Bodø – Klemmetsvika

21 – 30 juli 2025

Nadat de jeugd weer op het vliegtuig naar huis is en de afstand waar wij wekenlang over gedaan hebben in slechts enkele uren aflegt, liggen wij nog een paar dagen in Bodø. We ruimen het schip op, doen wat checks en klusjes, draaien wasjes en bevoorraden het schip opnieuw.

Op dinsdag 22 juli vertrekken we richting het zuiden. Afgelopen dagen was er geen wind en ofschoon het deze dag weer amper waait, vertrekken we toch. We vinden het heerlijk om weer te kunnen zeilen en de stadse prikkels achter ons te laten.

We genieten van de rust en stilte op zee. De wind zakt steeds verder weg en we vinden een voortgang van 2,5 mijlen per uur zelfs oké. Ik geniet van mijn heerlijke plekje in de zon, staar wat voor me uit en probeer zeeleven te spotten, maar zie buiten wat zeevogels niks groters. Op een gegeven moment liggen we nagenoeg stil. Dadelijk varen we door de stroming nog achteruit! We moeten nu toch in actie komen. De stilte wordt wreed verstoord door de motor die weer aangaat.

Een van de eilanden waar we ankeren is Storøya. Wederom een prachtige plek, zeker met dit zonnetje. Na het eten stappen we in de bijboot en gaan nog een wandeling maken op de kant. De rotsen lijken wel omgevallen plakken cake. Tegen 23:00 uur zijn we terug. Tijd voor een spelletje en een kop thee.

Ook in deze baai is een Engels stel met hun boot Evolene. Zij hebben familie aan boord en varen daar een weekje mee rond. In Bodø lagen we al aan hetzelfde vlot, op het vorige eiland hadden zij toevallig ook geankerd. Het contact is zo weer gelegd. Ze nodigen ons uit om wat te komen drinken en dat doen we natuurlijk. Zo gaat het vaak met cruisers onderling. We babbelen er vrolijk op los en hebben een heel gezellige avond. Ze laten ons nog dronebeelden zien die ze deze middag gemaakt hebben. Zij hadden een orka met kalf gespot en beelden kunnen maken! Jammer dat wij ze niet gezien hebben. We waren in de buurt…

De volgende dag schijnt de zon wederom uitbundig. De temperatuur loopt snel op tot ruim boven de 25 graden. Het weer in Noord-Europa komt zelfs in het nieuws. Hitterecords worden gebroken. Het is al dagen prachtig weer. Niet helemaal normaal denken wij, maar we genieten er wel van.

We doen verschillende ankerplekken aan deze week. Allemaal even mooi en prachtig. Wanneer we in Sila aankomen blijkt dat dit ankerplekje temidden van hoge bergen ligt. Het is even wennen dat de zon daardoor wegvalt. Eigenlijk wil ik dat niet maar er wordt veel wind voorspeld en hier liggen we wel uit de deining van zee.

Nadat we dagenlang tussen de eilanden op zee hebben gelummeld en genoten van de zon en het water besluiten we dat het tijd wordt voor wat boodschappen en een hike. We varen naar Nesna. We verwachten er wel wat van omdat de stad zelfs een universiteit heeft. Toch valt het tegen. Met zijn 1500 inwoners is het niet zo groot en er is niet heel veel leven op straat. Maar er is wel een havenmeester aanwezig en die is ook nog van het gezellige type. Hij nodigt zichzelf uit op Bodyguard en we krijgen ook nog wat tips van hem over mooie plekken in deze regio.

Zo belanden we de dag erna op Dønna. We liggen er in een prachtige natuurlijke haven. Er zijn drie waterpartijen achter elkaar. De eerste is te diep om te ankeren. De tweede ligt recht voor een hotelletje. Er staan mensen op het balkon die vrolijk zwaaien en foto’s van ons maken. Toch maar even doorvaren. Ik wil morgen zonder bekijkt gewoon lekker kunnen even zwemmen. De derde lijkt ons perfect. De diepte is gelijkmatig rond de 10 meter en het is inmiddels een klein plasje geworden met een doorsnede rond de 100 meter. We ankeren precies in het midden.

Wanneer we eenmaal liggen en de motor afgezet wordt, horen we een klein watervalletje heel dichtbij. Verder is het stil. Zo stil dat we gaan fluisteren. Dit gebeurt best vaak. De stilte in de natuur hier is zo voelbaar dat je je adem erbij gaat inhouden. We genieten van het uitzicht. De kant is mooi groen en heuvelachtig. In de verte hoge bergpartijen. We zien het getij opkomen en wegebben. De waterplanten aan de rand zijn dan weer zichtbaar, dan weer onder de waterspiegel. De kleuren zijn mooi groen en gelig in het zonlicht. Je kunt meters diep in het water kijken. Een tijdje volgen we het gekringel in het water van vissen die aan het jagen zijn.

Wanneer Dennis wat dronebeelden wil maken krijgt hij, of liever gezegd de drone, het aan de stok met de scholeksters hier. Met hoge snelheid en veel gekwetter vliegen ze om de drone heen. Die is hier duidelijk niet welkom.

We blijven een extra nacht liggen hier in Abrahams schoot. Het eiland is best groot en we willen er graag wat van zien. Dat gaan we per fiets doen. Die dingen zijn best lomp en zwaar en het duurt even voordat ze in de bijboot gezet zijn. Dennis roeit naar een vlotje hier dicht bij. In no time staan we op de kant met de fiets in de hand. Dan blijkt ineens dat er helemaal geen weg is hier. Dat is toch wel apart. Hoe komt de visser dan bij zijn boot die hier ligt. We moeten even zoeken en vinden dan iets van een pad. Dat gaan we maar volgen, maar dat valt nog niet mee met die fiets aan de hand. Het is rotsje op en af en oppassen dat je niet uitglijdt over het mos. Per toeval komen we aan het begin van het pad de visser tegen met zijn dochter. We maken een gezellig praatje. Hij vindt het maar wat interessant om ons te ontmoeten en is verbaasd over het feit dat wij helemaal vanuit Nederland naar hier zijn gevaren. Overigens is het geen probleem dat we met onze bijboot aan zijn vlotje liggen. We zijn hartelijk welkom.

We fietsen een paar uur over het eiland. Het is zondag en erg rustig op straat. Zelfs het museum gaat om 15:00 uur al dicht. Jammer genoeg begint het te regenen en zijn we kletsnat wanneer we terugkomen bij het pad om terug te klauteren naar het vlot waar de bijboot ligt. We hebben zin in koffie!

In Sandnessjøen maken we nog een stop om boodschappen te doen en eindelijk toch maar onze Noorse waterdichte hike-broeken te kopen. Want zoals de Noren zeggen: Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding.

Op dinsdag 29 juli beloven ze ons een dikke bries. Met een gemiddelde snelheid van 7 knopen vliegen we tussen de eilanden door. Ook zit er een zeetraject in. De wind trekt daar aan. We hebben noordelijke wind mee en varen voor het lapje naar het zuiden. De beloofde 33 knopen gust blijven uit, maar 25 knopen mee hebben we wel. Dat schiet lekker op.

Tegen middernacht hebben we ruim 65 mijlen gevaren en vinden we het wel genoeg voor de dag. Het is al best donker. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt hier. De zon zien we op zee ondergaan en de navigatieverlichting doen we voor de zekerheid maar aan.

We vinden een plek in de inham van Klemmetsvika. Het anker houdt niet gelijk en we proberen nog eens. Een bewoner komt zijn veranda op. Hij heeft ons vast zien stuntelen en probeert met ons in contact te komen. Het communiceren is wat lastig vanwege de motor. Hij probeert ons te helpen en vertelt over een kaai waar we aan kunnen liggen. Juist op dat moment pakt het anker. We blijven maar liggen waar we liggen; midden op de plas. Morgen naar Rørvik.