Chapter 2 Blogs

Laat op de avond van 25 mei, ik ben nog jarig, besluiten we om toch de kans te benutten die zich voordoet. Aanvankelijk zou er dagenlang noordenwind komen, maar nu blijkt toch dat er op dag drie beduidend gunstiger weer voorspeld wordt. Alleen dag twee wordt een uitdaging omdat de wind dan fors aan gaat trekken. We gaan dat scherp in de gaten houden en ook Eric gaat ons via het amateur e-mailsysteem Winlink voorzien van actuele informatie.

We gaan een goede nacht in met gemiddeld 15 knopen (windkracht 4) zuidwesten wind. Overdag gaat hij zelfs meer naar achteren staan zodat we ook profijt hebben van de meegaande golven. We krijgen een fijne snelheid van gemiddeld 7,5 knopen per uur.

Op dag twee ben ik inmiddels zo zeeziek dat ik niks meer binnenhoud. Elke slok die ik drink komt er met dezelfde vaart weer uit. Ik moet scherp blijven! De O.R.S. wordt erbij gehaald, maar het mag niet baten. Wat voel ik me rot! Ik begin te trillen over mijn hele lijf. Al klappertandend neem ik de wachten over, die ik perse wil doen. Dennis moet zijn rusten ook hebben. Al spoedig worden de golven nog hoger en trekt de wind nog steviger aan. Dennis gaat heel solidair meedoen en we kunnen samen zeilen maar ook stereo kotsen blijkt later. We nemen ieder ons eigen kotsemmertje maar.

Niet lang daarna, ik heb de wacht, vind ik dat de golven toch wel heel hoog worden. Dit is echt meer dan de 2,1 meter die mij bij vertrek beloofd was. Ik schat meer iets van 6 meter. Bodyguard vindt het allemaal wel leuk en surft er vrolijk op los. We hebben een flinke wind van rond de 20 knopen (windkracht 5) over het dek en dat bij de 7,5 knopen die we zelf varen, hebben we dus rond de 28 knopen wind. Af en toe komt de spray van een golf de kuip in waaien. Ik zie witte schuimkoppen overal om ons heen. En dan gebeurt het. Bodyguard pakt een golf, de flink gereefde genua klapt bak en de boot loeft dan sterk op. De stuurautomaat probeert dit te corrigeren. Terwijl we omlaag surfen krijgen we een klapgijp, het grootzeil klapt naar de andere kant en de grootschoot blijft achter de stuurstand haken. De klap is zo hard dat de stuurstand van de bodemplaat scheurt. Ik schrik me wezenloos. In paniek roep ik Dennis. Met de snelheid van het licht staat hij buiten en met de kracht van Herakles trekt hij de grootschoot van de stuurstand. De nodige krachttermen helpen duidelijk. Maar terwijl we naar beneden surfen en Bodyguard weer op koers wil komen klapt de giek weer terug! Ook nu hebben we de pech dat de grootschoot wéér achter de stuurstand blijft haken! Dit is de genadeklap. Ook de bakboordzijde wordt wreed afgescheurd. Heel de stuurstand staat nu te shaken omdat de automatische piloot wèl wil sturen.

In de luttele seconden die volgen vertelt Dennis wat er moet gebeuren om dit zooitje te redden en niet een compleet domino-effect te krijgen van allerlei scenario’s die ons noodlottig kunnen worden. Met als eerste stap het letten op onze eigen veiligheid en niet in blinde paniek fatale fouten gaan maken.

De koppelstang van het stuurwiel naar het roer wordt losgemaakt. We gaan enkel varen op de automatische piloot. Dennis heeft de besturingsinstallatie zo geconstrueerd dat deze zelfstandig kan werken en dit komt nù goed van pas! Hij is een hele tijd bezig om de roerkoning los te nemen en dat valt nog niet mee op een schip wat zo beweegt. We fixeren de stuurstand aan alle kanten, omdat de motorbediening hier ook doorheen loopt. De motor laten we even bijstaan om met de goede snelheid over de golven te komen en we kiezen een gunstigere koers.

Het weer verslechtert, we zien tot 35 knopen (windkracht 8)op de teller, de golven worden hoger. Het derde rif gaat er in en het fok rollen we voor de juiste balans een klein stukje uit. Het is nog 139 mijlen. De adrenaline spuit uit mijn oren. Ik heb geen last meer van zeeziekte.

Het lukt ons om het schip weer onder controle te krijgen, maar het is duidelijk. Dit moet eerst gerepareerd worden. Het verloop van onze reis zal door deze gebeurtenis ingrijpend veranderen. We zullen onze ambities moeten bijstellen en besluiten naar Stavanger te varen om Bodyguard van zijn verwonding te laten herstellen.

Aangekomen in Stavanger nemen we er eerst maar eens een stevige borrel op. We zijn tenslotte wel veilig aangekomen. Grappig feit is dat we naast een reddingsboot liggen. Die hebben we gelukkig niet nodig gehad.

Dennis begint de volgende dag gelijk met het demonteren van de stuurstand. De boel is geheel afgescheurd en moet vervangen worden. We blijven hier nog wel even liggen dus…

Ik ben druk met het ontzouten van alles.

Al met al hebben we hier weer veel van geleerd en snappen niet waarom we de bulletallie niet gewoon gezet hebben. Dat doen we normaal wel en dat had veel ellende kunnen besparen. Misschien toch niet scherp genoeg door de zeeziekte?

Gelukkig is het bij materiele schade gebleven! We zijn blij dat we zelf niets hebben en dat we na herstel van de schade onze reis gewoon kunnen vervolgen.

Excuses voor mijn lange blog maar ik moest het ook even van mij afschrijven.

Vol goede moed vertrekken we uit een winderig Enkhuizen. We hebben een redelijk weervenster gezien en willen naar het noorden oversteken. Het is echter wel klein. We hebben zeker drie goede dagen nodig en vanuit het zuidwesten komt er een krachtig windveld onze kant op. We steken het IJsselmeer over, varen met de stroom mee over de Waddenzee en ondertussen houden we alle weermodellen goed in de gaten.

Tegen middernacht komt er een update. Het ziet er niet goed uit. Het krachtige gebied wat op onze hielen zit verdiept en vergroot zich. We zullen twee dagen lang met windstoten van windkracht 8 tot 9 vanuit het westen te maken krijgen.

Na druk ruggespraak te hebben met goede vriend en collega zeiler Eric, besluiten we niet door te gaan….

We draaien om en gaan tegen de wind en stroom terug naar Vlieland. Inmiddels staat de stroming sterk tegen. Bodyguard lijkt wel dronken. We zwabberen over het Stortemelk en varen een beetje gelaten en als een krab (door de sterke stroming vaar je min of meer zijwaarts) de haven van Vlieland binnen.

Tegen een uur of twee liggen we alweer aan de touwtjes. Geen oversteek, geen wachten, geen verjaardag op zee. Ik ben gewoon wéér een landrot met mijn verjaardag.

Het leuke is wel dat ik alle verjaardagsappjes en -berichten- kan ontvangen. Op zee was dat niet gelukt. Ook worden we al gespot op de webcam van de haven van Vlie. De moderne techniek is toch wel super.

Bodyguard ligt rechts in een vrij lege haven op Vlieland. Dat hebben we wel eens anders gezien hier. In het seizoen lig je hier als sardientjes in een blik.

En wat we hiervan hebben geleerd is dat we beter éérst aan kunnen komen ipv vertellen wat we gaan doen. Het weer is onvoorspelbaar en als zeiler moet je daar op anticiperen en vaak loopt het toch net even anders dan gepland.

Nadat we uit Middelharnis vertrekken, duiken we bij Stellendam het hoekje in om wat rust te pakken voor de aanvang van het stuk naar Noorwegen. De volgende morgen gaat de wekker al om 4:00 uur. Het tij heeft duidelijk geen kantoortijden.

We starten met weinig wind maar een mooie zonsopgang.

Gaandeweg de tocht trekt de wind behoorlijk aan, maar komt er teveel noordelijke wind in wat maakt dat we ons doel voor vandaag, Texel, niet gaan halen. Tij en wind tegen wordt een uitdaging, zeker nu vooral ik er nog in moet komen.

Omdat de komende dagen een stevige noorden wind wordt voorspeld, besluiten we om via het IJsselmeer te gaan. Dat is een flinke omweg maar een stuk comfortabeler en we kunnen dan mooi het klussen combineren met een wisselende omgeving. We belanden als eerste in de Sixhaven in Amsterdam.

De volgende dag gaan we gelijk door naar Enkhuizen. Bij de Schellingwoude brug hebben we mazzel met de opening. We kunnen achter een tall ship aan. Die gaat echter zó snel dat hij al voorbij is voordat ik mijn camera aan heb!

Het wordt een sportieve tocht naar Enkhuizen. Het regent niet maar de boot stuitert over de bokkige golven. Ze lijkt wel te galopperen en we eindigen beiden dan ook met een nat pak van de overgeslagen golven.

In Enkhuizen blijkt al snel dat we beter een dag kunnen blijven liggen. We maken er maar het beste van. Dennis begint bij de verwarming. Die moet hij nog aansluiten en omdat het die nacht best fris is gaat hij gelijk aan. Het bedverwarmingssysteem blijkt uitstekend te functioneren. In de vroege ochtend drijf ik mijn bed uit. Blijkt dat de hele boot inmiddels al 20 graden is en ook ons bed is heerlijk warm. Top upgrade Bodyguard!!!

We besluiten om zaterdag de haven van het prachtige Enkhuizen achter ons te laten. Het goede weervenster is klein maar we gaan er voor. We hopen zaterdagavond bij Vlieland de zee op te gaan en ergens in de loop van de week aan te komen in Noorwegen.

En daar lagen we dan. Vier dagen in Middelharnis, of all places 😄. Maar vervelend was het niet. We kregen veel visite en dat was erg gezellig.

Ook hadden we wat extra tijd om met de drone te vliegen bij Tiengemeten. Het was best spannend om dat vanaf de boot te doen, maar we hielden hem droog.

Bodyguard is inmiddels ook voorzien van een prachtig hoogpolig tapijt. Dit gaat ons helpen in het noorden waar de temperatuur toch echt lager is dan hier. Afgelopen winter hebben we de boot extra geïsoleerd en het tapijt is de sluitpost van ons offensief tegen condenswater.

Maar last but not least was er dinsdag natuurlijk de inspectie van de mast en de verstaging. De beste man ging de mast in en was er binnen vijftien minuten al klaar mee. Hij verklaarde dat alles dik in orde is. Goed dat een professional dit nu ook aan de verzekering gaat verklaren. Dat Dennis het allemaal zelf zeer goed in de gaten houd, weten wij, maar dat vindt de verzekeraar toch van mindere waarde…

We konden weg en lieten ons dat geen twee keer zeggen. We zijn gelijk naar Stellendam gevaren en wachten nu op de drempel van Nederland; morgen door de sluis. We hebben één dag redelijke wind voordat het flink begint te poeieren vanuit het noorden. We hopen IJmuiden of nog liever Vlieland te halen.

Uiteindelijk besloten we vrijdag in alle vroegte te vertrekken. We zouden in de middag bij de tuiger zijn voor een mastinspectie. Omdat de stroming vroeg in de ochtend het meest gunstig was, zette ik de wekker op 6:30 uur.

Voordat we los konden gooien moesten we de allerlaatste uitgestelde dingen nog doen. We hadden ze maar even opgeschreven zodat we met onze slaperige koppen niks zouden vergeten. De kano aan boord, water tanken, reddingsvlot vast, spiboom aan boord en, ook niet onbelangrijk, het anker mèt ketting. Allemaal klussen die we eerder hadden kunnen doen, maar dat geldt voor alles. Op een boot ben je trouwens nooit klaar met klussen.

We haastten ons een rotje. Dennis had de bruggen al ‘besteld’ terwijl we nog in de box lagen. En zo vertrokken wij uit Dordrecht, met het zweet op onze snor, voor onze reis naar het noorden.

Omdat de Haringvlietbrug in storing is, kozen we ervoor om via het Spui naar Middelharnis te gaan. Deels was het bezeild en dat was fijn.

Aangekomen bij de tuiger in Middelharnis zou blijken dat wij ons helemaal niet hadden hoeven te haasten. Onze afspraak was hij vergeten en ook was er personeel op vakantie. Volgende week dinsdag was er tijd… misschien dan…

Dennis greep dit moment maar aan om te zeggen dat dit er ook bij hoort. Ik was vooral blij met de wetenschap dat we veel zelf kunnen en dus meestal niet afhankelijk zijn van anderen. Dit klusje is anders omdat de inspectie van de verzekering moet.

De dag begon vroeg en uptempo, maar we liggen nu alweer aan de touwtjes in Middelharnis. Wat is dit een alleraardigst stadje zeg! We liggen hier prima en dat voor een prijs van dertig jaar geleden . We maken van de nood maar weer een deugd. Er is nu immers tijd genoeg voor de klusjes die voor onderweg bewaard waren en zullen en passant ook maar eens even lekker uitrusten, ook niet onbelangrijk.

Vanochtend liet ik Dennis lekker uitslapen en ben toen vers afgebakken broodjes gaan halen. Het weer is vriendelijk, we konden ontbijten in de kuip en vanmiddag krijgen we al visite, wat een feest!

Testblog entry om te kijken of de e-mail interface werkt

Dat het venijn in de staart zit wisten we al, maar dat het betekende dat de wasmachine, de verwarmingsketel èn de vaatwasser vervangen moesten worden, al dan niet door eigen toedoen of keuze, maar daar zal ik verder niks over schrijven, viel ons wel tegen. Dus in plaats van opgelucht de deur dicht te trekken, lag Dennis op zijn buik in de keuken om wéér een apparaat aan te sluiten. Ons vertrek werd weer uitgesteld. We wilden volle bak aan de gang met de laatste klussen aan boord. Die zat nog onder de wintertent!

Terwijl Dennis de formaliteiten doornam met de verhuurmakelaar, haalde ik de afdekzeilen van de boot. Dat was nog even doorwerken. Het waaide behoorlijk en ik moest oppassen dat Bodyguard niet ging kitesurfen. Wat een euforie om de boot weer zonder wintertent te zien. Eindelijk!

Van een hele goede vriend hadden we een nieuwe tuner gekregen. Daar waren we heel blij mee! Dennis moest daarvoor de steunen nog even aanpassen en zoals gewoonlijk klussen we door tot we omvallen. Dus werd er met een koplampje en bijschijnen door operatie assistente Arianne een nieuwe steun op de brug gelast. Uiteraard paste het perfect. Wonderman Dennis kan alles!

Daarna kon het zonnepaneel weer op zijn plek terug. De zonne-energie hebben we hard nodig voor bijvoorbeeld de computer met de vaarkaarten, maar ook voor de navigatie-instrumenten, de radar, de koelkast, de boiler en tegenwoordig heeft Bodyguard zelfs een magnetron en broodbakmachine. Het idee dat ik midden op de oceaan eenvoudig een broodje kan bakken is toch geweldig!

Grote tegenvaller was ook dat er een doortreklijntje vastliep op het blok bovenin de mast. Dus lierde ik Dennis de mast in. Ik vind dit altijd een vervelend klusje omdat ik uiteraard geen enkele fout mag maken, anders komt hij met een vaart de mast weer uit. Oei… alleen de gedachte al… Hij kreeg het lang niet los en zat wel twee uur bovenin. Dennis afgeklemde benen en ik een stijve nek, maar gelukkig was het probleem wel opgelost en konden we daarna alle zeilen aanslaan.

Lang hebben Dennis en ik gefantaseerd over waar we onze verjaardagen zouden vieren. We droomden van mooie fjorden en ijsrotsen met op de achtergrond een waterval of ijsbeer. Nou Dennis was afgelopen week jarig en hij vierde zijn verjaardag op het idylische Isle of Dorth. Gewoon hier in Nederland dus.

Eerlijk gezegd was dat wel een kleine teleurstelling, maar we laten ons er niet door uit het veld slaan. We willen sommige klussen echt gedaan hebben. Onderweg is het lastig om aan de juiste spullen te komen wanneer er wat stuk is en we willen onze tijd ook niet verdoen met wachten op iets wat ingevlogen moet worden.

Zo had ons toilet ook een servicebeurt nodig. Al maanden ging het doortrekken lastiger en dan weet je het al; urinesteen. En terwijl je dat thuis te lijf gaat met azijn, gaat dat aan boord anders. Servicekitje gekocht, afsluiters dicht en openschroeven maar. Ik zal alle ranzige foto’s maar niet laten zien en ook zal ik niks zeggen over de vreselijke geur, maar wat was ik blij dat die klus klaar was.

Inmiddels zijn we bijna zover. Morgen gaan we vertrekken! We moeten eerst naar een tuiger omdat de verzekering wil dat we de mast laten inspecteren. Zelf hebben we erg veel vertrouwen in onze ‘Eiffeltoren’, maar we begrijpen het wel en doen dus braaf wat er van ons gevraagd wordt. (Lees; anders verzekeren ze je niet) Daarna gaan we door naar zee en gaat onze reis beginnen. We hebben er ontzettend veel zin in!

Wanneer je besluit om je droom te gaan leven, dan kost dat veel energie, lef en geld om het roer om te gooien en van het gebaande pad af te wijken. Zo ben ik zeker twee jaar bezig geweest in mijn woning in Hurwenen om alle klussen te realiseren; dakkapel op het huis, muren glad, verfje hier, schroefje daar. Alle klussen die al jaren lagen te wachten, werden gedaan en met ons mooie doel in zicht lukte dat goed naast het werk. Na wat omwegen is mijn woning in de verhuur gegaan en trok ik bij Dennis in. Op mijn werkdagen verbleef ik aan boord van mijn lieve bootje. Het nomadische leven was begonnen.

Dennis ging voor een andere tactiek. We zouden ons fulltime en vol focus op de klussenlijst van zijn woning en de boot storten, lekker in de flow komen en zo één voor één de items op onze to do lijst afvinken. We begonnen met een lijst van wel 25 klussen, maar elke keer werd de lijst langer in plaats van korter en alles was belangrijk.

Wat hij echter over het hoofd had gezien was het energiepeil op onze leeftijd. Nou klinkt dit misschien wel wat dramatisch, maar het is niet voor niets dat wij onze zeilplannen niet langer meer willen uitstellen. De fysieke uitdaging maakt dat we niet willen wachten tot onze gepensioneerde leeftijd.

En ook het huis in Dordrecht is klaar!

Vol energie en goede moed gingen we aan de slag. Bergen werk hebben we verzet; pui vervangen, buitenboel geschilderd, badkamer gerenoveerd, meubels vervangen, laatste binnenwanden van de boot geïsoleerd, dieselleidingen aangepast en vervangen, nieuwe boiler, plafondplaten bekleed en gemonteerd etc. We hebben nu zelfs een warme douche buiten en hetelucht verwarming bij het bed. Dat klinkt natuurlijk heel decadent maar we gaan naar het noorden en willen zoveel mogelijk condenswater voorkomen.

En vanaf 1 april gingen we fulltime aan de bak. We maakten dagen van gemiddeld 15 uren denk ik en onze conditie ging met sprongen vooruit. Aanvankelijk startten we de dag rond een uur of negen, maar toen we aan voelden komen dat we eind april vertrekken echt niet zouden halen, voerden we dat op en stonden we structureel eerder op om nog harder door te werken. De keren dat we totaal uitgeteld ver na middernacht in ons bed belandden kunnen we niet meer op één hand tellen.

Nu kan de volledige focus op het afronden van de actielijst voor Bodyguard. Nou ja, nog even verder steggelen met de verzekering, ze blijven Spitsbergen lastig vinden….

Er is weer een week voorbij en wederom hebben we hier niet stilgezeten. We worden er wel een beetje moe van en duiken elke avond uitgeteld ons bed in, maar het einde van de kluslijst komt in zicht. Vertrekken eind april is inmiddels begin mei geworden.

Deze keer trakteren we ons lezend publiek op een fotoreportage.

Het huis staat inmiddels te huur. Maandag de eerste kijker. De komende dagen maken we het verder leeg en zal ik het schoonmaken, terwijl Dennis de laatste klussen aan boord doet.

Geregeld krijgen we de vraag waarom we nog niet vertrokken zijn. Er zijn er genoeg die denken dat wanneer je boodschappen doet voor een week en een tasje kleren aan boord gooit voldoende is. Het zit net even anders. Dat heeft alles te maken met het klaarmaken van de boot, de tochtvoorbereiding en de woningen die verhuurd gaan worden.

Nu is Bodyguard een prima schip maar ook daar is na al die jaren toch echt wat aan te vervangen of te verbeteren. De klussenlijst die we twee jaar geleden maakten is al drie keer zo lang geworden en het is dat Dennis mega handig is, alles uitzoekt en zijn klussen geduldig realiseert en dat ik een klusleercurve laat zien die steil omhoog gaat, anders waren onze plannen echt onbetaalbaar. Ons motto is niet voor niets; kan niet bestaat niet.

De afgelopen dagen waren we meer tijd kwijt dan gedacht aan het kopen van de veiligheidsmiddelen. Want welk reddingsvest levert mij nu geen nekpijn op en maakt geen pannenkoeken van mijn borsten.

En wil je nu, wanneer je over boord slaat wel of niet aan het schip vast blijven zitten, met als risico dat je vooralsnog verzuipt in de wilde golven. Allemaal vragen waarbij je je ook heel goed moet inleven in die specifieke benarde situatie waarin je verzeild kunt geraken.

Ook bleek het reddingsvlot wat wij willen niet zomaar leverbaar. We zochten er een die geschikt is voor koud water, wat minder gebruikelijk is.

Twee kostbare dagen zijn we ermee kwijt geweest. En nu maar duimen dat we het allemaal voor niets aanschaffen. Volgende week mogen we de bestelling ophalen. Het noodsignalenpakket en het reddingsvlot mogen niet via de post bezorgd worden vanwege de vuurpijlen.

Inmiddels heeft Dennis de leidingenklus van de diesel hervat. Ook de tanks moeten nog schoongemaakt worden. Tegen de wand heeft zich wat smurrie afgezet en we willen voorkomen dat het de motor vervuilt, met alle gevolgen van dien.

Ondertussen heb ik de raamlijsten ingelijmd en ben verder gegaan in het huis, heb al wat voorraad ingeslagen en ben uren bezig geweest om alle blikjes, potjes, dozen en zakken te ontdoen van alle onnodige lucht. We zullen de beschikbare ruimtes wel efficiënt moeten benutten.