Chapter 2 Blogs

En daar lagen we dan. Vier dagen in Middelharnis, of all places 😄. Maar vervelend was het niet. We kregen veel visite en dat was erg gezellig.

Ook hadden we wat extra tijd om met de drone te vliegen bij Tiengemeten. Het was best spannend om dat vanaf de boot te doen, maar we hielden hem droog.

Bodyguard is inmiddels ook voorzien van een prachtig hoogpolig tapijt. Dit gaat ons helpen in het noorden waar de temperatuur toch echt lager is dan hier. Afgelopen winter hebben we de boot extra geïsoleerd en het tapijt is de sluitpost van ons offensief tegen condenswater.

Maar last but not least was er dinsdag natuurlijk de inspectie van de mast en de verstaging. De beste man ging de mast in en was er binnen vijftien minuten al klaar mee. Hij verklaarde dat alles dik in orde is. Goed dat een professional dit nu ook aan de verzekering gaat verklaren. Dat Dennis het allemaal zelf zeer goed in de gaten houd, weten wij, maar dat vindt de verzekeraar toch van mindere waarde…

We konden weg en lieten ons dat geen twee keer zeggen. We zijn gelijk naar Stellendam gevaren en wachten nu op de drempel van Nederland; morgen door de sluis. We hebben één dag redelijke wind voordat het flink begint te poeieren vanuit het noorden. We hopen IJmuiden of nog liever Vlieland te halen.

Uiteindelijk besloten we vrijdag in alle vroegte te vertrekken. We zouden in de middag bij de tuiger zijn voor een mastinspectie. Omdat de stroming vroeg in de ochtend het meest gunstig was, zette ik de wekker op 6:30 uur.

Voordat we los konden gooien moesten we de allerlaatste uitgestelde dingen nog doen. We hadden ze maar even opgeschreven zodat we met onze slaperige koppen niks zouden vergeten. De kano aan boord, water tanken, reddingsvlot vast, spiboom aan boord en, ook niet onbelangrijk, het anker mèt ketting. Allemaal klussen die we eerder hadden kunnen doen, maar dat geldt voor alles. Op een boot ben je trouwens nooit klaar met klussen.

We haastten ons een rotje. Dennis had de bruggen al ‘besteld’ terwijl we nog in de box lagen. En zo vertrokken wij uit Dordrecht, met het zweet op onze snor, voor onze reis naar het noorden.

Omdat de Haringvlietbrug in storing is, kozen we ervoor om via het Spui naar Middelharnis te gaan. Deels was het bezeild en dat was fijn.

Aangekomen bij de tuiger in Middelharnis zou blijken dat wij ons helemaal niet hadden hoeven te haasten. Onze afspraak was hij vergeten en ook was er personeel op vakantie. Volgende week dinsdag was er tijd… misschien dan…

Dennis greep dit moment maar aan om te zeggen dat dit er ook bij hoort. Ik was vooral blij met de wetenschap dat we veel zelf kunnen en dus meestal niet afhankelijk zijn van anderen. Dit klusje is anders omdat de inspectie van de verzekering moet.

De dag begon vroeg en uptempo, maar we liggen nu alweer aan de touwtjes in Middelharnis. Wat is dit een alleraardigst stadje zeg! We liggen hier prima en dat voor een prijs van dertig jaar geleden . We maken van de nood maar weer een deugd. Er is nu immers tijd genoeg voor de klusjes die voor onderweg bewaard waren en zullen en passant ook maar eens even lekker uitrusten, ook niet onbelangrijk.

Vanochtend liet ik Dennis lekker uitslapen en ben toen vers afgebakken broodjes gaan halen. Het weer is vriendelijk, we konden ontbijten in de kuip en vanmiddag krijgen we al visite, wat een feest!

Testblog entry om te kijken of de e-mail interface werkt

Dat het venijn in de staart zit wisten we al, maar dat het betekende dat de wasmachine, de verwarmingsketel èn de vaatwasser vervangen moesten worden, al dan niet door eigen toedoen of keuze, maar daar zal ik verder niks over schrijven, viel ons wel tegen. Dus in plaats van opgelucht de deur dicht te trekken, lag Dennis op zijn buik in de keuken om wéér een apparaat aan te sluiten. Ons vertrek werd weer uitgesteld. We wilden volle bak aan de gang met de laatste klussen aan boord. Die zat nog onder de wintertent!

Terwijl Dennis de formaliteiten doornam met de verhuurmakelaar, haalde ik de afdekzeilen van de boot. Dat was nog even doorwerken. Het waaide behoorlijk en ik moest oppassen dat Bodyguard niet ging kitesurfen. Wat een euforie om de boot weer zonder wintertent te zien. Eindelijk!

Van een hele goede vriend hadden we een nieuwe tuner gekregen. Daar waren we heel blij mee! Dennis moest daarvoor de steunen nog even aanpassen en zoals gewoonlijk klussen we door tot we omvallen. Dus werd er met een koplampje en bijschijnen door operatie assistente Arianne een nieuwe steun op de brug gelast. Uiteraard paste het perfect. Wonderman Dennis kan alles!

Daarna kon het zonnepaneel weer op zijn plek terug. De zonne-energie hebben we hard nodig voor bijvoorbeeld de computer met de vaarkaarten, maar ook voor de navigatie-instrumenten, de radar, de koelkast, de boiler en tegenwoordig heeft Bodyguard zelfs een magnetron en broodbakmachine. Het idee dat ik midden op de oceaan eenvoudig een broodje kan bakken is toch geweldig!

Grote tegenvaller was ook dat er een doortreklijntje vastliep op het blok bovenin de mast. Dus lierde ik Dennis de mast in. Ik vind dit altijd een vervelend klusje omdat ik uiteraard geen enkele fout mag maken, anders komt hij met een vaart de mast weer uit. Oei… alleen de gedachte al… Hij kreeg het lang niet los en zat wel twee uur bovenin. Dennis afgeklemde benen en ik een stijve nek, maar gelukkig was het probleem wel opgelost en konden we daarna alle zeilen aanslaan.

Lang hebben Dennis en ik gefantaseerd over waar we onze verjaardagen zouden vieren. We droomden van mooie fjorden en ijsrotsen met op de achtergrond een waterval of ijsbeer. Nou Dennis was afgelopen week jarig en hij vierde zijn verjaardag op het idylische Isle of Dorth. Gewoon hier in Nederland dus.

Eerlijk gezegd was dat wel een kleine teleurstelling, maar we laten ons er niet door uit het veld slaan. We willen sommige klussen echt gedaan hebben. Onderweg is het lastig om aan de juiste spullen te komen wanneer er wat stuk is en we willen onze tijd ook niet verdoen met wachten op iets wat ingevlogen moet worden.

Zo had ons toilet ook een servicebeurt nodig. Al maanden ging het doortrekken lastiger en dan weet je het al; urinesteen. En terwijl je dat thuis te lijf gaat met azijn, gaat dat aan boord anders. Servicekitje gekocht, afsluiters dicht en openschroeven maar. Ik zal alle ranzige foto’s maar niet laten zien en ook zal ik niks zeggen over de vreselijke geur, maar wat was ik blij dat die klus klaar was.

Inmiddels zijn we bijna zover. Morgen gaan we vertrekken! We moeten eerst naar een tuiger omdat de verzekering wil dat we de mast laten inspecteren. Zelf hebben we erg veel vertrouwen in onze ‘Eiffeltoren’, maar we begrijpen het wel en doen dus braaf wat er van ons gevraagd wordt. (Lees; anders verzekeren ze je niet) Daarna gaan we door naar zee en gaat onze reis beginnen. We hebben er ontzettend veel zin in!

Wanneer je besluit om je droom te gaan leven, dan kost dat veel energie, lef en geld om het roer om te gooien en van het gebaande pad af te wijken. Zo ben ik zeker twee jaar bezig geweest in mijn woning in Hurwenen om alle klussen te realiseren; dakkapel op het huis, muren glad, verfje hier, schroefje daar. Alle klussen die al jaren lagen te wachten, werden gedaan en met ons mooie doel in zicht lukte dat goed naast het werk. Na wat omwegen is mijn woning in de verhuur gegaan en trok ik bij Dennis in. Op mijn werkdagen verbleef ik aan boord van mijn lieve bootje. Het nomadische leven was begonnen.

Dennis ging voor een andere tactiek. We zouden ons fulltime en vol focus op de klussenlijst van zijn woning en de boot storten, lekker in de flow komen en zo één voor één de items op onze to do lijst afvinken. We begonnen met een lijst van wel 25 klussen, maar elke keer werd de lijst langer in plaats van korter en alles was belangrijk.

Wat hij echter over het hoofd had gezien was het energiepeil op onze leeftijd. Nou klinkt dit misschien wel wat dramatisch, maar het is niet voor niets dat wij onze zeilplannen niet langer meer willen uitstellen. De fysieke uitdaging maakt dat we niet willen wachten tot onze gepensioneerde leeftijd.

En ook het huis in Dordrecht is klaar!

Vol energie en goede moed gingen we aan de slag. Bergen werk hebben we verzet; pui vervangen, buitenboel geschilderd, badkamer gerenoveerd, meubels vervangen, laatste binnenwanden van de boot geïsoleerd, dieselleidingen aangepast en vervangen, nieuwe boiler, plafondplaten bekleed en gemonteerd etc. We hebben nu zelfs een warme douche buiten en hetelucht verwarming bij het bed. Dat klinkt natuurlijk heel decadent maar we gaan naar het noorden en willen zoveel mogelijk condenswater voorkomen.

En vanaf 1 april gingen we fulltime aan de bak. We maakten dagen van gemiddeld 15 uren denk ik en onze conditie ging met sprongen vooruit. Aanvankelijk startten we de dag rond een uur of negen, maar toen we aan voelden komen dat we eind april vertrekken echt niet zouden halen, voerden we dat op en stonden we structureel eerder op om nog harder door te werken. De keren dat we totaal uitgeteld ver na middernacht in ons bed belandden kunnen we niet meer op één hand tellen.

Nu kan de volledige focus op het afronden van de actielijst voor Bodyguard. Nou ja, nog even verder steggelen met de verzekering, ze blijven Spitsbergen lastig vinden….

Er is weer een week voorbij en wederom hebben we hier niet stilgezeten. We worden er wel een beetje moe van en duiken elke avond uitgeteld ons bed in, maar het einde van de kluslijst komt in zicht. Vertrekken eind april is inmiddels begin mei geworden.

Deze keer trakteren we ons lezend publiek op een fotoreportage.

Het huis staat inmiddels te huur. Maandag de eerste kijker. De komende dagen maken we het verder leeg en zal ik het schoonmaken, terwijl Dennis de laatste klussen aan boord doet.

Geregeld krijgen we de vraag waarom we nog niet vertrokken zijn. Er zijn er genoeg die denken dat wanneer je boodschappen doet voor een week en een tasje kleren aan boord gooit voldoende is. Het zit net even anders. Dat heeft alles te maken met het klaarmaken van de boot, de tochtvoorbereiding en de woningen die verhuurd gaan worden.

Nu is Bodyguard een prima schip maar ook daar is na al die jaren toch echt wat aan te vervangen of te verbeteren. De klussenlijst die we twee jaar geleden maakten is al drie keer zo lang geworden en het is dat Dennis mega handig is, alles uitzoekt en zijn klussen geduldig realiseert en dat ik een klusleercurve laat zien die steil omhoog gaat, anders waren onze plannen echt onbetaalbaar. Ons motto is niet voor niets; kan niet bestaat niet.

De afgelopen dagen waren we meer tijd kwijt dan gedacht aan het kopen van de veiligheidsmiddelen. Want welk reddingsvest levert mij nu geen nekpijn op en maakt geen pannenkoeken van mijn borsten.

En wil je nu, wanneer je over boord slaat wel of niet aan het schip vast blijven zitten, met als risico dat je vooralsnog verzuipt in de wilde golven. Allemaal vragen waarbij je je ook heel goed moet inleven in die specifieke benarde situatie waarin je verzeild kunt geraken.

Ook bleek het reddingsvlot wat wij willen niet zomaar leverbaar. We zochten er een die geschikt is voor koud water, wat minder gebruikelijk is.

Twee kostbare dagen zijn we ermee kwijt geweest. En nu maar duimen dat we het allemaal voor niets aanschaffen. Volgende week mogen we de bestelling ophalen. Het noodsignalenpakket en het reddingsvlot mogen niet via de post bezorgd worden vanwege de vuurpijlen.

Inmiddels heeft Dennis de leidingenklus van de diesel hervat. Ook de tanks moeten nog schoongemaakt worden. Tegen de wand heeft zich wat smurrie afgezet en we willen voorkomen dat het de motor vervuilt, met alle gevolgen van dien.

Ondertussen heb ik de raamlijsten ingelijmd en ben verder gegaan in het huis, heb al wat voorraad ingeslagen en ben uren bezig geweest om alle blikjes, potjes, dozen en zakken te ontdoen van alle onnodige lucht. We zullen de beschikbare ruimtes wel efficiënt moeten benutten.

Beste blog lezers. We hebben een nieuwe functie toegevoegd op de site. Je kunt je vanaf nu ook ‘abonneren’ op onze blogs. Zodra we een nieuw blog schrijven, krijg je automatisch het blog via e-mail verstuurd. Als ik alles goed het ingesteld tenminste. Dat gaan we nu met dit blog berichtje zien;)

We hebben besloten om voor de komende tocht een aantal veiligheidsmiddelen te vervangen. Denk hierbij aan andere reddingsvesten met AIS-MOB (De positie wordt bepaald door een ingebouwde GPS ontvanger.) de EPIRP (Dit is een internationaal opsporings- en reddingssysteem dat gebruik maakt van satellieten.) een reddingsvlot wat geschikt is voor oceaantochten etc.

Maar ons verlanglijstje is langer. We willen ook heel graag het een en ander vastleggen op beeld en daarom hebben we een drone aangeschaft. Nu oefenen we elke dag even met dronevliegen om te voorkomen dat dat ding dadelijk in de plomp verdwijnt. Zou toch wel heel zonde zijn. De eerste beelden en filmpjes zijn inmiddels succesvol gemaakt en we vinden het prachtig. Hopelijk gaan we hier veel lol mee beleven en kan iedereen die ons blog leest meekijken.

Ondertussen kunnen we steeds mee van onze to do lijst afstrepen. Jammer genoeg komt er onderaan toch elke keer weer wat bij en dat terwijl we er eigenlijk geen klus meer bij willen hebben. Zo hebben we inmiddels een gloednieuw watersysteem. Er is zelfs een buitendouche met warm water, een nieuwe waterpomp en een ook de boiler is vervangen.

Om onze ambities te halen, streven we er nog steeds naar om eind april te vertrekken naar Noorwegen en hopelijk verder noord.

We willen ook ons drijfvermogen vergroten. Daar hebben we wat op gevonden😂

We bereiden ons al jaren voor op een lange zeiltocht. Nu ons vertrek steeds dichterbij komt, is het alle hens aan dek om de laatste klussen af ​​te ronden.
En zoals altijd zijn de laatste loodjes het zwaarst en maken we lange dagen om alles af te ronden.
Maar wat lonkt, is onze droom! Samen de uitdaging aangaan om naar het Noorden te zeilen, een te zijn met het water, prachtige natuur te zien, mensen te ontmoeten, samen te zijn.
Wordt vervolgd…

Enkele dubbelglas ramen waren lek. Die hebben we vervangen met 16 mm dit acrylaat.