Enerverende tocht van Vlieland naar Noorwegen

Laat op de avond van 25 mei, ik ben nog jarig, besluiten we om toch de kans te benutten die zich voordoet. Aanvankelijk zou er dagenlang noordenwind komen, maar nu blijkt toch dat er op dag drie beduidend gunstiger weer voorspeld wordt. Alleen dag twee wordt een uitdaging omdat de wind dan fors aan gaat trekken. We gaan dat scherp in de gaten houden en ook Eric gaat ons via het amateur e-mailsysteem Winlink voorzien van actuele informatie.

We gaan een goede nacht in met gemiddeld 15 knopen (windkracht 4) zuidwesten wind. Overdag gaat hij zelfs meer naar achteren staan zodat we ook profijt hebben van de meegaande golven. We krijgen een fijne snelheid van gemiddeld 7,5 knopen per uur.

Op dag twee ben ik inmiddels zo zeeziek dat ik niks meer binnenhoud. Elke slok die ik drink komt er met dezelfde vaart weer uit. Ik moet scherp blijven! De O.R.S. wordt erbij gehaald, maar het mag niet baten. Wat voel ik me rot! Ik begin te trillen over mijn hele lijf. Al klappertandend neem ik de wachten over, die ik perse wil doen. Dennis moet zijn rusten ook hebben. Al spoedig worden de golven nog hoger en trekt de wind nog steviger aan. Dennis gaat heel solidair meedoen en we kunnen samen zeilen maar ook stereo kotsen blijkt later. We nemen ieder ons eigen kotsemmertje maar.

Niet lang daarna, ik heb de wacht, vind ik dat de golven toch wel heel hoog worden. Dit is echt meer dan de 2,1 meter die mij bij vertrek beloofd was. Ik schat meer iets van 6 meter. Bodyguard vindt het allemaal wel leuk en surft er vrolijk op los. We hebben een flinke wind van rond de 20 knopen (windkracht 5) over het dek en dat bij de 7,5 knopen die we zelf varen, hebben we dus rond de 28 knopen wind. Af en toe komt de spray van een golf de kuip in waaien. Ik zie witte schuimkoppen overal om ons heen. En dan gebeurt het. Bodyguard pakt een golf, de flink gereefde genua klapt bak en de boot loeft dan sterk op. De stuurautomaat probeert dit te corrigeren. Terwijl we omlaag surfen krijgen we een klapgijp, het grootzeil klapt naar de andere kant en de grootschoot blijft achter de stuurstand haken. De klap is zo hard dat de stuurstand van de bodemplaat scheurt. Ik schrik me wezenloos. In paniek roep ik Dennis. Met de snelheid van het licht staat hij buiten en met de kracht van Herakles trekt hij de grootschoot van de stuurstand. De nodige krachttermen helpen duidelijk. Maar terwijl we naar beneden surfen en Bodyguard weer op koers wil komen klapt de giek weer terug! Ook nu hebben we de pech dat de grootschoot wéér achter de stuurstand blijft haken! Dit is de genadeklap. Ook de bakboordzijde wordt wreed afgescheurd. Heel de stuurstand staat nu te shaken omdat de automatische piloot wèl wil sturen.

In de luttele seconden die volgen vertelt Dennis wat er moet gebeuren om dit zooitje te redden en niet een compleet domino-effect te krijgen van allerlei scenario’s die ons noodlottig kunnen worden. Met als eerste stap het letten op onze eigen veiligheid en niet in blinde paniek fatale fouten gaan maken.

De koppelstang van het stuurwiel naar het roer wordt losgemaakt. We gaan enkel varen op de automatische piloot. Dennis heeft de besturingsinstallatie zo geconstrueerd dat deze zelfstandig kan werken en dit komt nù goed van pas! Hij is een hele tijd bezig om de roerkoning los te nemen en dat valt nog niet mee op een schip wat zo beweegt. We fixeren de stuurstand aan alle kanten, omdat de motorbediening hier ook doorheen loopt. De motor laten we even bijstaan om met de goede snelheid over de golven te komen en we kiezen een gunstigere koers.

Het weer verslechtert, we zien tot 35 knopen (windkracht 8)op de teller, de golven worden hoger. Het derde rif gaat er in en het fok rollen we voor de juiste balans een klein stukje uit. Het is nog 139 mijlen. De adrenaline spuit uit mijn oren. Ik heb geen last meer van zeeziekte.

Het lukt ons om het schip weer onder controle te krijgen, maar het is duidelijk. Dit moet eerst gerepareerd worden. Het verloop van onze reis zal door deze gebeurtenis ingrijpend veranderen. We zullen onze ambities moeten bijstellen en besluiten naar Stavanger te varen om Bodyguard van zijn verwonding te laten herstellen.

Aangekomen in Stavanger nemen we er eerst maar eens een stevige borrel op. We zijn tenslotte wel veilig aangekomen. Grappig feit is dat we naast een reddingsboot liggen. Die hebben we gelukkig niet nodig gehad.

Dennis begint de volgende dag gelijk met het demonteren van de stuurstand. De boel is geheel afgescheurd en moet vervangen worden. We blijven hier nog wel even liggen dus…

Ik ben druk met het ontzouten van alles.

Al met al hebben we hier weer veel van geleerd en snappen niet waarom we de bulletallie niet gewoon gezet hebben. Dat doen we normaal wel en dat had veel ellende kunnen besparen. Misschien toch niet scherp genoeg door de zeeziekte?

Gelukkig is het bij materiele schade gebleven! We zijn blij dat we zelf niets hebben en dat we na herstel van de schade onze reis gewoon kunnen vervolgen.

Excuses voor mijn lange blog maar ik moest het ook even van mij afschrijven.