En dan ineens beseffen we dat we toch wel een beetje tempo moeten maken om ook in het noorden van Noorwegen wat tijd te hebben nu de dagen nog lang zijn. We verlaten Bergen en vinden het beiden fijn om weer onderweg te zijn. Ergens aankomen heeft echt zijn charme. Je gaat weer wat nieuws beleven en ontdekken, maar na een paar dagen willen we ook weer weg, weer lekker het water op, de zeilen omhoog en varen!
We willen deze dag heel wat mijlen varen maar een groot deel van de dag zijn we bezig om toch een dorpje aan te doen om wat kaarten voor de kinderen van mijn school op de post te doen. Ik vergat dat in Bergen, maar het is bijna grote vakantie dus kan het niet blijven liggen.
Dit blijkt echter nog niet mee te vallen. Allereerst moet je op één van de eilanden die we passeren een dorpje aan het water vinden en dan moet je, zo blijkt, ook het geluk hebben dat er een postmogelijkheid is. Na een tijdje komen we bij een plaatselijk winkeltje, maar die stuurt ons naar een andere eiland. ‘Het is niet ver’, zegt ze nog. Maar wij kunnen net niet onder de brug door en moeten helemaal om. Weer uren verder, maar dit keer lukt het om de kaarten te posten.
Het is al wat later in de avond wanneer we de zoveelste poging doen om te ankeren. De bodem is hier aan de kust echt helemaal kaal. Het anker houdt nergens. Na veel gezoek vinden we aan de andere kant van de zeearm bij Toska een ankerplekje. Het is een natuurhaven en het ligt heel erg beschut achter een smalle opening tussen de bergen.
Wat heeft de natuur dit toch prachtig geboetseerd. Deze foto is met het uitzicht naar buiten. Op de heenreis was het toch wel even onze weg zoeken en dan heb ik geen tijd om de vliegende fotograaf te spelen. De dieptemeter piept, maar het lukt net. Links en rechts zien we rotspartijen en bomen. We kunnen er precies tussendoor en zien een prachtig meertje daarachter. Het lijkt zo uit de film te komen.
Het water is spiegelglad en langs de kanten staan diverse boothuizen in de typische Noorse kleuren roodbruin, gelig of gewoon wit. We ankeren ergens in het midden omdat de diepgang voor ons uiteraard bepalend is.
Jammer genoeg moeten we de volgende dag alweer vroeg weg en kunnen we niet van het uitzicht genieten tijdens het ontbijt. Dat doen we onderweg. We genieten enorm van het lekkere zonnetje en prijzen ons gelukkig dat we dit kunnen doen.
We verlaten de zeearm en gaan verder over zee. Er zijn veel eilandjes en rotspartijen vlak onder de kust. Allemaal donker gesteente zo kaal als een neet. We kunnen er prima tussendoor maar het is goed opletten! Veelal zien we ze erg duidelijk maar vaak ook helemaal niet. Dan zien we enkel wat brekende golven. Diepgang zegt ook niks. Het kan het ene moment wel 100 tot 400 meter diep zijn en het andere moment maar 30, 40 of b.v. 6 meter. Het maakt dat we de hele tijd een tweetal kaarten nauwgezet in de gaten houden. We gebruiken zowel de meest recente O-charts op de laptop met OpenCPN en de Navionics App op de tablet. De database en de manier waarop de kaarten worden weergegeven zijn verschillend en qua detaillering verschillen ze ook met elkaar. Zijn ze het met elkaar eens dan geeft dat zekerheid en anders passen we extra goed op.
We varen vrijdag 26 juni de hele dag door en komen laat in de avond aan in Ålesund. De komende twee dagen voorspellen de weergoeroes veel wind en we blijven dan liever verwaaid liggen in deze stad. We lezen er van alles over maar toch valt het een beetje tegen. Er zijn veel toeristen omdat er twee enorme cruiseschepen aan de kade liggen. Zo te horen een Duits schip.
De dag daarna is het zondag en zijn ze weg. Dan is het ook ineens uitgestorven hier. Op zondag is het in Noorwegen sowieso een dooie boel. Bijna alle winkels zijn dicht vanwege de zondagsrust. De overheid bepaalt hier best veel zo horen we. Ze bepalen bijvoorbeeld de prijzen van diverse goederen als eieren en koffie. Een ei kost zomaar 50 cent en je moet niet opkijken dat een kilo koffie 35 euro kost. Ook hadden we van de week moeite met het betalen van ons liggeld. Dat kon alleen maar met een Noors bankrekeningnummer, maar dat krijg je enkel als Noorse staatsburger. Tja… wat doen je dan. Via Marianne hebben we toch het liggeld kunnen voldoen. Dat was maar goed ook want die avond waaide het hart en lagen we lekker beschut in een piepklein haventje aan de kust.
Afgelopen twee dagen hebben we veel wind gehad. We hebben de boot verlegd naar de binnenhaven. Dat scheelde veel geschommel. De wind trok aan tot 45 knopen en dat is toch windkracht 9. Dennis ging een paar keer het bed uit om de lijnen te controleren. Wat een getrek en gepiep zeg! we hebben erg onrustig geslapen. Later zagen we dat er bij andere schepen stootwillen geploft waren en een lijn van de buurman was geknapt.
Omdat de voorspelling is dat de wind er de komende dagen uit gaat willen we toch vanavond al vertrekken om voortgang te maken. We gaan het zien.
Nagekomen filmpjes
Bij het blog van het Hardangerfjord zijn een drietal filmpjes toegevoegd. Een filmpje van de ankerplaats bij Dennis’ achternicht Marianne, een filmpje van onze hike naar de gletsjer en de drone catch die niet doorgekomen was via de mail. Wellicht leuk om te zien.
Leave a Reply