap het letten op onze eigen veiligheid en niet in blinde paniek fatale fouten gaan maken.

De koppelstang van het stuurwiel naar het roer wordt losgemaakt. We gaan enkel varen op de automatische piloot. Dennis heeft de besturingsinstallatie zo geconstrueerd dat deze zelfstandig kan werken en dit komt nù goed van pas! Hij is een hele tijd bezig om de roerkoning los te nemen en dat valt nog niet mee op een schip wat zo beweegt. We fixeren de stuurstand aan alle kanten, omdat de motorbediening hier ook doorheen loopt. De motor laten we even bijstaan om met de goede snelheid over de golven te komen en we kiezen een gunstigere koers.

Het weer verslechtert, we zien tot 35 knopen (windkracht 8)op de teller, de golven worden hoger. Het derde rif gaat er in en het fok rollen we voor de juiste balans een klein stukje uit. Het is nog 139 mijlen. De adrenaline spuit uit mijn oren. Ik heb geen last meer van zeeziekte.

Het lukt ons om het schip weer onder controle te krijgen, maar het is duidelijk. Dit moet eerst gerepareerd worden. Het verloop van onze reis zal door deze gebeurtenis ingrijpend veranderen. We zullen onze ambities moeten bijstellen en besluiten naar Stavanger te varen om Bodyguard van zijn verwonding te laten herstellen.

Aangekomen in Stavanger nemen we er eerst maar eens een stevige borrel op. We zijn tenslotte wel veilig aangekomen. Grappig feit is dat we naast een reddingsboot liggen. Die hebben we gelukkig niet nodig gehad.

Dennis begint de volgende dag gelijk met het demonteren van de stuurstand. De boel is geheel afgescheurd en moet vervangen worden. We blijven hier nog wel even liggen dus…

Ik ben druk met het ontzouten van alles.

Al met al hebben we hier weer veel van geleerd en snappen niet waarom we de bulletallie niet gewoon gezet hebben. Dat doen we normaal wel en dat had veel ellende kunnen besparen. Misschien toch niet scherp genoeg door de zeeziekte?

Gelukkig is het bij materiele schade gebleven! We zijn blij dat we zelf niets hebben en dat we na herstel van de schade onze reis gewoon kunnen vervolgen.

Excuses voor mijn lange blog maar ik moest het ook even van mij afschrijven.