Klemmetsvika – Trondheim

Van heerlijk genieten in de zon tot storm Floris

31 juli – 6 augustus 2025

De tocht naar het zuiden wordt voortgezet. In enkele dagen hoppen we verder. De wind laat het aanvankelijk wat afweten en we doen het daarom wat rustig aan, het is tenslotte vakantie. Later in de week wordt dat met storm Floris ruimschoots ingehaald!

We besluiten een nachtje in de haven van Rørvik te blijven liggen. Doen er boodschappen en bezoeken er het Kystmuseet Norveg, een museum over de visserij en de geschiedenis van de kust. Het is erg interessant!

Viskwekerijen

Zo leren we ook veel over de viskwekerijen die we hier onderweg geregeld zien. We zien dan hele grote cirkels op het water, soort ronde viskooien met netten eroverheen.

Nu blijkt dat er rampzalig hoge aantallen zeeluizen op gekweekte vis zitten. Ze brengen parasieten met zich mee en die kunnen een vis infecteren en doden. Zeeluizen worden onder anderen bestreden met chemicaliën, maar deze middelen komen ook in het zeewater terecht met alle gevolgen van dien voor het andere zeeleven.

Ook ontsnapte kweekvissen die de rivieren optrekken en drager zijn van zeeluizen, kunnen op grote schaal schade aanrichten. Zeeluizen sterven na een of twee dagen in zoet water maar de parasiet niet. Nu snap ik gelijk waarom de vis ook hier in Noorwegen erg duur is.

Aanvankelijk dachten we dat het net onder water doorloopt en dat het een soort vergiet is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Er is een wand aan de zijkant van de kooi. Daar laat men zoet water langs stromen in een poging om de zeeluis ook op deze manier te bestrijden.

Vlak voor ons vertrek uit Rørvik, scoor ik bij een vissersboot die juist aangelegd heeft verse garnalen. Dat gebeurt hier vaak. Vissers verkopen de vangst van de dag gelijk na aankomst op de wal. Onmiddellijk staat er een rij mensen te wachten. Ik sluit netjes aan en loop niet lang daarna naar Bodyguard met een zak verse garnalen. Terwijl Dennis naar Stokøya vaart, een eilandengroep niet ver van Rørvik, smikkel ik al die garnalen op, zalig!

Stokøya is weer een prachtplek! We droppen het anker op een paar meter diepte. De zandbodem is goed zichtbaar, het zonnetje schijnt uitbundig. We voelen een heerlijke warmte op onze huid. Het is ineens niet zo erg meer dat er geen wind wordt voorspeld voor morgen.

In de verte zien we een vervallen boothuis. We gaan er een kijkje nemen.

Ik stel me voor hoe de mensen hier geleefd hebben. Nu met het zonnetje lijkt het wel een paradijs, maar het zal wel een hele ontbering zijn wanneer de zon wegvalt en de wind de kop opsteekt en het oceaanwater op de rotsen inbeukt.

De kustlijn van Noorwegen is ruim 80.000 km lang en er zijn ontzettend veel grote, kleine en piepkleine eilandjes. Het valt ons op dat vele hiervan bewoond zijn. Soms zien we prachtige plekjes en vaak weer een huisje. De mens lijkt wel een plaag. Niet overal zijn goede voorzieningen te realiseren en we horen ook dat de Noorse overheid in het verleden de bewoners van dit soort eilanden heeft aangemoedigd om op het vaste land te gaan wonen.

Na onze heerlijke wandeling over twee eilanden en een rondvaart rond de eilandjes met de bijboot, voelen we ineens een windje opkomen. Zullen we dan toch maar gaan? En dat doen we. Met een klein briesje varen we weg van deze idyllische plek. We hebben nog geen doel maar dat duurt niet lang. Binnen een half uur zeilen we strak aan de wind. Daar hadden we niet op gerekend! Het zeilpak moet aan, alles moet zeevast. Ineens hebben we 20 knopen over het dek!

Villa

Na een uurtje of drie komt Villa in zicht. Dat lijkt ons prima, want we vinden het wel best voor vandaag. We waren de dag zo relaxt gestart. Vanochtend lag ik nog te spinnen in de zon! Dachten een rustige zeiltocht te hebben omdat er amper wind was voorspeld en nu ineens zijn we zo druk met zeilen; alle zeilen over stuurboord, voor de wind, alles naar bakboord. Zeilen is echt een sport.

In de cruising guide staat dat dit een plek met een ster is, dat belooft wat. Het is slalommen tussen de rotspartijen door. Met deze wind en al dat zeil op is het wel even goed opletten. Gelukkig is er voldoende ruimte om de zeilen omlaag te halen. We gaan verder op de motor.

Bij de kaai ligt een gloednieuw houten vlot. De Noor die voor ons ligt komt gezellig ouwehoeren. We hebben het over van alles en nog wat. Hij vertelt ons dat er een actieve vereniging op het eiland is en dat is te zien.

Alles ziet er keurig uit en diverse woningen zijn te huur, inclusief de vuurtoren. Dat is de eerste steenkool gestookte vuurtoren van Noorwegen en stamt uit 1837. Uiteraard al lang niet meer in bedrijf maar een pracht object om te aanschouwen.

Het is inmiddels vrijdag geworden zien we op de kalender. Dagen en tijden zeggen ons niet zo veel meer. We zijn meer bezig met het weer, de zeilen, de omstandigheden bepalen hier onze dag. We staan veel dichter bij de natuur. ‘s Avonds laten we het anker vallen in een baai in de buurt van Bessaker. Wanneer het anker ligt en de motor uit gaat kijken we eens goed rond. We liggen in de kom van een eiland met twee bergtoppen. Het dal daartussen is een redelijk vlak gebied waar schaapjes op grazen. Ik zie een man op leeftijd, in ontbloot bovenlijf over de lage rotspartijen klimmen. Zijn hond vergezelt hem. De flatcoater met vrolijk zwaaiende staart heeft het duidelijk naar zijn zin, zijn baasje ook. Waar de rotsen ophouden begint het strand, een wit strand. Delen zijn vrijgemaakt van stenen en het ziet er aantrekkelijk uit. Op de heuvel een paar uit hout opgetrokken huizen. De man loopt niet lang daarna bij een van de huisjes daar naar binnen. Hij lijkt de bewoner te zijn. Niet lang daarna rent hij de tuin rond met een grasmaaier. Kras mannetje! Verderop een kaai met een vissersbootje. Ietsje verder door, een houten huis op palen. De bewoner zwaait vrolijk naar ons, wij zwaaien terug. Gezellig! Die is in voor een praatje. Aan de andere zijde van de boot liggen rotspartijen en een tweetal eilanden. Daarachter de doorgaande route. Het ziet er erg mooi uit in dit warme zonnetje. Dat hebben we weer goed voor elkaar.

Morgen waait het op zee nogal en de wind staat dan ook tegen. Hier liggen we vanuit alle windhoeken mooi beschut. Tijd voor een bakkie. In het zonnetje spelen we nog een spelletje en maken we plannen voor morgen. Die bergtop iets verderop gaat ons doel wezen voor een hike!

De volgende dag is het zondag. We veroorloven het onszelf om lekker uit te slapen en ontbijten daarna in de kuip. We kunnen ons amper herinneren wanneer het de laatste keer was dat we binnen gegeten hebben, zulk lekker weer treffen we de hele tijd. Na het eten laten we het bijbootje te water en roeien we naar de man die gisteren vrolijk naar ons zwaaide. Hij ziet ons aankomen en nodigt ons uit op zijn veranda. Het is de eerste Noor die ietsje minder Engels spreekt, maar toch hebben we een gezellig onderonsje. Zijn dochter bezit dit huis en hij verzorgt het en verblijft er het vaakst. Zijn dochter heeft in Delft gestudeerd en beiden vinden het prachtig dat er Nederlanders in ‘hun’ baai voor anker liggen. Of we even met hem op de foto willen en of we het verhaal van de Nederlandse boot kennen die hier aan de grond liep? Nee, dat kennen we niet. Hij vertelt dat ruim honderd jaar geleden hier voor de deur een Nederland schip aan de grond liep. Om los te komen hebben ze toen de stenen ballast over boord gegooid. De ondiepte, waar wij gisteren dus met het ankeren rekening mee moesten houden wordt hier sinds jaar en dag de ‘Hollandse heuvel’ genoemd. En zo heb je in no-time mooie verhalen.

Storm Floris

De weersvoorspellingen laten zien dat storm Floris in aantocht is. We besluiten naar Trondheim te varen voor de beschutting, de was, de boodschappen en de nodige culturele ontdekkingen. Op zee hebben we afwisselend een fijn lopend windje tot net iets te weinig wind en dan zetten we de motor bij.

Tot het moment dat we het Trondheimfjord indraaien. Vanaf dan is het tegen de wind in en wordt het stoer zeilen. Dit komt iets eerder dan voorspeld. We krijgen tot wel 35 knopen (windkracht 8) wind over het dek. Het water gutst door de gangboorden en er ontstaan dikke kuilen op het water. Af en toe loopt Bodyguard uit zijn roer. We overwegen wat te doen. Doorvaren naar de haven aan de overkant van het fjord of hier in het kommetje ankeren. We besluiten te gaan ankeren. Bodyguard heeft een prima anker dus dat durven we wel.

Nu we steeds zuidelijker varen is het ‘s nachts ook weer een paar uur donker en dat bemoeilijkt ons goede zicht op de kant en de bodem, maar die blijkt van zand te zijn en het anker houdt gelukkig gelijk. Op de laptop zetten we de ankerwacht in. Ondanks dat we hier prima liggen hebben we een onrustig nachtje. De windstoten nemen in kracht toe tot 45 knopen (windkracht 9) en Bodyguard kwispelt vrolijk heen en weer maar het houdt ons wel uit onze slaap.

Op dinsdag 5 augustus varen we naar Trondheim. Het is nog een kleine 30 mijlen het Trondheimfjord door. We willen dat graag zeilend doen, maar toch zit er geen tempo in. Inmiddels weet ik ook dat we er zijn wanneer we er zijn, dus alle tijd.

Ook vanuit Nederland blijken we via de webcam gevolgd te worden en het stel wat we in Bodø hebben ontmoet en later weer eens, zeilt toevallig ook naar Trondheim. Dat is leuk! Wanneer we vroeg in de avond aankomen op het gastensteiger staat Emma van zeilboot Evolène al klaar om de lijnen aan te pakken en worden we ook al gelijk uitgenodigd voor een borrel bij Emma en Stuart aan boord. Dat doen we morgen. Gezellig!

Uiteraard duiken we Trondheim in. Het weer houdt ons een paar dagen aan de lijntjes en dan is het goed toeven in deze mooie stad.

Samen met Emma en Stuart, aan boord van de Evolène, proosten we met een Nederlands kruidenbittertje op een goede aankomst, fijn gezelschap en al het mooie wat ons nog te wachten staat.