Author: Arianne Piels

15 – 26 augustus 2025

Richting het zuiden

Deze week wordt er een stevige noorderwind voorspeld. We zitten lang te dubben of we nog wel door kunnen steken naar Shetland en er is een reële kans dat we ook nog te maken krijgen met de naweeën van orkaan Erin en durf ik dat wel? Ons voorval midden op de Noordzee staat me nog helder voor de geest.

We houden het weer scherp in de gaten en varen ondertussen steeds wat zuidelijker.

In Alesund ontmoeten we Robin en Sammy, een jong ambitieus stel uit België dat in Tromso heeft overwinterd in hun zeilboot en ze willen nu in twee maanden op Lanzarote zijn. Ze verdienen de kost door geregeld betalende gasten mee te nemen voor een avontuurlijke vakantie. Echt leuk om te zien hoe enthousiast zij zijn en genieten van hun leventje. (Mencia Adventure Sailing)

Na een dagje rust varen we naar de kaap Statt van Stadlandet. Precies op de kop is een natuurlijke ingang en wat dieper landinwaarts ligt een mooie ankerplek die voldoende beschutting zou moeten bieden tegen het ruige weer nu op zee. Er staat nog steeds een stevige bries maar we vinden het wel een leuk idee om hier te overnachten op het meest westelijke puntje van het Noorse vasteland.

Terwijl we het nog prima naar onze zin hebben op zee en in de golven gaan we toch naar bakboord uit. Vanavond kunnen we dan op tijd naar bed en dat is ook niet verkeerd.

We liggen achter twee grote pieren en tussen hoge bergen. De diepte is niet meer dan een paar meter en de ankergrond houdt goed. Hier zo rustig en achter deze bergen de onstuimige zee. We voelen de geborgenheid van deze bijzonder beschutte plek.

Dan varen we door naar het haventje bij Rognaldsvag op Reksta. Aanvankelijk hebben we hier nog de hoop om naar Shetland te zeilen. Ik kook alvast wat maaltijden vooruit en Dennis ruimt het bijbootje op, maar de wind trekt zelfs wat aan en hier valt dan ook het besluit dat we het niet gaan doen. Een aan de windse koers met tot ruim 30 knopen wind (windkracht 7) vinden we te gortig en Dennis wil het graag leuk houden voor mij. We vinden dit allebei erg jammer maar van deze klots- en kotskoers wordt niemand blij zo denken we. We besluiten in dagtrips af te zakken naar het zuiden.

In de plaatstelijke super doen we wat boodschappen. De eigenaar heeft er een keurig winkeltje van gemaakt. Hij helpt ons wel even met het afrekenen, want zo zegt hij, dat doen de reguliere klanten hier altijd zelf. We mogen zelf aangeven wat we willen betalen voor de w.c. en de douche, de bijdrage is voor de gemeenschap en of we nog tijd hebben voor een kopje koffie. Natuurlijk!

Hij neemt ons mee naar de ruimte achter de winkel die iets weg heeft van een clubgebouw annex woonkamer. Het heeft een prachtig uitzicht over de haven, de aanlegplaats voor de ferry en de oceaan. We hebben het over van alles en nog wat en ook wordt het eilandleven besproken en de aankomende verkiezingen.

Hans Jacob vertelt dat de basisschool in 2013 moest sluiten omdat ze onder de norm kwamen en sindsdien trekken jonge gezinnen weg. De gemeenschap doet er van alles aan om die weer aan te trekken, maar toch schat hij dat 80% van de woningen leeg staat en nu als tweede huis is gaan dienen.

De plaatselijke school is inmiddels een gemeenschapsgebouw en voor 85.000 euro door de eilanders opgeknapt. We moeten er zeker een kijkje gaan nemen volgens Hans. En dat doen we.

Zoals zo vaak moet ik altijd even bij een schooltje naar binnen gluren, zeker bij dit soort dorpse gebouwen. We zien kleine lokalen, inmiddels met een andere functie. Op een krijtbord staat nog een mooie afscheidsboodschap aan de gemeente😒. Er is een mooi buitenspeelgebied met een nieuw uitdagend speeltoestel. Ietsje verder op de berg ligt een geinige glijbaan. Om te glijden moet je eerst een eindje de berg opklimmen. Het moet voor kinderen heerlijk zijn om hier hun jonge jaren door te brengen. In gedachten zie ik ze al rennen, spelen en lachen.

We hebben met de eilanders te doen. Het eiland vergrijst in een rap tempo. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Deze dorpse samenleving maakt nog wat stuiptrekkingen. Het is muisstil hier. We hebben geen kind gezien…

‘s Avonds hebben Dennis en ik de grootste lol in het faciliteitengebouwtje van de haven onder de winkel. Het is niet alleen wachtruimte voor de ferry, er blijkt in de doucheruimte een heus bad te zijn! Ofschoon het niet groot is willen we daar wel in! We vragen ons af of we er samen in kunnen zitten. Het bad heeft aan de voorkant een metalen afdekplaat, maar niet aan de zijkanten. Dennis inspecteert de poten en volgens hem moet het bad ons gewicht kunnen dragen.

Het is even goochelen met al onze armen en benen maar het lukt om, weliswaar allebei klem maar wel romantisch samen in het bad te zitten. Niet lang daarna stroomt het warme water over ons lijf.

En terwijl we daar saampjes gelukzalig liggen te badderen en af en toe wat weldadig warm water bijvullen zien we dat er geen overloop in het bad zit. Dan maar de stop eruit. Nu blijkt dat het water de vrije loop over de badkamervloer heeft. Het stroomt er met liters overheen! Oeps! Ik zie nergens een afvoerputje. Oei! Ik probeer uit het bad te komen en ga maar eens een kijkje nemen. Het blijkt dat de afvoerbuis niet goed bevestigd zit en door roest niet goed terug te schuiven is. Hebben wij weer! Wat nu? Ineens snappen we waarom er een dweil in de hoek staat.

Dan komt Dennis op het idee om de afvoer met een doekje af te dekken zodat het water wegsijpelt in plaats van met grote overdruk ineens. Dat werkt!

Wanneer Dennis er na een half uurtje al genoeg (kramp?) heeft gaat hij eruit en is er weer volop ruimte voor meer warm water voor mij! Ik badder nog een tijdje in het water. Heerlijk! Ik graai mijn e-reader uit mijn tas en probeer niet in slaap te vallen. Dennis wacht rustig in de wachtruimte van de ferry. Ik was natuurlijk wel zo slim om zijn e-reader ook mee te nemen. Hij laat mij rustig mijn prinsessenmomentje hebben maar is toch is hij blij wanneer ik er uit kom. We lopen samen terug naar de boot. De wind is flink aangetrokken en voelt guur en koud aan, tijd voor het winterdekbed.

Wanneer ik de volgende dag naar het winkeltje loop om melding te maken van de defecte afvoer van het bad, is Hans nergens te bekennen. De winkel is gewoon open en zoals het bordje al zegt, pak wat je nodig hebt en reken zelf maar af.

De volgende dag varen we dus zuidelijker en niet naar Shetland. We hebben een dikke bries in de rug en zeilen enkel op een gereefde genua, met een mooie snelheid van ruim 6 knopen per uur. Tegen de avond zoeken we op de kaart naar een mooi plekje op de route en vinden dan in een inham op het eiland Fedje. Echter lukt het ankeren niet goed. Het anker houdt niet en het is al donker wanneer we verschillend plekken hebben geprobeerd en besluiten tegen een kaaitje aan te gaan liggen. Hopelijk komt er vannacht of morgenvroeg niet toch nog een vissersboot de plek opeisen… Dat blijkt niet het geval te zijn, maar er komt wel een oude man naar ons toe. Hij blijkt de eigenaar te zijn van het voormalige bedrijf wat hier was. Of we niet hadden kunnen vragen of we hier mochten liggen.

Wanneer we vertellen dat het gisterenavond niet lukte om te ankeren en we pas laat aan de kaai gingen liggen ontdooit hij. Ook deze Noor spreekt supergoed Engels. Hij heeft in die schuur ook een boot, ook zelfgebouwd, ook de wereld mee bevaren. En ineens hebben we een mooi gesprek met een bijzondere man van bijna 90 jaar oud. Hij lijkt uiteindelijk bijna blij te zijn om met ons een babbeltje te maken. Nee, hij spreekt niet zoveel mensen meer. Zijn vrouw is vorig jaar overleden…..

En zo varen we van Fedje naar Kolbeinshamn

Ineens valt het op. De begroeiing is hier anders. In dit gebied minder bergen, meer heuvels, veel groen, begroeide eilandjes. Soms vraag ik me af hoe zo’n boom kan overleven op de rotsige ondergrond.

Nu we toch de mogelijkheid hebben om nog een keer naar Marianne te gaan vinden we dat ook wel heel erg leuk om te doen. Op vrijdag 22 augustus denken we er te kunnen zijn. Marianne vindt het erg leuk dat we weer langs kunnen komen en haar zoons Iver en Werner zijn er ook.

We worden uitgenodigd om de ‘vrijdag wraps’ mee te eten. Dat blijkt een Noorse traditie te zijn, dus we vallen met onze neus in de wraps😋, één van mijn lievelingskostjes. Het wordt weer een gezellige avond en omdat we niet heel veel haast hebben ontbijten we er de volgende dag ook.

Niet iedereen is blij met onze komst. Wanneer we de volgende dag wakker worden blijkt dat we zijn bekogeld met… tja, kijk zelf….

Na het ontbijt gaan we een wandeling maken. Marianne heeft hier een lap grond wat zo groot is dat je er gemakkelijk kunt verdwalen. Zij mag dus voorop.

We lopen een heel eind en kunnen op een gegeven moment in de verte de Folgefonna gletsjer zien liggen. Wat is dit gebied mooi zeg!

Zaterdagmiddag varen we door naar Skudeneshamn. We willen er ankeren en de volgende dag vroeg weer verder, maar het anker houdt niet. De rotsen zijn hier echt kaalgeslagen door de golven van de oceaan. Dan toch maar het stadje in en dat blijkt erg mooi te zijn. We zien veel witte huizen en andere gebouwen. Er is zelfs een drijvend saunahutje. Dat lijkt ons wel wat. Jammer genoeg blijkt deze volgeboekt.

Na een rustige start op zondag varen we de Boknafjorden over. Dat blijkt nogal een eind te zijn. Pas na ruim 23 mijlen (ongeveer 40 km) zijn we weer een beetje in de buurt van het land. De kust is hier heel anders. Hier is het meer een glooiend heuvellandschap. We zien akkers en weilanden en overwegend witte huizen en gebouwen. De Noorse rode, gele en grijzige kleur is hier minder aanwezig.

De wind is nog steeds erg krachtig. We varen met de wind in de rug en gaan met een vliegende vaart het water over. De genua over bakboord, het grootzeil over stuurboord. Af en toe zien we ruim 8 knopen op de teller.

Tot de wind in de namiddag echt aantrekt. We reven nog wat meer, maar op een gegeven moment loopt Bodyguard toch bijna uit zijn roer en gaat als een galopperend paard over de golven. Dennis gaat even over op handsturen om de grote correcties van de stuurautomaat op de steeds groter wordende golven te vermijden. Ik vind dit wel even spannend omdat ik de krachten van de wind en de boot inmiddels goed ken. Je moet echt goed weten wat je doet om te voorkomen dat je een speelbal wordt van de wind en de golven.

We besluiten de komende kaap met deze windkracht 8 niet te ronden en ik maak een route naar Egersund. Terwijl Dennis stuurt, vliegen we erheen. Eenmaal achter de rotsen is het een stuk rustiger gelukkig en lukt het ons weer om een prachtig ankerplekje in de luwte te vinden.

Via Egersund belanden we op maandagavond 25 augustus in Farsund. Het is een mooi stadje. In het zuiden zien we steeds grotere en luxueuze huizen, vaak wit en van hout.

Na Egersund varen we langs kaap Lista naar Farsund. We hebben op deze dinsdag 26 augustus de bijna perfecte zeildag. We halen een gemiddelde van ruim 5 knopen, er is weinig deining en de zon schijnt overvloedig. Het is heerlijk rustig zeilen, al had de wind wel ietsje meer mogen zijn. Alhoewel, vandaag geen grote windstoten en volop tijd om heerlijk te lezen tijdens het zeilen. Wat heeft de zee toch veel gezichten. Geen dag is hetzelfde.

De weg naar Farsund is een slalom tussen de rotsen door. Het is wederom prachtig. Nu we zo zuid zijn en de noorderwind op is, besluiten we dat we hier wel een paar dagen kunnen verblijven. Het is heerlijk en we genieten volop. We bestellen gelijk een ‘To good to go’ bij de plaatselijke bakker wat ons een dag later een tas vol heerlijke lekkernijen oplevert.

In de gemeentelijke haven van Farsund maken ze het ons wel heel makkelijk. We hebben er elektriciteit en water naast de boot, evenals gratis douches, toilet, wasmachine en droger. Zelfs de supermarkt is naast de boot!

Het begint tot ons door te dringen dat we over ongeveer een maand al terug moeten zijn in Nederland. Het geeft wat onrust. We willen nog zoveel en we hebben het zo naar ons zin. Ergens moet er een knopje om, maar we hebben het nog niet gevonden😁

De gevaren route

7 – 14 augustus 2025

And the dream goes on…

Trondheim was erg mooi. Misschien wel de leukste stad tot nu toe. We zagen kleurige gebouwen, mooie straten, gezellige restaurantjes en een prachtige kathedraal. Hier en daar is er dan ook nog een winkelcentrum. Noren zijn er dol op. In elke stad zijn er vaak meerdere te vinden. We begrijpen dat heel goed. In de winter zal het hier een stuk minder aangenaam zijn op straat.

Ook zie je dat hier in de stad veel historisch industrieel erfgoed echt een plekje heeft gekregen in het straatbeeld. Oude kranen, voormalige fabrieken, havens, een dok. Vaak heeft het een andere functie gekregen, vaak is het ook gewoon mooi. En terwijl Dennis de omgeving van Trondheim affietst om technische onderdelen voor de boot te kopen ga ik Trondheim in voor een stadstour.

Het eiland Munkholmen

Op een afstand van ruim 1 mijl van Trondheim ligt het eilandje Munkholmen. Het heeft een nogal bizarre geschiedenis. Ooit was het een executieplaats. Ik zal de verhalen niet in dit blog zetten omdat ik vrees dat niemand het dan meer wil lezen, maar laten we het er op houden dat de acties aldaar moesten voorkomen dat de inwoners van Trondheim misdaden zouden plegen. Ik vermoed zomaar dat dat gelukt is…

Later werd het nog een abdij en een gevangenis en in WO ll hadden de Duitsers er een luchtafweergeschut op gezet. Tegenwoordig is het vooral een toeristische trekpleister.

Op zaterdag 9 augustus vertrekken we uit Trondheim. In de dagen die volgen maken we vooral mijlen naar het zuiden. Via Akervika en Rognfjellet varen we naar Kristiansund.

Wanneer we in Akervika aankomen willen we eigenlijk schuilen voor de harde wind die voor de nacht en de dag daarna voorspeld wordt. Het haventje is klein en we moeten aan het begin van de gastensteiger, vrijwel bij de invaart van de haven liggen om voldoende diepte te kunnen blijven behouden. Dat blijkt niet echt geweldig te zijn. Wanneer de wind de kop opsteekt en het tot tegen bijna 40 knopen aanloopt, liggen we niet goed op de wind. Zelfs niet in deze kleine baai.

De stootwillen wurmen zich tussen de steiger en de boot uit en het kost ons heel wat kracht en moeite om die weer terug te krijgen. We hebben er gelijk al spijt van dat we een haven ingegaan zijn. Tot aan het einde van de middag blijven we aan boord om de lijnen en de stootwillen in de gaten te houden en worden we aardig heen en weer geschud.

Pas aan het einde van de middag durven we de kant op om even de benen te strekken. Jammer genoeg blijft het pijpenstelen regenen.

Kristiansund

In Kristiansund spreken we af met Idris van de Dixbay en zijn bemanningslid Paul. De bemanning van de Gravity, Dirk en Wytske sluiten ook aan. We hebben een erg gezellige avond en samen kijken we ook naar de filmpjes met prachtige jaloersmakende beelden die Idris gemaakt heeft van zijn reis naar Spitsbergen.

Op donderdag 14 augustus vertrekken we allemaal richting Alesund. De wind trekt de komende dagen nogal aan en komt ook nog eens uit de verkeerde hoek. Onder het motto -liever te weinig dan teveel wind- proberen we op deze windstille dag dan maar even op de motor wat afstand te overbruggen.

Het is een prachtige dag. De zon schijnt geregeld, de temperatuur is prima (gelukkig geen hittegolf zoals in Nederland) en de zee is spiegelglad. De luchten die we zien zijn fascinerend mooi.

Omdat de zee rustig is, is er veel tijd om lekker te lezen en heerlijk eten te koken. Alleen het geronk van de motor is niet echt fijn, maar het is echt windstil, dus veel keuze hebben we niet.

Op een gegeven moment horen we een merkwaardig geluid en we denken dat er iets in de schroef zit. Nu we de hele dag op de motor varen is het wel belangrijk dat de schroef niet belemmerd wordt en dus besluit Dennis een kijkje te gaan nemen onder water. Ik leg het schip stil en Dennis gaat te water. Zijn coole koele actie blijkt niet voor niets geweest te zijn. Er zitten allemaal waterplanten als spaghetti om de schroef gedraaid. Gelukkig zijn ze zo verwijderd en kunnen we de koers weer oppakken.

Inmiddels is de wind gedraaid en flink aangetrokken. Het is vroeg in de avond wanneer we bij Terøya, een eiland ten noorden van Alesund het anker laten vallen. We vinden het fijner om lekker achter het anker te wiegen dan te hotsten en botsen tegen een steiger aan.

Morgen blijven we ook hier, maar dan gaan we wel naar haventje op de hoek. Inmiddels weten we dat je in Alesund niet kunt wassen en douchen en in dit kleine gastvrije haventje kan dat wel.

Voor nu doen we lekker rustig aan. Dat is ook wel eens fijn. We doen een boodschapje, lopen er een rondje, lezen nog iets en ik maak een heerlijke ovenschotel met pompoen en zoete aardappel en pulled pork. We likken onze vingers erbij af. We zetten het recept op het lijstje kansmakers voor het kerstdiner.

Terwijl we genieten van de rust hoor ik op de radio het nummer “Dream On” van Aerosmith. Het lied gaat over het nastreven van je dromen en het doorzettingsvermogen dat nodig is om ze te verwezenlijken. Het reflecteert op het verstrijken van de tijd en het belang van leren en levenservaringen, zowel goede als slechte. Ik mijmer weg bij deze tekst en denk na over al mijn eigen dromen…

Alesund

Op zaterdag varen we naar Alesund. We kunnen in de binnenhaven liggen. Bijna op hetzelfde plek als vorige keer.

In 1904 is de stad door een grote brand getroffen. Vrijwel de gehele stad werd er door verwoest.

De stad werd herbouwd in Jugendstill (Art Nouveau) en dat is goed terug te zien in deze mooie stad.

Tot slot

Voor wie het leuk vindt en ook grote dromen heeft…

Van heerlijk genieten in de zon tot storm Floris

31 juli – 6 augustus 2025

De tocht naar het zuiden wordt voortgezet. In enkele dagen hoppen we verder. De wind laat het aanvankelijk wat afweten en we doen het daarom wat rustig aan, het is tenslotte vakantie. Later in de week wordt dat met storm Floris ruimschoots ingehaald!

We besluiten een nachtje in de haven van Rørvik te blijven liggen. Doen er boodschappen en bezoeken er het Kystmuseet Norveg, een museum over de visserij en de geschiedenis van de kust. Het is erg interessant!

Viskwekerijen

Zo leren we ook veel over de viskwekerijen die we hier onderweg geregeld zien. We zien dan hele grote cirkels op het water, soort ronde viskooien met netten eroverheen.

Nu blijkt dat er rampzalig hoge aantallen zeeluizen op gekweekte vis zitten. Ze brengen parasieten met zich mee en die kunnen een vis infecteren en doden. Zeeluizen worden onder anderen bestreden met chemicaliën, maar deze middelen komen ook in het zeewater terecht met alle gevolgen van dien voor het andere zeeleven.

Ook ontsnapte kweekvissen die de rivieren optrekken en drager zijn van zeeluizen, kunnen op grote schaal schade aanrichten. Zeeluizen sterven na een of twee dagen in zoet water maar de parasiet niet. Nu snap ik gelijk waarom de vis ook hier in Noorwegen erg duur is.

Aanvankelijk dachten we dat het net onder water doorloopt en dat het een soort vergiet is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Er is een wand aan de zijkant van de kooi. Daar laat men zoet water langs stromen in een poging om de zeeluis ook op deze manier te bestrijden.

Vlak voor ons vertrek uit Rørvik, scoor ik bij een vissersboot die juist aangelegd heeft verse garnalen. Dat gebeurt hier vaak. Vissers verkopen de vangst van de dag gelijk na aankomst op de wal. Onmiddellijk staat er een rij mensen te wachten. Ik sluit netjes aan en loop niet lang daarna naar Bodyguard met een zak verse garnalen. Terwijl Dennis naar Stokøya vaart, een eilandengroep niet ver van Rørvik, smikkel ik al die garnalen op, zalig!

Stokøya is weer een prachtplek! We droppen het anker op een paar meter diepte. De zandbodem is goed zichtbaar, het zonnetje schijnt uitbundig. We voelen een heerlijke warmte op onze huid. Het is ineens niet zo erg meer dat er geen wind wordt voorspeld voor morgen.

In de verte zien we een vervallen boothuis. We gaan er een kijkje nemen.

Ik stel me voor hoe de mensen hier geleefd hebben. Nu met het zonnetje lijkt het wel een paradijs, maar het zal wel een hele ontbering zijn wanneer de zon wegvalt en de wind de kop opsteekt en het oceaanwater op de rotsen inbeukt.

De kustlijn van Noorwegen is ruim 80.000 km lang en er zijn ontzettend veel grote, kleine en piepkleine eilandjes. Het valt ons op dat vele hiervan bewoond zijn. Soms zien we prachtige plekjes en vaak weer een huisje. De mens lijkt wel een plaag. Niet overal zijn goede voorzieningen te realiseren en we horen ook dat de Noorse overheid in het verleden de bewoners van dit soort eilanden heeft aangemoedigd om op het vaste land te gaan wonen.

Na onze heerlijke wandeling over twee eilanden en een rondvaart rond de eilandjes met de bijboot, voelen we ineens een windje opkomen. Zullen we dan toch maar gaan? En dat doen we. Met een klein briesje varen we weg van deze idyllische plek. We hebben nog geen doel maar dat duurt niet lang. Binnen een half uur zeilen we strak aan de wind. Daar hadden we niet op gerekend! Het zeilpak moet aan, alles moet zeevast. Ineens hebben we 20 knopen over het dek!

Villa

Na een uurtje of drie komt Villa in zicht. Dat lijkt ons prima, want we vinden het wel best voor vandaag. We waren de dag zo relaxt gestart. Vanochtend lag ik nog te spinnen in de zon! Dachten een rustige zeiltocht te hebben omdat er amper wind was voorspeld en nu ineens zijn we zo druk met zeilen; alle zeilen over stuurboord, voor de wind, alles naar bakboord. Zeilen is echt een sport.

In de cruising guide staat dat dit een plek met een ster is, dat belooft wat. Het is slalommen tussen de rotspartijen door. Met deze wind en al dat zeil op is het wel even goed opletten. Gelukkig is er voldoende ruimte om de zeilen omlaag te halen. We gaan verder op de motor.

Bij de kaai ligt een gloednieuw houten vlot. De Noor die voor ons ligt komt gezellig ouwehoeren. We hebben het over van alles en nog wat. Hij vertelt ons dat er een actieve vereniging op het eiland is en dat is te zien.

Alles ziet er keurig uit en diverse woningen zijn te huur, inclusief de vuurtoren. Dat is de eerste steenkool gestookte vuurtoren van Noorwegen en stamt uit 1837. Uiteraard al lang niet meer in bedrijf maar een pracht object om te aanschouwen.

Het is inmiddels vrijdag geworden zien we op de kalender. Dagen en tijden zeggen ons niet zo veel meer. We zijn meer bezig met het weer, de zeilen, de omstandigheden bepalen hier onze dag. We staan veel dichter bij de natuur. ‘s Avonds laten we het anker vallen in een baai in de buurt van Bessaker. Wanneer het anker ligt en de motor uit gaat kijken we eens goed rond. We liggen in de kom van een eiland met twee bergtoppen. Het dal daartussen is een redelijk vlak gebied waar schaapjes op grazen. Ik zie een man op leeftijd, in ontbloot bovenlijf over de lage rotspartijen klimmen. Zijn hond vergezelt hem. De flatcoater met vrolijk zwaaiende staart heeft het duidelijk naar zijn zin, zijn baasje ook. Waar de rotsen ophouden begint het strand, een wit strand. Delen zijn vrijgemaakt van stenen en het ziet er aantrekkelijk uit. Op de heuvel een paar uit hout opgetrokken huizen. De man loopt niet lang daarna bij een van de huisjes daar naar binnen. Hij lijkt de bewoner te zijn. Niet lang daarna rent hij de tuin rond met een grasmaaier. Kras mannetje! Verderop een kaai met een vissersbootje. Ietsje verder door, een houten huis op palen. De bewoner zwaait vrolijk naar ons, wij zwaaien terug. Gezellig! Die is in voor een praatje. Aan de andere zijde van de boot liggen rotspartijen en een tweetal eilanden. Daarachter de doorgaande route. Het ziet er erg mooi uit in dit warme zonnetje. Dat hebben we weer goed voor elkaar.

Morgen waait het op zee nogal en de wind staat dan ook tegen. Hier liggen we vanuit alle windhoeken mooi beschut. Tijd voor een bakkie. In het zonnetje spelen we nog een spelletje en maken we plannen voor morgen. Die bergtop iets verderop gaat ons doel wezen voor een hike!

De volgende dag is het zondag. We veroorloven het onszelf om lekker uit te slapen en ontbijten daarna in de kuip. We kunnen ons amper herinneren wanneer het de laatste keer was dat we binnen gegeten hebben, zulk lekker weer treffen we de hele tijd. Na het eten laten we het bijbootje te water en roeien we naar de man die gisteren vrolijk naar ons zwaaide. Hij ziet ons aankomen en nodigt ons uit op zijn veranda. Het is de eerste Noor die ietsje minder Engels spreekt, maar toch hebben we een gezellig onderonsje. Zijn dochter bezit dit huis en hij verzorgt het en verblijft er het vaakst. Zijn dochter heeft in Delft gestudeerd en beiden vinden het prachtig dat er Nederlanders in ‘hun’ baai voor anker liggen. Of we even met hem op de foto willen en of we het verhaal van de Nederlandse boot kennen die hier aan de grond liep? Nee, dat kennen we niet. Hij vertelt dat ruim honderd jaar geleden hier voor de deur een Nederland schip aan de grond liep. Om los te komen hebben ze toen de stenen ballast over boord gegooid. De ondiepte, waar wij gisteren dus met het ankeren rekening mee moesten houden wordt hier sinds jaar en dag de ‘Hollandse heuvel’ genoemd. En zo heb je in no-time mooie verhalen.

Storm Floris

De weersvoorspellingen laten zien dat storm Floris in aantocht is. We besluiten naar Trondheim te varen voor de beschutting, de was, de boodschappen en de nodige culturele ontdekkingen. Op zee hebben we afwisselend een fijn lopend windje tot net iets te weinig wind en dan zetten we de motor bij.

Tot het moment dat we het Trondheimfjord indraaien. Vanaf dan is het tegen de wind in en wordt het stoer zeilen. Dit komt iets eerder dan voorspeld. We krijgen tot wel 35 knopen (windkracht 8) wind over het dek. Het water gutst door de gangboorden en er ontstaan dikke kuilen op het water. Af en toe loopt Bodyguard uit zijn roer. We overwegen wat te doen. Doorvaren naar de haven aan de overkant van het fjord of hier in het kommetje ankeren. We besluiten te gaan ankeren. Bodyguard heeft een prima anker dus dat durven we wel.

Nu we steeds zuidelijker varen is het ‘s nachts ook weer een paar uur donker en dat bemoeilijkt ons goede zicht op de kant en de bodem, maar die blijkt van zand te zijn en het anker houdt gelukkig gelijk. Op de laptop zetten we de ankerwacht in. Ondanks dat we hier prima liggen hebben we een onrustig nachtje. De windstoten nemen in kracht toe tot 45 knopen (windkracht 9) en Bodyguard kwispelt vrolijk heen en weer maar het houdt ons wel uit onze slaap.

Op dinsdag 5 augustus varen we naar Trondheim. Het is nog een kleine 30 mijlen het Trondheimfjord door. We willen dat graag zeilend doen, maar toch zit er geen tempo in. Inmiddels weet ik ook dat we er zijn wanneer we er zijn, dus alle tijd.

Ook vanuit Nederland blijken we via de webcam gevolgd te worden en het stel wat we in Bodø hebben ontmoet en later weer eens, zeilt toevallig ook naar Trondheim. Dat is leuk! Wanneer we vroeg in de avond aankomen op het gastensteiger staat Emma van zeilboot Evolène al klaar om de lijnen aan te pakken en worden we ook al gelijk uitgenodigd voor een borrel bij Emma en Stuart aan boord. Dat doen we morgen. Gezellig!

Uiteraard duiken we Trondheim in. Het weer houdt ons een paar dagen aan de lijntjes en dan is het goed toeven in deze mooie stad.

Samen met Emma en Stuart, aan boord van de Evolène, proosten we met een Nederlands kruidenbittertje op een goede aankomst, fijn gezelschap en al het mooie wat ons nog te wachten staat.

21 – 30 juli 2025

Nadat de jeugd weer op het vliegtuig naar huis is en de afstand waar wij wekenlang over gedaan hebben in slechts enkele uren aflegt, liggen wij nog een paar dagen in Bodø. We ruimen het schip op, doen wat checks en klusjes, draaien wasjes en bevoorraden het schip opnieuw.

Op dinsdag 22 juli vertrekken we richting het zuiden. Afgelopen dagen was er geen wind en ofschoon het deze dag weer amper waait, vertrekken we toch. We vinden het heerlijk om weer te kunnen zeilen en de stadse prikkels achter ons te laten.

We genieten van de rust en stilte op zee. De wind zakt steeds verder weg en we vinden een voortgang van 2,5 mijlen per uur zelfs oké. Ik geniet van mijn heerlijke plekje in de zon, staar wat voor me uit en probeer zeeleven te spotten, maar zie buiten wat zeevogels niks groters. Op een gegeven moment liggen we nagenoeg stil. Dadelijk varen we door de stroming nog achteruit! We moeten nu toch in actie komen. De stilte wordt wreed verstoord door de motor die weer aangaat.

Een van de eilanden waar we ankeren is Storøya. Wederom een prachtige plek, zeker met dit zonnetje. Na het eten stappen we in de bijboot en gaan nog een wandeling maken op de kant. De rotsen lijken wel omgevallen plakken cake. Tegen 23:00 uur zijn we terug. Tijd voor een spelletje en een kop thee.

Ook in deze baai is een Engels stel met hun boot Evolene. Zij hebben familie aan boord en varen daar een weekje mee rond. In Bodø lagen we al aan hetzelfde vlot, op het vorige eiland hadden zij toevallig ook geankerd. Het contact is zo weer gelegd. Ze nodigen ons uit om wat te komen drinken en dat doen we natuurlijk. Zo gaat het vaak met cruisers onderling. We babbelen er vrolijk op los en hebben een heel gezellige avond. Ze laten ons nog dronebeelden zien die ze deze middag gemaakt hebben. Zij hadden een orka met kalf gespot en beelden kunnen maken! Jammer dat wij ze niet gezien hebben. We waren in de buurt…

De volgende dag schijnt de zon wederom uitbundig. De temperatuur loopt snel op tot ruim boven de 25 graden. Het weer in Noord-Europa komt zelfs in het nieuws. Hitterecords worden gebroken. Het is al dagen prachtig weer. Niet helemaal normaal denken wij, maar we genieten er wel van.

We doen verschillende ankerplekken aan deze week. Allemaal even mooi en prachtig. Wanneer we in Sila aankomen blijkt dat dit ankerplekje temidden van hoge bergen ligt. Het is even wennen dat de zon daardoor wegvalt. Eigenlijk wil ik dat niet maar er wordt veel wind voorspeld en hier liggen we wel uit de deining van zee.

Nadat we dagenlang tussen de eilanden op zee hebben gelummeld en genoten van de zon en het water besluiten we dat het tijd wordt voor wat boodschappen en een hike. We varen naar Nesna. We verwachten er wel wat van omdat de stad zelfs een universiteit heeft. Toch valt het tegen. Met zijn 1500 inwoners is het niet zo groot en er is niet heel veel leven op straat. Maar er is wel een havenmeester aanwezig en die is ook nog van het gezellige type. Hij nodigt zichzelf uit op Bodyguard en we krijgen ook nog wat tips van hem over mooie plekken in deze regio.

Zo belanden we de dag erna op Dønna. We liggen er in een prachtige natuurlijke haven. Er zijn drie waterpartijen achter elkaar. De eerste is te diep om te ankeren. De tweede ligt recht voor een hotelletje. Er staan mensen op het balkon die vrolijk zwaaien en foto’s van ons maken. Toch maar even doorvaren. Ik wil morgen zonder bekijkt gewoon lekker kunnen even zwemmen. De derde lijkt ons perfect. De diepte is gelijkmatig rond de 10 meter en het is inmiddels een klein plasje geworden met een doorsnede rond de 100 meter. We ankeren precies in het midden.

Wanneer we eenmaal liggen en de motor afgezet wordt, horen we een klein watervalletje heel dichtbij. Verder is het stil. Zo stil dat we gaan fluisteren. Dit gebeurt best vaak. De stilte in de natuur hier is zo voelbaar dat je je adem erbij gaat inhouden. We genieten van het uitzicht. De kant is mooi groen en heuvelachtig. In de verte hoge bergpartijen. We zien het getij opkomen en wegebben. De waterplanten aan de rand zijn dan weer zichtbaar, dan weer onder de waterspiegel. De kleuren zijn mooi groen en gelig in het zonlicht. Je kunt meters diep in het water kijken. Een tijdje volgen we het gekringel in het water van vissen die aan het jagen zijn.

Wanneer Dennis wat dronebeelden wil maken krijgt hij, of liever gezegd de drone, het aan de stok met de scholeksters hier. Met hoge snelheid en veel gekwetter vliegen ze om de drone heen. Die is hier duidelijk niet welkom.

We blijven een extra nacht liggen hier in Abrahams schoot. Het eiland is best groot en we willen er graag wat van zien. Dat gaan we per fiets doen. Die dingen zijn best lomp en zwaar en het duurt even voordat ze in de bijboot gezet zijn. Dennis roeit naar een vlotje hier dicht bij. In no time staan we op de kant met de fiets in de hand. Dan blijkt ineens dat er helemaal geen weg is hier. Dat is toch wel apart. Hoe komt de visser dan bij zijn boot die hier ligt. We moeten even zoeken en vinden dan iets van een pad. Dat gaan we maar volgen, maar dat valt nog niet mee met die fiets aan de hand. Het is rotsje op en af en oppassen dat je niet uitglijdt over het mos. Per toeval komen we aan het begin van het pad de visser tegen met zijn dochter. We maken een gezellig praatje. Hij vindt het maar wat interessant om ons te ontmoeten en is verbaasd over het feit dat wij helemaal vanuit Nederland naar hier zijn gevaren. Overigens is het geen probleem dat we met onze bijboot aan zijn vlotje liggen. We zijn hartelijk welkom.

We fietsen een paar uur over het eiland. Het is zondag en erg rustig op straat. Zelfs het museum gaat om 15:00 uur al dicht. Jammer genoeg begint het te regenen en zijn we kletsnat wanneer we terugkomen bij het pad om terug te klauteren naar het vlot waar de bijboot ligt. We hebben zin in koffie!

In Sandnessjøen maken we nog een stop om boodschappen te doen en eindelijk toch maar onze Noorse waterdichte hike-broeken te kopen. Want zoals de Noren zeggen: Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding.

Op dinsdag 29 juli beloven ze ons een dikke bries. Met een gemiddelde snelheid van 7 knopen vliegen we tussen de eilanden door. Ook zit er een zeetraject in. De wind trekt daar aan. We hebben noordelijke wind mee en varen voor het lapje naar het zuiden. De beloofde 33 knopen gust blijven uit, maar 25 knopen mee hebben we wel. Dat schiet lekker op.

Tegen middernacht hebben we ruim 65 mijlen gevaren en vinden we het wel genoeg voor de dag. Het is al best donker. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt hier. De zon zien we op zee ondergaan en de navigatieverlichting doen we voor de zekerheid maar aan.

We vinden een plek in de inham van Klemmetsvika. Het anker houdt niet gelijk en we proberen nog eens. Een bewoner komt zijn veranda op. Hij heeft ons vast zien stuntelen en probeert met ons in contact te komen. Het communiceren is wat lastig vanwege de motor. Hij probeert ons te helpen en vertelt over een kaai waar we aan kunnen liggen. Juist op dat moment pakt het anker. We blijven maar liggen waar we liggen; midden op de plas. Morgen naar Rørvik.

9 – 20 juli 2025

Time flies when you’re having fun

Op woensdagavond vliegen Eline en Laurens in op Bodø. We zijn er inmiddels aan gewend dat ze naar ons toe komen maar elke keer is het alsof ik vlinders in mijn buik heb wanneer we op de kinderen staan te wachten.

Het is altijd weer een heel feest om ze te zien en te knuffelen. We wandelen op ons gemakje terug naar de haven. Het is amper 2 kilometer lopen. How convenient!

Na wat acclimatiseren, een goede nachtrust en een heerlijk ontbijtje van het hotel op de hoek, gaan we de volgende dag eerst maar eens samen Bodø ontdekken, beetje winkelen en boodschappen doen voor de komende dagen. Laurens vergelijkt de kiloprijs van snoep met die van goud. Een beetje overdreven is het wel, maar toch komt het aardig in de buurt. We zijn blij met de chocolade en zoute drop die Eline uit Nederland voor ons heeft meegebracht.

De oversteek naar de Lofoten doen we in etappes. We varen eerst naar de eilandengroep 20 mijlen verderop. Midden in zee liggen ineens tientallen misschien wel honderden eilandjes en rotspartijen bij elkaar. Veel eilandjes zijn bewoond. Soms alleen in de zomer maar vaak ook het hele jaar, maar het is wel duidelijk dat je hier alleen rustzoekende natuurliefhebbers vindt.

De ferries in Noorwegen zijn voor voetgangers gratis, maar voor afgelegen gebieden als deze hangt het vervoer wel aan een zijden draadje omdat bewoners het hier zelf moeten regelen. Zij houden de plaatselijke ferry samen in stand maar doordat veel bewoners vertrekken zijn de kosten amper op te brengen voor de achterblijvers.

We ankeren in een mooi hoekje en de volgende dag leggen we aan op het vlot van het dorp Heiligvær. We wandelen en genieten van de natuur en doen spelletjes. Er worden veel spelletjes gespeeld. We zijn allemaal fanatiek maar Laurens nog het meest.

Terwijl de jeugd ligt uit te slapen zetten Dennis en ik zeil richting de Lofoten. Het is vroeg in de ochtend. We hopen ergens in de middag aan te komen om zo nog iets aan onze dag te hebben. Uit de radio schalt ABBA. De Noren zijn dol op ABBA. We horen zeker 2x per uur een lied van deze popgroep uit de jaren ’80. Vroeger was ik groot fan. Nu nog steeds maar toch begint de eentonige muziekkeuze op de zenders hier wel te storen.

De wind maakt dat we het beste kunnen aansturen op Reine. Volgens onze documentatie een prachtig plaatsje en het is ook prachtig. We doen veel, genieten van de natuur, van het samenzijn en we vinden het fijn om dit fantastische cruisersleven met Eline en Laurens te kunnen delen.

Het is maar goed dat de dagen hier erg lang zijn. Anders gezegd, de zon gaat niet meer onder. Op onze weerapp Windy zien we iets wat we nog nooit gezien hebben. De komende dagen schijnt de zon hier elk uur van de dag, ook in de avond en in de nacht. Fantastisch!

En omdat de zon blijft schijnen, daalt de temperatuur in de avond en nacht ook niet echt. We vinden het maar wat fascinerend.

Op 14 juli is Laurens jarig. Hij viert zijn 20ste verjaardag hier in Noorwegen. Kleine kindjes worden groot, letterlijk ook! Ik bak een cake en we gaan een mooie hike maken op het eiland vlakbij Straumoya. We wandelen van Osen naar Sandvika, klimmen en klauteren over de stenen en rotsen.

Ik doe mijn best om al die lange en jonge benen te volgen. Terwijl Laurens er alle lol in heeft dat zijn grijsharige moeder mee klautert, heeft Eline wat meer compassie met me. Af en toe krijg ik een duwtje of een uitgestoken hand. Ik klim energiek en vrolijk mee en doe net alsof ik geen hoogtevrees heb. Deze diesel komt wel boven hoor. Slechts een enkele top laat ik aan me voorbij gaan. Er moet toch iemand achter blijven om de foto’s te maken.

Na een paar uur zijn we allemaal giga bezweet zijn van het hiken. We zijn boven de noordpoolcirkel en het is T-shirtenweer, de hele week lang! Plots horen we een klein watervalletje. Dat trekt de aandacht. Laurens en Eline kunnen zelfs achter de waterval komen en Eline kan het niet weerstaan om haar hoofd onder de waterval te steken. Zo ken ik haar weer.

Ik trek gelijk mijn schoenen uit en spring in het plonsje ietsje verderop. Wanneer we de loop volgen zien we een aantal prachtige waterpartijtjes, groot genoeg om er helemaal in te kunnen gaan zitten. Allemaal steenkoud maar o zo lekker. Ik geef het goede voorbeeld maar weer eens en duik erin. Goed voorbeeld doet goed volgen en binnen de kortste keren ontstaat er een groot waterballet. Iedereen springt er in en we badderen heerlijk op grote hoogte in de natuur. We hebben heel veel lol en besluiten hier ook maar onze lunch op te eten. We zien een grote platte steen waar we allemaal op passen en met onze voeten in het water genieten we verder van deze goddelijke plek. Laurens roept enthousiast uit dat dit wel een heel bijzondere verjaardag is. En zo is het!

De jarige mag het avondeten kiezen. Lang hoeft hij er niet over na te denken. We hadden hem een etentje in een restaurant beloofd maar we eten pannenkoeken en ze smaken heerlijk hier in de kuip, in het zonnetje, op de Lofoten en op anker. We vinden het allemaal een prachtige plek en genieten enorm van deze dag.

Tegen het einde van de vakantie van Eline en Laurens varen we met de goeie wind terug naar het vaste land. We vinden onderweg nog een paar prachtige ankerplekken.

Wat is Noorwegen toch mooi. Af en toe ziet het er gewoonweg tropisch uit. Het enige wat ontbreekt zijn de palmbomen en oké, het water zal in het zuiden ook wel wat warmer zijn.

28 juni – 8 juli 2025

We zeilen flink door, pakken de goede wind. Inmiddels is het de hele dag licht en dat is maar goed ook want we weten niet van ophouden. Terwijl we met de kinderen een groepsmomentje hebben via WhatsApp, boekt Laurens twee vliegtickets. Woensdag 9 juli vliegen ze naar Bodø en gaan we met z’n viertjes de Lofoten ontdekken!

Het een en ander houdt wel in dat we voortgang moeten blijven maken. In tien dagen tijd moeten we ruim 650 mijlen varen om op tijd in Bodø aan te komen. We zoeken een combi van doorvaren en toch de tijd hebben om de toerist uit te hangen.

Rekening houdende met de wind, kunnen we de ene dag beter zeilen dan de andere. Wat maakt dat we dagen van 30, 50, 60, 70 mijlen hebben en gaan ook een nacht door. Hoppa 140 mijlen! Dat tikt lekker aan. Drie keer liggen we in een kusthaventje, alle andere dagen zoeken we een ankerplekje. We genieten enorm maar komen niet toe aan het schrijven van een blog. Onderweg maken we wel mooie filmpjes. Dit blog zit er vol mee. Geniet met ons mee en neem de tijd want het is veel dit keer.

Hitra

2 juli 2025 Skjervøya

Grienden

5 juli 2025 Noordpoolcirkel

En dan is het zover! We varen over de noordpoolcirkel. Ten noorden van deze cirkel ligt het gebied waar de zon gedurende een aantal nachten rond 21 juni niet meer onder gaat. Dit wordt de middernachtzon genoemd. Hoe noordelijker we nu gaan varen hoe meer nachten de zon niet meer ondergaat.

In tegenstelling tot de zomer, komt de zon in de winter dus een aantal dagen rond 21 december niet eens boven de horizon en blijft het donker.

Op het piepkleine eilandje Vikingen staat een monument. We leggen Bodyguard in het natuurlijke inhammetje ervoor stil. Het anker bungelt even op de rotsbodem. We nemen de tijd voor een paar mooie foto’s en een filmpje met de drone. Goh! Op eigen kiel bereikt…

We vinden dit toch wel een mijlpaal en vieren het met een Hollandse borrel bij aankomst in het haventje van Selsøyvika wat er het dichtst bij ligt.

6 en 7 juli 2025 Svartisen gletsjer

De op één na grootste gletsjer op het vaste land van Noorwegen ligt onder Bodø. Het is de Svatisen gletsjer. (221 km2!)We willen graag proberen naar de dichtstbijzijnde gletsjermond te hiken dus varen we naar Engen. Daar kunnen we aanleggen aan een gastensteiger. Onderweg zien we de enorme gletsjer al boven de bergen uitsteken. We zijn al onder de indruk voordat we er überhaupt zijn.

Na een heerlijke tocht naar Engen, waarbij het achter de buiskap gewoon goed toeven is komen we aan. Het is al vrij laat dus we gaan enkel het eerste stuk verkennen. Aan het begin van de hike treffen we er een restaurantje. Daar eten we een heerlijke schotel met rendiervlees. Al met al een topdag! Morgen de berg op!

We gaan nog voordat de eerste boot met hikers aankomt op pad.

8 juli 2025 Sørfugløy

Nadat we de hike naar de gletsjer hebben gemaakt moeten we toch door. (Onze conditie begint echt top te worden!)We willen nog een klein stukje varen deze avond. Morgen willen we in Bodø zijn. Het is echter erg lastig om een plekje te vinden om te ankeren. Pas om 2 uur ‘s nachts vinden we een goede plek ten oosten van Sørfugløy. Het is er prachtig. Daar waar geen waterplanten groeien kunnen we tot wel 10 meter diep kijken. Zelfs op dit tijdstip. Het wordt al lang niet meer donker.

De volgende dag ga ik nog voor het ontbijt een stuk kanoën. Ik zie prachtige stranden. Het ene heeft grote blokken steen, het andere een wit zandstrand, het volgende grote keien. Een tijdje zwemt er op een afstandje een nieuwsgierige zeehond met me mee. Verlegen duikt hij weg wanneer ik naar hem kijk. Het lijkt wel alsof hij verstoppertje speelt.

Na het ontbijt gaan we anker op voor het laatste stuk. Even kunnen we zeilen maar later moet toch de motor bij omdat de wind te zwak is en onze koers maakt dat we net iets te scherp moeten zeilen.

In de namiddag komen we aan in Bodø. We made it!😃

We ruimen de boot op en bakken alvast een cake in de multifunctionele broodbakmachtine. De kids zijn onderweg!

En dan ineens beseffen we dat we toch wel een beetje tempo moeten maken om ook in het noorden van Noorwegen wat tijd te hebben nu de dagen nog lang zijn. We verlaten Bergen en vinden het beiden fijn om weer onderweg te zijn. Ergens aankomen heeft echt zijn charme. Je gaat weer wat nieuws beleven en ontdekken, maar na een paar dagen willen we ook weer weg, weer lekker het water op, de zeilen omhoog en varen!

We willen deze dag heel wat mijlen varen maar een groot deel van de dag zijn we bezig om toch een dorpje aan te doen om wat kaarten voor de kinderen van mijn school op de post te doen. Ik vergat dat in Bergen, maar het is bijna grote vakantie dus kan het niet blijven liggen.

Dit blijkt echter nog niet mee te vallen. Allereerst moet je op één van de eilanden die we passeren een dorpje aan het water vinden en dan moet je, zo blijkt, ook het geluk hebben dat er een postmogelijkheid is. Na een tijdje komen we bij een plaatselijk winkeltje, maar die stuurt ons naar een andere eiland. ‘Het is niet ver’, zegt ze nog. Maar wij kunnen net niet onder de brug door en moeten helemaal om. Weer uren verder, maar dit keer lukt het om de kaarten te posten.

Het is al wat later in de avond wanneer we de zoveelste poging doen om te ankeren. De bodem is hier aan de kust echt helemaal kaal. Het anker houdt nergens. Na veel gezoek vinden we aan de andere kant van de zeearm bij Toska een ankerplekje. Het is een natuurhaven en het ligt heel erg beschut achter een smalle opening tussen de bergen.

Wat heeft de natuur dit toch prachtig geboetseerd. Deze foto is met het uitzicht naar buiten. Op de heenreis was het toch wel even onze weg zoeken en dan heb ik geen tijd om de vliegende fotograaf te spelen. De dieptemeter piept, maar het lukt net. Links en rechts zien we rotspartijen en bomen. We kunnen er precies tussendoor en zien een prachtig meertje daarachter. Het lijkt zo uit de film te komen.

Het water is spiegelglad en langs de kanten staan diverse boothuizen in de typische Noorse kleuren roodbruin, gelig of gewoon wit. We ankeren ergens in het midden omdat de diepgang voor ons uiteraard bepalend is.

Jammer genoeg moeten we de volgende dag alweer vroeg weg en kunnen we niet van het uitzicht genieten tijdens het ontbijt. Dat doen we onderweg. We genieten enorm van het lekkere zonnetje en prijzen ons gelukkig dat we dit kunnen doen.

We verlaten de zeearm en gaan verder over zee. Er zijn veel eilandjes en rotspartijen vlak onder de kust. Allemaal donker gesteente zo kaal als een neet. We kunnen er prima tussendoor maar het is goed opletten! Veelal zien we ze erg duidelijk maar vaak ook helemaal niet. Dan zien we enkel wat brekende golven. Diepgang zegt ook niks. Het kan het ene moment wel 100 tot 400 meter diep zijn en het andere moment maar 30, 40 of b.v. 6 meter. Het maakt dat we de hele tijd een tweetal kaarten nauwgezet in de gaten houden. We gebruiken zowel de meest recente O-charts op de laptop met OpenCPN en de Navionics App op de tablet. De database en de manier waarop de kaarten worden weergegeven zijn verschillend en qua detaillering verschillen ze ook met elkaar. Zijn ze het met elkaar eens dan geeft dat zekerheid en anders passen we extra goed op.

We varen vrijdag 26 juni de hele dag door en komen laat in de avond aan in Ålesund. De komende twee dagen voorspellen de weergoeroes veel wind en we blijven dan liever verwaaid liggen in deze stad. We lezen er van alles over maar toch valt het een beetje tegen. Er zijn veel toeristen omdat er twee enorme cruiseschepen aan de kade liggen. Zo te horen een Duits schip.

De dag daarna is het zondag en zijn ze weg. Dan is het ook ineens uitgestorven hier. Op zondag is het in Noorwegen sowieso een dooie boel. Bijna alle winkels zijn dicht vanwege de zondagsrust. De overheid bepaalt hier best veel zo horen we. Ze bepalen bijvoorbeeld de prijzen van diverse goederen als eieren en koffie. Een ei kost zomaar 50 cent en je moet niet opkijken dat een kilo koffie 35 euro kost. Ook hadden we van de week moeite met het betalen van ons liggeld. Dat kon alleen maar met een Noors bankrekeningnummer, maar dat krijg je enkel als Noorse staatsburger. Tja… wat doen je dan. Via Marianne hebben we toch het liggeld kunnen voldoen. Dat was maar goed ook want die avond waaide het hart en lagen we lekker beschut in een piepklein haventje aan de kust.

Afgelopen twee dagen hebben we veel wind gehad. We hebben de boot verlegd naar de binnenhaven. Dat scheelde veel geschommel. De wind trok aan tot 45 knopen en dat is toch windkracht 9. Dennis ging een paar keer het bed uit om de lijnen te controleren. Wat een getrek en gepiep zeg! we hebben erg onrustig geslapen. Later zagen we dat er bij andere schepen stootwillen geploft waren en een lijn van de buurman was geknapt.

Omdat de voorspelling is dat de wind er de komende dagen uit gaat willen we toch vanavond al vertrekken om voortgang te maken. We gaan het zien.

Nagekomen filmpjes

Bij het blog van het Hardangerfjord zijn een drietal filmpjes toegevoegd. Een filmpje van de ankerplaats bij Dennis’ achternicht Marianne, een filmpje van onze hike naar de gletsjer en de drone catch die niet doorgekomen was via de mail. Wellicht leuk om te zien.

Van Marianne krijgen we tal van tips voor het vervolg van onze tocht. In haar ‘achtertuin’ ligt in het Folgefonna Nationale park en de Fonna gletsjer.

We kunnen hem zelfs al zien liggen op de top van het gebergte achter haar huis. Dennis is er 16 jaar geleden ook geweest met Anneke. Toen kon je nog tot aan de gletsjermond lopen. Daar willen we heen! We varen een dag lang door het Hardangerfjord naar Sundal. Daar leggen we Bodyguard aan een steiger die door de scouting in elkaar geknutseld lijkt te zijn. Ook de elektriciteitsvoorziening laat onze haren al overeind staan nog voordat de stekker erin zit.

Het eerste deel van de hike naar de gletsjer loopt naar het grote gletsjermeer en is goed begaanbaar. Dat is fijn, maar we weten dat we nog honderden meters moeten klimmen. Dennis belooft mij al een minder geplaveid pad verderop. Na een paar kilometer zijn we er. Het uitzicht over het meer is sprookjesachtig. In de verte zien we de gletsjer al liggen. We blijven er even hangen en eten er onze lunch op.

Wanneer we onze weg vervolgen wordt het pad gelijk al wat ruiger en is het hiken ook al een stuk stoerder. We lopen vele meters omhoog om vervolgens ook weer omlaag te lopen. Dag hoogtemeters! Het pad is nog goed te onderscheiden maar de stenen zijn al best groot en we moeten goed opletten waar we onze voet neerzetten. Regelmatig stoppen we om het uitzicht te bewonderen.

Het meer kleurt mooi groenig op. Het water is spiegelglad. We kunnen enkele meters diep kijken. Wanneer we aan het einde van het meer zijn rusten we uit op de delta die de stroming heeft gemaakt. Het is een grote witte vlakte met grote en kleine keien en af en toe wat zand. Het geheel wordt op meerdere plaatsen doorkruist door stroompjes. We proberen ons voor te stellen hoe het er in het voorjaar hier uitziet wanneer het smeltwater van de berg stroomt. Zal dan wel een hele heksenketel zijn.

Het water is ijskoud. Ik wil erin springen maar baal ervan dat ik mijn handdoek vergeten ben.

Het derde deel van de hike wordt het zwaarste stuk. We gaan nu de hoogte in en al rap is het zo hoog en lastig begaanbaar dat we ons vasthouden aan de boompjes of op handen en voeten verder klauteren. Tot we op een gegeven moment ons afvragen of het pad wat we volgen wel juist is. Dennis herkent het niet meer. We zoeken wat verder en we klauteren vrolijk de berg op tot het echt doodloopt. Zo gaan wij die gletsjer nooit bereiken! We besluiten de drone de lucht in te sturen om het juiste pad terug te vinden. Omdat de drone hier niet goed kan landen is dit het moment om de ‘aircatch’ te oefenen. Dennis brengt de drone op een bepaalde hoogte vlak voor mijn neus en ik pak hem vast zonder dat mijn vingers korter gekaasschaafd worden.

Het pad is iets onder ons. We klauteren terug. Back on the track! Maar makkelijker wordt het niet. De rotsen worden steeds groter en gladder. De gletsjer lijkt nog heel ver weg. Wanneer we wat later op de grote stenen vlakte staan en ik al een keer goed uitgegleden ben, laten we de drone nog een keer zijn werk doen. De gletsjer is nog heel ver weg. De drone vliegt zelfs in zijn maximale hoogte- en afstandbeveiliging!

We komen tot de conclusie dat ons doel niet haalbaar is. De gletsjermond is, zo blijkt later, de afgelopen jaren honderden meters opgeschoven door de opwarming van de aarde! Daarnaast wordt niet alleen het gebied onbegaanbaar ruig, er wordt ook wat regen voorspeld en we willen niet over de rotsen gaan terwijl ze nat zijn. Dat is vragen om glijpartijen met alle gevolgen van dien.

We vinden het niet leuk maar geven toch op. Al met al was het een prachtige avontuurlijke tocht met mooie vergezichten en adembenemende natuur en heel veel pauzes. Ja, wij zijn duidelijk geen 18 meer. 😕

‘s Avonds zijn we pas rond 21:00 uur terug op Bodyguard. We kunnen geen pap meer zeggen en zijn doodop. Gelukkig hebben we een prakkie in de koelkast staan en mikken dat in de magnetron.

Graag willen we Midzomernacht in Bergen doorbrengen. Er zijn tal van festiviteiten en de traditie is dat er een groot vuur, een bonfire ontstoken wordt. Maar het is nog ruim 65 mijlen varen. De hele dag hebben we geen zuchtje wind de goede kant op. De motor gaat aan en blijft aan.

Het is al lang avond wanneer we het genoeg vinden. In een mooi kommetje gooien we het anker uit. Dan maar geen bonfire vanavond. We leren hier al goed om de dag te nemen zoals hij komt. Juist wanneer we lekker buiten zitten met ons opgewarmde prakkie horen we een gierend geluid boven ons hoofd. Het blijkt dat we in de aanvliegroute van het vliegveld van Bergen liggen…

De volgende dag gaan we na een frisse duik en het ontbijt weer verder en terwijl we gisteren geen wind hadden, hebben we het vandaag juist wel. Ze voorspellen een dikke bries later op de dag. We hopen die voor te zijn en flapperen heerlijk naar Bergen.

Terwijl we de haven in zicht hebben klinkt er van binnen een grote knal. We schrikken ons de pleuris! Wat nu weer! Het blijkt dat de magnetron niet zeilvast was gezet en hij is naar beneden gevallen. Overal ligt glas. We kijken elkaar moedeloos aan. Een kleine handeling had dit kunnen voorkomen.

Bergen

Bergen is een leuke en mooie stad. Het weer is er heerlijk zonnig wanneer we aankomen en dat is echt mazzel hebben in de natste stad van Europa. Het regent hier gemiddeld 300 dagen per jaar. Ondanks dat het zondag is en de normale winkels allemaal dicht zijn is het er erg bedrijvig. Er zijn veel toeristen op de been en alles wat daar een beetje aan kan verdienen is druk bezig. Zo is er een vismarkt niet ver van onze ligplaats waar zelfs walvissenvlees verkocht wordt. Ook kun je er een maaltijd eten in de pop-up restaurantjes. Het sfeertje in de stad is heel gezellig.

De grote actie van de volgende dag is een andere magnetron scoren. We kijken zelfs op de Noorse marktplaats. Uiteindelijk kopen we er een in een elektronicazaak in Bergen.

We relativeren het voorval maar weer in de overtuiging dat we bereid zijn om te gaan met tegenslagen om avonturen te beleven.

Met een lekker half windje varen we de eerste mijlen naar het Lysefjord. Daarna wordt het vlagerig en draait de wind ook veel. Op een gegeven moment is de wind zo wisselend tussen al die bergen dat zeilen steeds lastiger wordt. We draaien de genua maar in en gaan verder op de motor.

Aangekomen in het Lysefjord vergapen we ons aan de mooie ruige hoge en steile rotsen. Af en toe passeren we een inham. We zien er prachtige huizen, vakantiewoningen en boothuizen. Hier en daar grote gladgeschuurde steenpartijen die als een loper het water inglijden. We gaan onder een brug door die 45 meter hoog is. De weg daar gaat verder een tunnel in. Midden in het water liggen een paar rotseilanden. Dat is even opletten. Verder kunnen we ongestoord onze route vervolgen. Ik spuug mijn nectarinepitje naar een diepte van 390 meter.

Tegen de tijd dat we denken de Preikenstolen te kunnen gaan zien, doen we wie hem het eerste ziet. Samen turen we de rotswand af. Ik krijg er een stijve nek van. We kijken 600 / 800 meter omhoog en moeten oppassen om niet achterover te vallen. Zoeken steun bij de verstaging om ons evenwicht te bewaren, maar we zien hem niet… Hier moet het toch echt zijn. We checken de kaarten die we hebben en halen er zelfs google maps bij.

En dan daar, heel ver in de verte zien we iets wat misschien dan toch… We pakken onze fotocamera er maar eens bij en zoemen in, nog meer en nog meer en ja hoor, op dat puntje in de verte, ruim 600 meter hoog ziet we mensen staan. Dat is de Preikestolen! Wat ziet dat er klein uit vanaf waterniveau. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Dit moet voor de mensen die een dure bootreis boeken naar hier wel een teleurstelling zijn.

Gelijktijdig zien wij tal van markante punten die geen markant punt zijn omdat er geen toeristen kunnen komen. Na even draaien we de boot om en gaan op zoek naar een ankerplekje voor de nacht en dat vinden we iets terug in een mooie baai met goeie ankergrond.

Omdat het gisteren nogal waaide konden we geen dronebeelden maken. Deze ochtend is dat beter. De drone gaat de lucht in. We maken prachtige beelden maar dan steekt er een forse de wind de kop op. De drone vindt zijn weg wel terug naar de boot, maar raakt nu toch in de war van alle objecten eromheen die hij automatisch wil ontwijken. Terwijl hij het een ontwijkt, botst hij bijna tegen het ander. Dennis kan maar net op tijd de antenne wegtrekken of hij was er tegenaan gevlogen. Omdat het landen allemaal te lang duurt is de batterij nu ook nog eens bijna leeg. ‘Return home’ Nee! Niet daar naast de boot in het water! Ik trek mijn kleding al uit om te water te gaan. Eindelijk lukt het Dennis om de ‘avoid objects’ uit te zetten en dan met deze wind het ding toch op ons zonnepaneel te laten landen en snel te pakken voordat hij er vanaf geblazen wordt. Pfff, komen we daar even goed weg!

We vervolgen onze tocht naar het noorden. Morgen willen we bij Marianne, een achternicht van Dennis zijn. Zij woont iets ten noorden van Haugesund. Onderweg hebben we veel regen. Dat is jammer. Gelukkig kunnen we onze buiskap dichtmaken met een fijn tentje waardoor we lekker beschut zitten.

Het is al avond wanneer we het genoeg vinden. Na wat zoeken vinden we een prachtige plek om te ankeren. In het midden van een eilandengroep van afwissend ruige rotsen met weer glad gesleten exemplaren, vinden we een mooie beschutte plek. Ik besluit gelijk na het eten op verkenning te gaan met de kano.

Het is werkelijk prachtig om hier te kanoën. Af en toe stop ik met peddelen. Ik merk dat ik mijn adem onbewust in ga houden omdat ik daarmee teveel lawaai maak. Het is sereen stil om mij heen. Ik kan de druppels van mijn peddel horen vallen. Vogels blijven rustig zitten wanneer ik in de buurt kom, alleen de vissen onder mij schieten weg. Ik word er helemaal zen van.

Dennis stuurt ondertussen wat foto’s door naar mijn kinderen. Die reageren direct. In mijn enthousiasme bel ik ze gelijk nadat ik (droog) uit de kano ben gekomen. Blijkt dat ze beiden al in bed liggen om te gaan slapen. Het is al lang 23:00 uur geweest! Totaal niet in de gaten met die lange dagen hier.

De volgende dag varen we naar Marianne en haar gezin. Ze woont aan het eind van een klein fjord in een prachtige woning bovenop een heuvel. We moeten wat zoekslagen maken om een goed ankerplekje te vinden. Werner haalt ons op met een bootje.

We hebben er een super gezellige avond samen met Marianne, Sander met zijn zoontje Sverre en Werner. We eten er heerlijke Noorse ‘lapskaus’, een stoofpot van aardappelen, meerdere soorten vlees en wortelen. Iedereen kletst honderduit en we wisselen van Nederlands naar Engels en omgekeerd en leren ondertussen nog wat Noors.

Het is al laat op de avond wanneer we naar de boot terugkeren en spreken af elkaar morgen bij ons aan boord nogmaals te ontmoeten.

‘s Avonds hebben we aan boord problemen met het doortrekken van het toilet. Er blijkt een kwal aangezogen te zijn. Die komt in stukjes door ons toilet heen. We vrezen dat het hele systeem weer open moet. Nou echt geen zin in! Gelukkig blijkt de volgende morgen dat dat niet nodig is. Het toilet spoelt zelfs beter door dan voorheen. Thanx toiletgelfish 😁

De volgende dag is het 18 juni. Een heel bijzondere dag. Lieve schoonvader Ad wordt 90 jaar! Vanuit het verre Noorwegen bellen we hem om hem te feliciteren en een fijne dag toe te wensen.🧡

Zondag is het dan zover. De werkzaamheden van de reparatie zijn afgerond en we zouden kunnen vertrekken. Zouden, want de boot is nog een grote chaos en ik wil dat echt eerst opgeruimd hebben. Beter ook voordat we gaan zeilen. Voor je het weet ligt alles van bakboord aan stuurboord of omgekeerd. Na het ontbijt pakken dus nog even goed aan.

Het drogen van het matras was nog een hele exercitie geworden. Twee weken lang zijn we er zoet mee geweest. Eigenlijk was het een klein drama op zich. Het zoute water moest er uit en dat kon goed met de slang van de haven, maar het drogen was een crime. Twee weken de ontvochtiger aan in ons slaapvertrek achter en heel vaak overdag naar buiten gesleept. Wat een gedoe! En elke keer voelden we toch nog wat natte plekken. Maar nu is het droog en kan ik het bed ook opmaken. Joepie! Eindelijk weer in ons maxibed slapen.

We lopen nog naar de supermarkt voor de laatste verse spullen. De komende dagen voor ons geen haven! Maar ook geen heerlijke ontbijtjes van ‘To good to go’. Misschien beter ook, elke dag eieren, spek en worstjes is misschien een beetje over de top. Normaal kunnen we zeggen dat we het er wel van af zeilen maar daar komen we nu niet mee weg.😉

Met de laatste minuutjes van de elektrische step haalt Dennis nog wat diesel. De four wheel drive achter Dennis moet gek gekeken hebben.🤣

Gek genoeg zijn we naast buitengewoon blij en enthousiast ook een beetje gespannen voor ons vertrek. We zitten in een compleet verkeerde modus en merken op dat we even tijd nodig hebben om in de cruisersfeer te komen. Zo voelen we haast maar we hebben de tijd. Relax!

Niet meer gevangen in Stavanger

We koersen als eerste aan op het Lysefjord. Vorige week hebben we de wandeltocht naar boven gedaan. Nu willen we het markante punt wel eens van onderen zien. We zijn benieuwd en hebben er heel veel zin in!