Author: Arianne Piels

De derde week van het aan de touwtjes liggen is ingegaan. Inmiddels kunnen we onze weg in Stavanger goed vinden. De rust komt er in. We doen dagelijks boodschappen. Elke keer bij een andere winkel. Het wandelingetje is nodig voor onze conditie, dus een paar kilometer verderop is geen probleem. Bergezel en klimgeit doen het prima hier.

Onlangs wilden we ontbijten bij een hotel maar door een toevalligheid vonden we een app waarop je een ‘To-good-to-go’ kunt bestellen. Diverse winkels bieden dan een tas spullen aan die ze van die dag over hebben gehouden en wat de volgende dag niet meer verkocht mag worden. Dat vonden we een supergoed en vooral ook leuk idee en inmiddels hebben we al heel vaak van een ontbijt van een hotel genoten en hele tassen fruit verorberd. De kosten van zo’n tas zijn vaak net zo hoog als die van een enkel brood in de super! Best lucratief dus, maar wij vinden vooral de verrassing erg leuk.

Ook dit weekend zijn er weer tal van evenementen. Dit keer diverse wedstrijden in de oude binnenstad. Op de foto een wedstrijd vliegvissen. Het is de bedoeling dat de visser zijn lijn zo ver mogelijk uitgooit. Het ging er heel serieus aan toe. Er zijn ook tribunes voor het toegestroomde publiek.

Voor de boeg vandaag weer een evenement. We zien nergens iets waaruit we kunnen opmaken wat het er precies voorbij gaat komen, maar er wordt alweer van alles opgetuigd.

Nu we hier zo een tijdje liggen en het dagelijks leven van de inwoners van Stavanger meemaken, beginnen sommige dingen ook wel op te vallen. Zo kun je bij een zebrapad best gelijk oversteken. Elke automobilist stopt onmiddellijk, maar wanneer ik vriendelijk zwaai als dankjewel kijkt elke Noor gewoon strak voor zich uit.

In de haven is het een komen en gaan van boten. De boegschroef doet het goed hier en lang niet elke boot heeft stootwillen aan de zijkant hangen. Het is een beetje op goed geluk dat ze geen deuken in de boot varen. De meeste schippers laten hun boot de box inglijden en houden dan de boot af met een pikhaak of geven de buurboot gewoon een duwtje waarna ze vervolgens ineens tot de conclusie komen dat er lijnen nodig zijn om het schip vast te leggen. Pas dan schieten ze de bakskisten in om die te pakken.

Ook is de haven een ontmoetingsplaats voor jongeren in het weekend. Velen komen dan bij elkaar op een boot. Op sommige boten is het hopen dat ze niet gaan zinken. Het heerlijke weertje was ook fijn. Veel dames zijn wel heel schaars gekleed zeg. Je kon precies zien wie er verkering had of niet. Twee groepen kun je in ieder geval goed onderscheiden. De ene groep dames heeft een kort broekje aan met een top die zo pikant is dat de ‘vriendinnen’ er bijna uitfloepen en hoge laarzen en de andere groep draagt een bloemetjesjurk model tent en daaronder sportgympen, meestal precies de verkeerde, maar dat is hier kennelijk mode.

De dagen lengen hard hier. Om middernacht kun je buiten nog prima een boek lezen en om een uur of drie wordt het alweer licht. De midzomernacht komt dichterbij. Je voelt dat de mensen volop genieten van de lange dagen. Veel Noren zijn graag buiten. Vaak is het lekker druk op de kant.

Begin van deze week lopen we tijdens onze dagelijkse training langs het concertgebouw. We vallen met onze neus in de boter want het Stavanger symfonie orkest geeft er een concert. We kopen kaarten en genieten van een mooie avond met klassieke muziek.

En ondertussen klussen we aan boord ook nog door. Ondanks dat we een verdeling hebben van ‘the blue en the pink jobs’ help ik Dennis uiteraard ook mee met de klussen. Kitten en verven zijn mijn taken. Ik heb al heel wat 2K verfmilliliters aangemaakt in kleine cupjes omdat het elke keer maar een klein zorgvuldig klusje is.

Gelukkig is het lekker weer. Dat scheelt echt heel veel. Gek genoeg zit de weersvoorspelling er hier wel vaak naast. Zo hebben we geregeld regen gehad terwijl het niet aangegeven was. Jammer genoeg waait het vandaag best hard waardoor het lastig is om ons werkveld schoon te houden en te zorgen dat het metaal boorslijpsel niet wegwaait.

We hebben veel klusmateriaal aan boord. Meer dan wat dan ook. Maar toch moeten we naar de bouwmarkt. We vallen achterover van de prijzen. Zijn 45 euro kwijt aan een kit die in Nederland toch echt nog niet de helft daarvan kost, maar ja, we hebben hem wel nodig, dus gaat hij gewoon in het mandje. En oh ja, ook nog een lange bout voor de noodhelmstok. Hopelijk gebruiken we hem nooit meer! We betalen hem per gram. Boutje wordt daarmee 15 euro. We vragen ons toch echt af hoe die Noren dat doen hier. We weten dat de salarissen hoger zijn, maar toch…

Inmiddels schiet het op hier. De stuurstand staat alweer op zijn plek. Vandaag gaan we de rest aansluiten.

Dennis monteert zometeen de kabel van de gashendel van de motor, maar eerst moet de steun daarvan vast. Dat is nog flink priegelen.

Ik heb maar even lunch gemaakt. Broodje knak met zuurkool kan mijn zeeman wel waarderen😋

Inmiddels weten we dat onze benodigde onderdelen aanstaande woensdag in Stavanger zullen aankomen. We hebben een hotel bereid gevonden om het voor ons in ontvangst te nemen. De levering was nog even spannend omdat er zoveel feestdagen zijn in deze tijd. Er zit niks anders op dan ons te berusten in ons lot. We moeten gewoon nog wat langer wachten en ondertussen maken we het er maar het beste van. Te voet, met de bus, per elektrische step crossen we wat af.

Nu moet ik zeggen dat we wel een goeie stad hebben uitgekozen daarvoor. Stavanger bestaat dit jaar 900 jaar en er zijn elk weekend wel festiviteiten. Ook zijn er hier wel 23 musea en uiteraard willen we graag naar de Preikenstolen, een bijzondere rots in een fjord hier wat verderop.

Noors Oliemuseum

Al die tijd kijken we vanaf de boot uit op een museum over olie. Het zwarte goud van Noorwegen. Daar moeten we toch echt even heen.

Noorwegen is een zeer welvarend land en dat komt vooral door de export van olie en gas. In de jaren ’70 kwam de exploitatie daarvan goed op gang en de welvaart groeide enorm. Door de oorlog tussen Oekraïne en Rusland is de productie van olie en gas in Noorwegen zelfs met 8% gestegen.

In de jaren ’90 besloot de regering van Noorwegen een speciaal investeringsfonds in het leven te roepen. Een enorme Noorse spaarpot, waarvan de regering elk jaar 3 procent van de meeropbrengst mag gebruiken voor uitgaven. Daardoor heeft Noorwegen geld in overvloed om te investeren, bijvoorbeeld in zijn welvaartsstaat en ook in groene energie.

Zo hebben alle Noren een ouderdomspensioen en zijn gratis verzekerd van zorg. Per hoofd van de bevolking zit er ruim 200.000 euro in de pot.

Noorwegen investeert veel in water- en windenergie. Ruim 80% van hun eigen energieverbruik komt van waterkrachtcentrales en omdat de wateren rond de kust van Noorwegen vaak erg diep zijn, investeren ze daarom ook in drijvende windenergieparken.

Er is veel subsidie op elektrische auto’s, bijna 80% van alle Noren rijdt er een. Dit scheelt veel in de CO2 uitstoot. Ook betalen zij niet de belastingen die diesel- en benzineauto’s wel betalen én ze krijgen korting bij het parkeren, op tolwegen en op de veerboot.

De Preikenstolen

Vlakbij Stavangen in het Lysefjord is een bijzondere klif; de Preikenstolen. Graag willen we die niet alleen vanaf het water zien. We willen hem ook graag zelf beklimmen. De wandeling is ruim 4 kilometer en je gaat dan iets meer dan 600 meter omhoog. De klif is op de top afgeplat. Over een vlakte van ongeveer 25 x 25 meter kun je lekker even alles op je laten inwerken, picknicken of zoals iedereen volop deed; foto’s en filmpjes maken. We hebben menig fotoshoot gezien. Vooral de Aziatisch ogende wereldburger kon dat erg goed.

Het pad is aangelegd met behulp van sherpa’s uit Nepal en bestaat grotendeels uit grote stenen. Tijdens de matig zware wandeling wisselen de hoogte en het landschap sterk. Zo loop je door een bosachtig landschap, maar ook door moeras en rotsachtige gebieden. Het was bijzonder mooi, al moest je om dat te bewonderen echt wel even stil gaan staan. De grote blokken steen van diverse hoogtes maken dat je goed moet kijken waar je je voet zet.

We hebben een fantastische dag beleefd. Het lijkt ons ook geweldig om door dit fjord te varen. Hopelijk lukt dat zeer binnenkort.

Bijgevoegd een filmpje wat Dennis maakte met de drone.

En daar liggen we dan, al voor de zesde dag. Op zich liggen we hier best comfortabel. De wasmachine heeft overuren gemaakt voor ons. Alle al dan niet zoute spullen zijn gewassen. De douches zijn heerlijk en het liggeld is te betalen. Maar dit is natuurlijk niet waarvoor we de Noordzee zijn overgestoken. We wachten op onderdelen vanuit Denemarken.

Dennis is druk geweest met het demonteren van de hele stuurstand. Hij heeft alles minutieus uit elkaar zitten halen en bekeken wat er stuk is.

Ik ben druk geweest met het ontzouten van alles. Niet dat er nu zoveel water via de stuurstand naar binnen gekomen is, maar het geeft wel veel gedoe wanneer een paar liter water anderhalve dag door de boot kan schommelen. Zout trekt water aan en alles blijft dan vochtig. Dat willen we niet. Dus kreeg alles een zoete poetsbeurt.

Gelukkig is het buiten, zeker onder de tent, heerlijk om er te eten. Ook is het om middernacht nog steeds licht genoeg om buiten een boek te kunnen lezen en ‘s morgens om drie uur wordt het alweer licht.

In verband met het lange Hemelvaartsweekend is Jefa, het bedrijf wat onze benodigde materialen gaat leveren, jammer genoeg vier dagen dicht. Ons geduld wordt op de proef gesteld.

Wanneer we op zaterdag de stad weer even inlopen zien we ineens dat de Hr Ms Evertsen gaat aanleggen. Terwijl iedereen kijkt naar het machtige schip wat binnenkomt, bedenkt Dennis dat zij vast een uitgebreid assortiment machines aan boord hebben die hij kan gebruiken ter reparatie van de stuurstand. Zover komt het echter niet.

Er ligt elke dag een ander passagierschip aan de kade. Het is een schril contract met de huizen van de plaatselijke bevolking op de achtergrond. Wat een invasie moet dat altijd zijn voor hen. De Hr Ms Evertsen ligt rechts.

We lopen door de pittoreske wijk Gamle met de wit geschilderde huizen. Deze zijn gebouwd in de 18e en 19e eeuw toen de inblik industrie van vis opkwam. Het is leuk om door de straatjes te lopen. Maar de grote passagiersschepen belemmeren het uitzicht nogal.

Op zondagochtend zien we op de parkeerplaats voor Bodyguard de bus van de Picknick / Post NL wielrenploeg verschijnen en vervolgens het hele gevolg. Meerdere ploegen komen er met hun bussen en auto’s. Het blijkt dat de start en finish van de slotrit van de Tour of Norway vandaag hier in Stavanger is. We zijn de stad ingelopen om dit mee te maken. Het was een hele happening met van alles daaromheen. Weer een wachtdag voorbij…

Hoopvol belt Dennis maandagochtend de op Hemelvaartsdag verstuurde e-mail na. Zegt die mevrouw aan de andere kant van de lijn doodleuk dat er een levertijd van 6 tot 8 weken is! Zowel Dennis als ik verschieten van kleur! De stuurstand is geen voorraaditem meer en wordt enkel nog op verzoek gemaakt. Nee toch! Wat nu?

Bij Jefa in Denemarken wordt de urgentie wel begrepen. We besluiten anders. We dachten dat het sneller was om een complete nieuwe stuurstand te bestellen maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Na intensief contact met de technische man van Jefa besluiten we enkel de onderdelen die stuk zijn te gaan vervangen. Voor nu weten we echter nog niet precies wanneer ze geleverd kunnen worden.

Laat op de avond van 25 mei, ik ben nog jarig, besluiten we om toch de kans te benutten die zich voordoet. Aanvankelijk zou er dagenlang noordenwind komen, maar nu blijkt toch dat er op dag drie beduidend gunstiger weer voorspeld wordt. Alleen dag twee wordt een uitdaging omdat de wind dan fors aan gaat trekken. We gaan dat scherp in de gaten houden en ook Eric gaat ons via het amateur e-mailsysteem Winlink voorzien van actuele informatie.

We gaan een goede nacht in met gemiddeld 15 knopen (windkracht 4) zuidwesten wind. Overdag gaat hij zelfs meer naar achteren staan zodat we ook profijt hebben van de meegaande golven. We krijgen een fijne snelheid van gemiddeld 7,5 knopen per uur.

Op dag twee ben ik inmiddels zo zeeziek dat ik niks meer binnenhoud. Elke slok die ik drink komt er met dezelfde vaart weer uit. Ik moet scherp blijven! De O.R.S. wordt erbij gehaald, maar het mag niet baten. Wat voel ik me rot! Ik begin te trillen over mijn hele lijf. Al klappertandend neem ik de wachten over, die ik perse wil doen. Dennis moet zijn rusten ook hebben. Al spoedig worden de golven nog hoger en trekt de wind nog steviger aan. Dennis gaat heel solidair meedoen en we kunnen samen zeilen maar ook stereo kotsen blijkt later. We nemen ieder ons eigen kotsemmertje maar.

Niet lang daarna, ik heb de wacht, vind ik dat de golven toch wel heel hoog worden. Dit is echt meer dan de 2,1 meter die mij bij vertrek beloofd was. Ik schat meer iets van 6 meter. Bodyguard vindt het allemaal wel leuk en surft er vrolijk op los. We hebben een flinke wind van rond de 20 knopen (windkracht 5) over het dek en dat bij de 7,5 knopen die we zelf varen, hebben we dus rond de 28 knopen wind. Af en toe komt de spray van een golf de kuip in waaien. Ik zie witte schuimkoppen overal om ons heen. En dan gebeurt het. Bodyguard pakt een golf, de flink gereefde genua klapt bak en de boot loeft dan sterk op. De stuurautomaat probeert dit te corrigeren. Terwijl we omlaag surfen krijgen we een klapgijp, het grootzeil klapt naar de andere kant en de grootschoot blijft achter de stuurstand haken. De klap is zo hard dat de stuurstand van de bodemplaat scheurt. Ik schrik me wezenloos. In paniek roep ik Dennis. Met de snelheid van het licht staat hij buiten en met de kracht van Herakles trekt hij de grootschoot van de stuurstand. De nodige krachttermen helpen duidelijk. Maar terwijl we naar beneden surfen en Bodyguard weer op koers wil komen klapt de giek weer terug! Ook nu hebben we de pech dat de grootschoot wéér achter de stuurstand blijft haken! Dit is de genadeklap. Ook de bakboordzijde wordt wreed afgescheurd. Heel de stuurstand staat nu te shaken omdat de automatische piloot wèl wil sturen.

In de luttele seconden die volgen vertelt Dennis wat er moet gebeuren om dit zooitje te redden en niet een compleet domino-effect te krijgen van allerlei scenario’s die ons noodlottig kunnen worden. Met als eerste stap het letten op onze eigen veiligheid en niet in blinde paniek fatale fouten gaan maken.

De koppelstang van het stuurwiel naar het roer wordt losgemaakt. We gaan enkel varen op de automatische piloot. Dennis heeft de besturingsinstallatie zo geconstrueerd dat deze zelfstandig kan werken en dit komt nù goed van pas! Hij is een hele tijd bezig om de roerkoning los te nemen en dat valt nog niet mee op een schip wat zo beweegt. We fixeren de stuurstand aan alle kanten, omdat de motorbediening hier ook doorheen loopt. De motor laten we even bijstaan om met de goede snelheid over de golven te komen en we kiezen een gunstigere koers.

Het weer verslechtert, we zien tot 35 knopen (windkracht 8)op de teller, de golven worden hoger. Het derde rif gaat er in en het fok rollen we voor de juiste balans een klein stukje uit. Het is nog 139 mijlen. De adrenaline spuit uit mijn oren. Ik heb geen last meer van zeeziekte.

Het lukt ons om het schip weer onder controle te krijgen, maar het is duidelijk. Dit moet eerst gerepareerd worden. Het verloop van onze reis zal door deze gebeurtenis ingrijpend veranderen. We zullen onze ambities moeten bijstellen en besluiten naar Stavanger te varen om Bodyguard van zijn verwonding te laten herstellen.

Aangekomen in Stavanger nemen we er eerst maar eens een stevige borrel op. We zijn tenslotte wel veilig aangekomen. Grappig feit is dat we naast een reddingsboot liggen. Die hebben we gelukkig niet nodig gehad.

Dennis begint de volgende dag gelijk met het demonteren van de stuurstand. De boel is geheel afgescheurd en moet vervangen worden. We blijven hier nog wel even liggen dus…

Ik ben druk met het ontzouten van alles.

Al met al hebben we hier weer veel van geleerd en snappen niet waarom we de bulletallie niet gewoon gezet hebben. Dat doen we normaal wel en dat had veel ellende kunnen besparen. Misschien toch niet scherp genoeg door de zeeziekte?

Gelukkig is het bij materiele schade gebleven! We zijn blij dat we zelf niets hebben en dat we na herstel van de schade onze reis gewoon kunnen vervolgen.

Excuses voor mijn lange blog maar ik moest het ook even van mij afschrijven.

Vol goede moed vertrekken we uit een winderig Enkhuizen. We hebben een redelijk weervenster gezien en willen naar het noorden oversteken. Het is echter wel klein. We hebben zeker drie goede dagen nodig en vanuit het zuidwesten komt er een krachtig windveld onze kant op. We steken het IJsselmeer over, varen met de stroom mee over de Waddenzee en ondertussen houden we alle weermodellen goed in de gaten.

Tegen middernacht komt er een update. Het ziet er niet goed uit. Het krachtige gebied wat op onze hielen zit verdiept en vergroot zich. We zullen twee dagen lang met windstoten van windkracht 8 tot 9 vanuit het westen te maken krijgen.

Na druk ruggespraak te hebben met goede vriend en collega zeiler Eric, besluiten we niet door te gaan….

We draaien om en gaan tegen de wind en stroom terug naar Vlieland. Inmiddels staat de stroming sterk tegen. Bodyguard lijkt wel dronken. We zwabberen over het Stortemelk en varen een beetje gelaten en als een krab (door de sterke stroming vaar je min of meer zijwaarts) de haven van Vlieland binnen.

Tegen een uur of twee liggen we alweer aan de touwtjes. Geen oversteek, geen wachten, geen verjaardag op zee. Ik ben gewoon wéér een landrot met mijn verjaardag.

Het leuke is wel dat ik alle verjaardagsappjes en -berichten- kan ontvangen. Op zee was dat niet gelukt. Ook worden we al gespot op de webcam van de haven van Vlie. De moderne techniek is toch wel super.

Bodyguard ligt rechts in een vrij lege haven op Vlieland. Dat hebben we wel eens anders gezien hier. In het seizoen lig je hier als sardientjes in een blik.

En wat we hiervan hebben geleerd is dat we beter éérst aan kunnen komen ipv vertellen wat we gaan doen. Het weer is onvoorspelbaar en als zeiler moet je daar op anticiperen en vaak loopt het toch net even anders dan gepland.

Nadat we uit Middelharnis vertrekken, duiken we bij Stellendam het hoekje in om wat rust te pakken voor de aanvang van het stuk naar Noorwegen. De volgende morgen gaat de wekker al om 4:00 uur. Het tij heeft duidelijk geen kantoortijden.

We starten met weinig wind maar een mooie zonsopgang.

Gaandeweg de tocht trekt de wind behoorlijk aan, maar komt er teveel noordelijke wind in wat maakt dat we ons doel voor vandaag, Texel, niet gaan halen. Tij en wind tegen wordt een uitdaging, zeker nu vooral ik er nog in moet komen.

Omdat de komende dagen een stevige noorden wind wordt voorspeld, besluiten we om via het IJsselmeer te gaan. Dat is een flinke omweg maar een stuk comfortabeler en we kunnen dan mooi het klussen combineren met een wisselende omgeving. We belanden als eerste in de Sixhaven in Amsterdam.

De volgende dag gaan we gelijk door naar Enkhuizen. Bij de Schellingwoude brug hebben we mazzel met de opening. We kunnen achter een tall ship aan. Die gaat echter zó snel dat hij al voorbij is voordat ik mijn camera aan heb!

Het wordt een sportieve tocht naar Enkhuizen. Het regent niet maar de boot stuitert over de bokkige golven. Ze lijkt wel te galopperen en we eindigen beiden dan ook met een nat pak van de overgeslagen golven.

In Enkhuizen blijkt al snel dat we beter een dag kunnen blijven liggen. We maken er maar het beste van. Dennis begint bij de verwarming. Die moet hij nog aansluiten en omdat het die nacht best fris is gaat hij gelijk aan. Het bedverwarmingssysteem blijkt uitstekend te functioneren. In de vroege ochtend drijf ik mijn bed uit. Blijkt dat de hele boot inmiddels al 20 graden is en ook ons bed is heerlijk warm. Top upgrade Bodyguard!!!

We besluiten om zaterdag de haven van het prachtige Enkhuizen achter ons te laten. Het goede weervenster is klein maar we gaan er voor. We hopen zaterdagavond bij Vlieland de zee op te gaan en ergens in de loop van de week aan te komen in Noorwegen.

En daar lagen we dan. Vier dagen in Middelharnis, of all places 😄. Maar vervelend was het niet. We kregen veel visite en dat was erg gezellig.

Ook hadden we wat extra tijd om met de drone te vliegen bij Tiengemeten. Het was best spannend om dat vanaf de boot te doen, maar we hielden hem droog.

Bodyguard is inmiddels ook voorzien van een prachtig hoogpolig tapijt. Dit gaat ons helpen in het noorden waar de temperatuur toch echt lager is dan hier. Afgelopen winter hebben we de boot extra geïsoleerd en het tapijt is de sluitpost van ons offensief tegen condenswater.

Maar last but not least was er dinsdag natuurlijk de inspectie van de mast en de verstaging. De beste man ging de mast in en was er binnen vijftien minuten al klaar mee. Hij verklaarde dat alles dik in orde is. Goed dat een professional dit nu ook aan de verzekering gaat verklaren. Dat Dennis het allemaal zelf zeer goed in de gaten houd, weten wij, maar dat vindt de verzekeraar toch van mindere waarde…

We konden weg en lieten ons dat geen twee keer zeggen. We zijn gelijk naar Stellendam gevaren en wachten nu op de drempel van Nederland; morgen door de sluis. We hebben één dag redelijke wind voordat het flink begint te poeieren vanuit het noorden. We hopen IJmuiden of nog liever Vlieland te halen.

Uiteindelijk besloten we vrijdag in alle vroegte te vertrekken. We zouden in de middag bij de tuiger zijn voor een mastinspectie. Omdat de stroming vroeg in de ochtend het meest gunstig was, zette ik de wekker op 6:30 uur.

Voordat we los konden gooien moesten we de allerlaatste uitgestelde dingen nog doen. We hadden ze maar even opgeschreven zodat we met onze slaperige koppen niks zouden vergeten. De kano aan boord, water tanken, reddingsvlot vast, spiboom aan boord en, ook niet onbelangrijk, het anker mèt ketting. Allemaal klussen die we eerder hadden kunnen doen, maar dat geldt voor alles. Op een boot ben je trouwens nooit klaar met klussen.

We haastten ons een rotje. Dennis had de bruggen al ‘besteld’ terwijl we nog in de box lagen. En zo vertrokken wij uit Dordrecht, met het zweet op onze snor, voor onze reis naar het noorden.

Omdat de Haringvlietbrug in storing is, kozen we ervoor om via het Spui naar Middelharnis te gaan. Deels was het bezeild en dat was fijn.

Aangekomen bij de tuiger in Middelharnis zou blijken dat wij ons helemaal niet hadden hoeven te haasten. Onze afspraak was hij vergeten en ook was er personeel op vakantie. Volgende week dinsdag was er tijd… misschien dan…

Dennis greep dit moment maar aan om te zeggen dat dit er ook bij hoort. Ik was vooral blij met de wetenschap dat we veel zelf kunnen en dus meestal niet afhankelijk zijn van anderen. Dit klusje is anders omdat de inspectie van de verzekering moet.

De dag begon vroeg en uptempo, maar we liggen nu alweer aan de touwtjes in Middelharnis. Wat is dit een alleraardigst stadje zeg! We liggen hier prima en dat voor een prijs van dertig jaar geleden . We maken van de nood maar weer een deugd. Er is nu immers tijd genoeg voor de klusjes die voor onderweg bewaard waren en zullen en passant ook maar eens even lekker uitrusten, ook niet onbelangrijk.

Vanochtend liet ik Dennis lekker uitslapen en ben toen vers afgebakken broodjes gaan halen. Het weer is vriendelijk, we konden ontbijten in de kuip en vanmiddag krijgen we al visite, wat een feest!

Dat het venijn in de staart zit wisten we al, maar dat het betekende dat de wasmachine, de verwarmingsketel èn de vaatwasser vervangen moesten worden, al dan niet door eigen toedoen of keuze, maar daar zal ik verder niks over schrijven, viel ons wel tegen. Dus in plaats van opgelucht de deur dicht te trekken, lag Dennis op zijn buik in de keuken om wéér een apparaat aan te sluiten. Ons vertrek werd weer uitgesteld. We wilden volle bak aan de gang met de laatste klussen aan boord. Die zat nog onder de wintertent!

Terwijl Dennis de formaliteiten doornam met de verhuurmakelaar, haalde ik de afdekzeilen van de boot. Dat was nog even doorwerken. Het waaide behoorlijk en ik moest oppassen dat Bodyguard niet ging kitesurfen. Wat een euforie om de boot weer zonder wintertent te zien. Eindelijk!

Van een hele goede vriend hadden we een nieuwe tuner gekregen. Daar waren we heel blij mee! Dennis moest daarvoor de steunen nog even aanpassen en zoals gewoonlijk klussen we door tot we omvallen. Dus werd er met een koplampje en bijschijnen door operatie assistente Arianne een nieuwe steun op de brug gelast. Uiteraard paste het perfect. Wonderman Dennis kan alles!

Daarna kon het zonnepaneel weer op zijn plek terug. De zonne-energie hebben we hard nodig voor bijvoorbeeld de computer met de vaarkaarten, maar ook voor de navigatie-instrumenten, de radar, de koelkast, de boiler en tegenwoordig heeft Bodyguard zelfs een magnetron en broodbakmachine. Het idee dat ik midden op de oceaan eenvoudig een broodje kan bakken is toch geweldig!

Grote tegenvaller was ook dat er een doortreklijntje vastliep op het blok bovenin de mast. Dus lierde ik Dennis de mast in. Ik vind dit altijd een vervelend klusje omdat ik uiteraard geen enkele fout mag maken, anders komt hij met een vaart de mast weer uit. Oei… alleen de gedachte al… Hij kreeg het lang niet los en zat wel twee uur bovenin. Dennis afgeklemde benen en ik een stijve nek, maar gelukkig was het probleem wel opgelost en konden we daarna alle zeilen aanslaan.

Lang hebben Dennis en ik gefantaseerd over waar we onze verjaardagen zouden vieren. We droomden van mooie fjorden en ijsrotsen met op de achtergrond een waterval of ijsbeer. Nou Dennis was afgelopen week jarig en hij vierde zijn verjaardag op het idylische Isle of Dorth. Gewoon hier in Nederland dus.

Eerlijk gezegd was dat wel een kleine teleurstelling, maar we laten ons er niet door uit het veld slaan. We willen sommige klussen echt gedaan hebben. Onderweg is het lastig om aan de juiste spullen te komen wanneer er wat stuk is en we willen onze tijd ook niet verdoen met wachten op iets wat ingevlogen moet worden.

Zo had ons toilet ook een servicebeurt nodig. Al maanden ging het doortrekken lastiger en dan weet je het al; urinesteen. En terwijl je dat thuis te lijf gaat met azijn, gaat dat aan boord anders. Servicekitje gekocht, afsluiters dicht en openschroeven maar. Ik zal alle ranzige foto’s maar niet laten zien en ook zal ik niks zeggen over de vreselijke geur, maar wat was ik blij dat die klus klaar was.

Inmiddels zijn we bijna zover. Morgen gaan we vertrekken! We moeten eerst naar een tuiger omdat de verzekering wil dat we de mast laten inspecteren. Zelf hebben we erg veel vertrouwen in onze ‘Eiffeltoren’, maar we begrijpen het wel en doen dus braaf wat er van ons gevraagd wordt. (Lees; anders verzekeren ze je niet) Daarna gaan we door naar zee en gaat onze reis beginnen. We hebben er ontzettend veel zin in!

Wanneer je besluit om je droom te gaan leven, dan kost dat veel energie, lef en geld om het roer om te gooien en van het gebaande pad af te wijken. Zo ben ik zeker twee jaar bezig geweest in mijn woning in Hurwenen om alle klussen te realiseren; dakkapel op het huis, muren glad, verfje hier, schroefje daar. Alle klussen die al jaren lagen te wachten, werden gedaan en met ons mooie doel in zicht lukte dat goed naast het werk. Na wat omwegen is mijn woning in de verhuur gegaan en trok ik bij Dennis in. Op mijn werkdagen verbleef ik aan boord van mijn lieve bootje. Het nomadische leven was begonnen.

Dennis ging voor een andere tactiek. We zouden ons fulltime en vol focus op de klussenlijst van zijn woning en de boot storten, lekker in de flow komen en zo één voor één de items op onze to do lijst afvinken. We begonnen met een lijst van wel 25 klussen, maar elke keer werd de lijst langer in plaats van korter en alles was belangrijk.

Wat hij echter over het hoofd had gezien was het energiepeil op onze leeftijd. Nou klinkt dit misschien wel wat dramatisch, maar het is niet voor niets dat wij onze zeilplannen niet langer meer willen uitstellen. De fysieke uitdaging maakt dat we niet willen wachten tot onze gepensioneerde leeftijd.

En ook het huis in Dordrecht is klaar!

Vol energie en goede moed gingen we aan de slag. Bergen werk hebben we verzet; pui vervangen, buitenboel geschilderd, badkamer gerenoveerd, meubels vervangen, laatste binnenwanden van de boot geïsoleerd, dieselleidingen aangepast en vervangen, nieuwe boiler, plafondplaten bekleed en gemonteerd etc. We hebben nu zelfs een warme douche buiten en hetelucht verwarming bij het bed. Dat klinkt natuurlijk heel decadent maar we gaan naar het noorden en willen zoveel mogelijk condenswater voorkomen.

En vanaf 1 april gingen we fulltime aan de bak. We maakten dagen van gemiddeld 15 uren denk ik en onze conditie ging met sprongen vooruit. Aanvankelijk startten we de dag rond een uur of negen, maar toen we aan voelden komen dat we eind april vertrekken echt niet zouden halen, voerden we dat op en stonden we structureel eerder op om nog harder door te werken. De keren dat we totaal uitgeteld ver na middernacht in ons bed belandden kunnen we niet meer op één hand tellen.

Nu kan de volledige focus op het afronden van de actielijst voor Bodyguard. Nou ja, nog even verder steggelen met de verzekering, ze blijven Spitsbergen lastig vinden….