Journal of our 2008 trip to Spain

26-05-2008 0:50 Dordrecht

Even een korte update van de situatie alhier. We gaan nu de laatste week vóór ons verlof in. Vrijdag aanstaande, 30 mei, is voorlopig onze laatste werkdag. De planning was om direct in het weekend te vertrekken, maar dat gaan we niet helemaal halen. Ik heb van Ank nog maximaal een week gekregen om de “laatste loodjes” af te maken. In het voorjaar ben ik twee weken uit de roulatie geweest met de griep en dat gaat zich nu wreken.

Een aantal (luxe) wensen van de lijst “gereed voor vertrek” gaan we doorschuiven naar “klussen voor onderweg” De hydrauliek installatie gaan we in ieder geval niet af krijgen, dus geen boegschroef en 230V generator. Ook de ankerlier is hydraulisch dus dat zou betekenen geen ankerlier! Dat wordt natuurlijk een crime met al die mooie ankerplaatsen in Spanje en Portugal, dus dat willen we anders gaan oplossen. De hydrauliekmotor zijn we aan het vervangen door een elektromotor. Het liefst een 230Vac type, dan kunnen we met behulp van een frequentieregelaar de zaak mooi regelen in snelheid en kracht. Is nog even de vraag of dat gaat lukken. Alternatief is een gewone 12Vdc motor, maar dat mogen we wel een paar dikke kabels naar voren gaan trekken en kunnen we de zaak niet zo mooi regelen.

Er is trouwens een nieuwe site in de maak www.ridingwaves.org Op deze site komen onze reisverhalen en de bedoeling is dat dit een startpunt wordt voor meerdere (Nederlandse) zeilavonturiers. Op deze site komen ook onze contact gegevens te staan en kun je met behulp van een Google-maps applicatie zien waar we zijn. Voorlopig is het gastenboek de beste plaats om te reageren, maar vermeld dan wel je e-mailadres zodat ook wij kunnen reageren.

To be continued…

29-05-2008 22:00 (Ank)

We moeten allebei nog slechts één dag werken … Het aftellen is begonnen. De laatste weken waren hectisch. Druk met de boot bezig. Op het werk gaan mensen zich ook steeds meer realiseren dat we straks drie maanden weg zijn. Dus of we nog even …. en nog even … En je begint nooit vroeg genoeg met ‘nee’ zeggen. Een stel hier uit de buurt dat we kort geleden hebben leren kennen, gaat begin juni 15 maanden zeilen. Hij is permanent op de boot bezig en zij is het huis aan het verhuurklaar maken. “Dát is pas hectisch”, zeggen wij regelmatig tegen elkaar.

Het afscheid nemen is inmiddels ook begonnen. Niet-zeilers kijken je ongelovig aan als je vertelt dat Noord Spanje vijf etmalen varen is. En ja ’s nachts varen we gewoon door. En hoe doen we dat dan met slapen. Om de beurt dus. En wat gaan we dan doen, is dat niet saai? Als ik vertel dat we positieplots op internet doen en dat op onze website dagelijks onze vorderingen op de oceaan te volgen zijn, denken sommigen dat we ons kunnen vermaken met surfen op het internet. Maar nee. Op de oceaan is geen internet en geen mobiele telefoon. Wel contact met het thuisfront via de korte golf. En o ja ik ga ook vissen en die vis maak ik zelf schoon, kop eraf, ingewanden er uit en dan bakken met een teentje knoflook. Heerlijk. Ben ik op eens een moordenaar!?

Dennis heeft kaartjes voor Marco Borsato besteld. Dan vallen we niet in een gat als we terugkomen. Ik bevestig dat als we in ons reddingsvlot zitten, we dan tegen elkaar kunnen zeggen: “Niet opgeven! We moeten nog naar Marco Borsato.” Met deze actie zet Dennis de reis ook weer in een ander perspectief. We varen niet voorgoed weg. Als we terugkomen gaat het leven hier gewoon weer verder, hooguit zijn wij een beetje veranderd.

02-06-2008 23:40

Het was vandaag een vreemde dag. Officieel mijn eerste vrije dag, maar het gevoel van vrijheid was er nog niet helemaal. Weet ook niet of dat van de week nog komt…

Op vele fronten min één (ik hoef me vanaf nu drie maanden niet meer bezig te houden met mijn werk) actief geweest. Het doel van vandaag was het regelen van de laatste “boottechnische” spullen. Het plaatsen van sommige dingen kan onderweg ook nog, maar de materialen moeten er zijn. Een aantal zaken was een kwestie van ophalen, maar de ankerlier motor blijft een probleem. De fabrikant (binnenkort verschijnt hier hun naam) wil niet de originele elektromotor leveren die op de lier hoort. Ik heb de lier in hydraulische uitvoering gekocht, maar daar het hydraulisch systeem nog niet functioneert dacht ik ‘even’ de motor los te kopen, vier boutjes los, de hydrauliekmotor eraf en de elektromotor er op. Blijkt dus niet zo simpel te zijn. Sterker nog, volgens de bewuste fabrikant behoort het niet tot de mogelijkheden. Politiek althans niet. En dat is nou net een foute opmerking. Ik houd niet van DAT soort politiek, de dwingende en vooral beperkende politiek. Morgen ga ik naar de bewuste fabrikant….

Ank moet ik even excuseren. Madame is nog druk aan het werk. Ja voor haar werkgever. Ze is nog erger dan ik. Ank zou aanvankelijk vrijdag vakantie nemen. Door drukte op donderdag is dat doorgeschoven naar vandaag. Goed, oké dan mag ik je om vijf uur feliciteren met je vakantie. Toch? Dus niet. Rond de lunch werd Ank door collega’s verrast op een soort van “afscheidslunch” en op dat moment heeft Ank het maar op gegeven om voor vijf uur klaar te zijn. “Dan werk ik thuis nog maar een paar uurtjes” zei ze rond het avondeten. Ze is nog bezig….

Vanavond kregen we een telefoontje van Annette van de 'Aventyr'.  Bert en Annette hebben het nog net wat beter geregeld en gaan anderhalf jaar op reis. We zijn elkaar tegengekomen bij een vertrekkers bijeenkomst van de Toerzeilers. Ze hebben besloten hun vertrek een week uit te stellen. Door onze delay zouden we gezamenlijk op 8 juni vertrekken, maar nu gaan we dus toch weer een week eerder. Mits we inderdaad dit weekend weg kunnen…

Rest mij nog de gastenboek schrijvers te bedanken voor de goede wensen. We komen hier persoonlijk nog op terug. Daar is mooi de tijd voor als we daadwerkelijk onderweg zijn. Jullie berichten worden door ons in ieder geval graag gelezen.

03-06-2008 19:50 (Ank)

Vandaag 2 successen geboekt. Dennis belde mij halverwege de ochtend. Hij was in zijn nette pak (en dat terwijl hij hoopte drie maanden geen werkkleding te hoeven dragen) met daarboven een baard van vier dagen (zag er redelijk maffia-achtig uit) op bezoek gegaan bij de bewuste ankerlierleverancier. Geregeld! Hij reed terug met de ankerliermotor achterin.

Mijn succes lag op het medische vlak. Bij de trombosedienst geregeld dat ik met voorrang een nieuw apparaatje krijg. De staafjes hiervan hoeven niet meer in de koelkast bewaard te worden. Een eerder telefoontje van mij leverde een keihard NEE op. Een belletje van Dennis werd een twijfelachtige overweging. Een e-mail met verwijzingen naar het AD en mijn bezoek van vandaag, leverde gelukkig een JA op.

08-06-2008 19:20 (Ank)

“Nee” we zijn nog niet weg. “Ja” we willen wel heel graag weg. Niet alleen wij zelf maar ook onze omgeving begint onrustig te worden. Onze klussenlijst is aardig aan het slinken. Het regen- / zonnetentje is in elkaar genaaid. Een hele dag samen met mijn ouders achter de naaimachine gezeten. Zo’n huis-, tuin- en keukennaaimachine van 40 jaar oud is natuurlijk niet geschikt voor het naaien van dik dekzeildoek. Vele gebroken draden en naalden verder is het dekzeiltje klaar. Ook ons slingerzeiltje (hiermee maken we van de kajuitbank een ledikantje zodat je niet uit bed valt) is af. Bedankt pa en ma voor jullie hulp en geduld!

De supermarkt is wat betreft de afdeling houdbaar leeggekocht. De kleine pakjes jus d’orange waren op. Een vakkenvuller kwam met een nieuwe doos aan en wilde die voor mij uitpakken en in het vak zetten. “Laat maar”, zei ik, en ik liet hem verbaasd achter terwijl ik de hele doos als een krat bier onder op mijn karretje zette. Ravioli in blik, krachtvoer van Dennis bij slecht weer, momenteel uitverkocht. Brinta: leeg schap. Met drie volle karren en een kassabon van anderhalve meter lang verlieten we de supermarkt.

Alle blikken zitten verpakt in druk en sluit- zakjes op het vlak onder de vloer. Als puber las ik vroeger boeken van mensen die een lange zeereis gingen maken. Deze zeilers hadden de blikken ook onderin de boot staan. Ze hadden wat water binnen gekregen en toen waren alle wikkels losgeweekt. Ze beschreven situaties dat ze bruine bonen met appelmoes wilden eten maar het toeval wilde dat ze tegen heug en meug twee blikken sperziebonen naar binnen zaten te werken. De volgende reis markeerden ze alle blikken met stift en vervolgens in een laag vernis. Tegenwoordig zijn er druk- en sluitzakjes.

Dennis is intussen bezig met het uiterlijk van onze toch al stoere boot nog wat stoerder te maken. Er komt een 1,90 meter hoge roestvrijstalen brug op het achterdek. Hierop plaatsen we de radar (het blijkt in Spanje vaak mistig te zijn), de noodantenne voor de marifoon en de zonnepanelen. Hij wordt hierbij bijgestaan door Ad en François.

10-06-2008 18:25

De achterbrug staat. Gebeitst en wel. Ik ben nu bezig met de hekstoel. De ankerliermotor is geïnstalleerd en de bediening ervan maken we vanavond ook af. Dan kunnen we eindelijk de 60 meter ankerketting (10mm) de boot in draaien. We hadden deze ketting al twee jaar geleden gekocht (als het er inmiddels al niet drie zijn geworden) maar hebben dan nu gelukkig het voordeel dat de staalprijs sindsdien enorm gestegen is. Dat voordeel geldt zeker voor de RVS buis waar ik nu de hekstoel mee maak. Bijna al ons RVS heb ik in 2002 gekocht. Het is uiteraard 316L materiaal, korrel 300 geslepen en die buis is nu bijna niet meer te betalen.

Ank heeft gisteravond gezorgd dat de ankerketting in een gespreid bedje terechtkomt; de ankerbak is nu geheel voorzien van een op maat gesneden rubber mat. Vorig jaar hebben we nog geëxperimenteerd met kunststof grasmat uit één geheel vanaf de rol, maar dat was niet echt een succes.

Nu snel eten en vanavond weer verder…

11-06-2008 22:45

Vandaag de hekstoel gebogen en gehecht. Aflassen zal nog even op zich laten wachten want mijn schermgas waait weg. Voor het TIG lassen van het RVS is het noodzakelijk dat het smeltbad goed in de Argon gas-zone blijft.

Het schoot echter niet echt op vandaag. Onderweg naar de boot is het een goede gewoonte om de (vut-tende) clubleden op de haven een goedemorgen te wensen. Bijna aangekomen bij de Bodyguard zag ik nog net een kennis op de kant staan en ik draaide mij half om ook hem een goedemorgen te wensen. Hierbij zette ik de bocht op het vlot verder door dan deze rond was met als gevolg een onvrijwillige plons in het water. Het water was lekker alleen jammer dat ik hierbij iets rond mijn knie heb beschadigd. Het lopen werd steeds meer strompelen en nu wordt het buigen van het onderbeen een pijnlijke bedoeling. Ik denk zelf dat één en ander beurs is geworden van de stoot, maar de boel is niet dik en als ik de buigspieren niet gebruik is het ook niet pijnlijk. Maar even vroeg naar bed vandaag en hopen dat het morgen beter gaat…

12-06-2008 (Ank)

Dennis strompelt over de steiger met z’n zere knie. Gaat wel beter dan gisteren. De achterbrug is voorzien van een hekstoel. Ook de steuntjes voor alle apparatuur en de buitenboordmotor zijn gemaakt.

Ik lijk tegenwoordig meer een koeriersdienst. Onderdeeltje zus ophalen in Rotterdam, onderdeeltje zo in Papendrecht. En passant nog even een lekke band verwisselen. En even spijbelen. Lekker theeleuten met een vriendin en over vrouwendingen praten. Was ik wel even aan toe na al die technische praat.

’s Avonds 100 m ankerketting aan boord gedraaid.Vandaag de hekstoel gebogen en gehecht.

13-06-2008 (Ank)

De knie van Dennis gaat steeds beter gelukkig. Het ‘ankeren’ is van de to do lijst geschrapt. Gisteren 100 meter ketting aan boord gedraaid. Vanochtend het anker aan de ketting gemonteerd. We kunnen nu ankeren. De luiken van alle opbergplaatsen in de kuip en de ankerbak liggen nog steeds los. De luiken die we vast kunnen binden, worden als het stormt met een touw gezekerd, we gaan nu geen dingen meer doen die niet echt moeten. De éne grote in de kuip waarbij dat niet kan wordt voorzien van een scharnier. Hier is Dennis overdag mee bezig geweest.

Ook de garage over het luik (overslaande golven maken het dan binnen niet meer nat) is ‘in process’. Hopelijk staat er vanavond weinig wind, zodat we al luisterend naar de voetbalwedstrijd de steuntjes voor de assesoires op de achterbrug kunnen lassen.

15-06-2008 01:30

Eergisteravond gelukkig eindelijk droog én geen wind, zodat we de hekstoel aan de achterbrug hebben kunnen lassen en de steunen voor de attributen op en rond de brug. Vandaag heeft François zich beziggehouden met het monteren van de zaken op de brug. We hebben nu een radar, SSB-tuner en marifoonnoodantenne die tevens dienst doet als FM-radioantenne. Binnen moet nog het een en ander afgemonteerd worden, maar het begint er op te lijken. Ad heeft zich ontfermd over het monteren van de garage die het luik moet beschermen tegen het binnenlopen van de golven als het echt spannen wordt (oversteek golf van Biskaje) De garage is bij ons tevens een soort dorade box voor de luchthappers die we nu dus ook kunnen afmonteren.

Tussen de bedrijven door proberen Ank en ik goed mogelijk de laatste structurele zaken af te handelen. Mijn laatste ‘major’ is de afsluiting van de toch wel zeer grote stuurboord bakskist. Deze moet onder alle omstandigheden waterdicht blijven. Het is dus zaak om een goede scharnierconstructie te maken de het luik goed in de mos-rubbers drukt. Dat is vandaag bijna gelukt, morgen nog de overvalsluiting monteren en de zaak definitief afmonteren.

Ik hoop dat we morgen een eind komen met de boot-technische zaken. Dan hoeven we ‘slechts’ nog de boot op en in te ruimen.

16-06-2008 10:00

Vandaag is de grote inruimdag. Ben nieuwsgierig hoe de waterlijn hier onder gaat lijden. Gisteren het werken aan de boot afgerond. Er zijn nog tal van dingen te doen, maar dat zijn leuke klusjes voor onderweg waar ik in principe al het materiaal en het gereedschap voor bij me heb (neen Marcel, het water doet het nog steeds niet) Heel veel andere zaken zijn wel gelukt. Collega bouwer Lode zal niet weten wat ie ziet als ie de boot zo ziet…

Goed, nog even de ‘laatste’ verse spullen halen, kussens er in en hopen dat we niet te veel gaan vergeten. Vanavond slapen we aan boord. Vertrek morgen!?

18-06-2008

Gisteravond hebben we ( Ad en Matty) Dennis en Ank uitgezwaaid samen met de ouders van Ank.

Het plan was om de brugopening van 19.15 te halen en dat is ook gelukt.

Voorlopig gaat het richting de Roompot (Zeeland) en vervolgens richting de Belgische kust waarna volgens planning het Kanaal overgestoken zal worden.

Daarnet hebben we via de repeater nog contact gehad met Dennis.

De Bodyguard ligt momenteel voor een sluisje in Strijen Sas  en de tijd wordt benut door zoveel mogelijk alle losse dingen een plekje te geven zodat die bij het zeilen niet alle kanten uitvliegen.

De vakantie is nu eindelijk echt begonnen.

18-06-2008 23:50

Eindelijk onderweg. Ank had de moed haast opgegeven, maar dan toch onderweg. Gisteravond om 19:16 was de opening van de Stadsbrug en de beide spoorbruggen over de Oude Maas voor de Bodyguard het duidelijke bewijs dat we onderweg zijn gegaan voor ons grote avontuur. Helaas voor Ank haar ouders kwam precies op dat moment een binnenvaard reus rond om hun auto aan op de handelkade aan de kant te zetten, dus het uitzwaaien viel daar een beetje in het water. Gelukkig waren beide ouders al in de haven afscheid

komen nemen voor de komende 74 dagen.

Met onze huidige vaarafstanden zullen we niet verder komen dan België. Vannacht hebben we namenlijk overnacht in Strijensas en nu liggen we net door de

sluis bij de Volkerak. Vanochtend de tijd genomen om onze kratjes definitief een goede plaats te geven en de rest van de spullen zodanig op te ruimen dat we weer schuin kunnen gaan zonder dat er van alles om ?!$# en dat schuin gaan is vrij elementair voor een zeilboot. We zijn trouwens toch no iets vergeten mee te nemen. Mijn zeilbroek. Vorig jaar aangeschaft voor deze trip en nu blijkt hij nog thuis in onze kast te hangen. Gelukkig was François zo vriendelijk deze in Dordrecht op te halen en bij ons aan boord af te leveren, waarvoor nogmaals dank. Het werd trouwens nog gezellig in de kuip. We kregen nog bezoek van Dorine en Jorn en ook collegabouwer Lode kwam afscheid nemen en het resultaat van onze noeste arbeid van de afgelopen weken aanschouwen.

Zojuist de HF installatie afgemonteerd en als jullie dit op de site lezen is het een teken dat alles goed werkt. Als het goed is zou ook onze positie op de kaart moeten verschijnen.

Ons plan is om bij de Roompot naar buiten te gaan. Morgen wordt er nog veel wind verwacht, dus dan kunnen we met de route binnendoor vast een beetje inslingeren.

20-06-2008 18:30

De stemming aan boord van de Bodyguard is nog niet echt euforisch. De vorderingen naar het zuiden blijven zwaar achter.

Gisteravond hoopten we nog door te kunnen naar Zierikzee, maar nadat we op gegeven moment 41 kts (hier begint windkracht 9) op de windmeter hadden staan vonden we het genoeg en zijn we teruggekeerd naar Bruinisse. Om toch op een ander plekje te liggen en niet helemaal terug te gaan naar de sluis waar we vanmiddag een pitstop hebben gemaakt, hebben we overnacht in de vluchthaven van Bru bij de steiger van de firma Bal. De mannen kwamen 's avonds nog even langs om een motorkap van een buitenboordmotor

te zoeken. Deze had de strijd tegen de wind verloren en was een vliegend bestaan begonnen. Goed de wind op onze windmeter geeft de schijnbare wind aan, dus als we aan het kruisen zijn, dan draagt onze bootsnelheid hier ook aan bij, maar dat is wel de windkracht die op het tuig terecht komt. Normaal gesproken gaan we bij die snelheid over op een kleinere werkfok, welke we op een 2e voorstag hijsen. Maar helaas, 2e binnen stag en de kotterstag hadden we na de winter nog niet gemonteerd. Dit hebben

we vanmiddag dus maar even gedaan toen onderweg naar de Roompot bleek dat het toch weer harder ging waaien dan voorspeld. In dit geval schoot het wel lekker op. Nadat we vanochtend om 6:00 zijn vertrokken kwamen we dus iets te vroeg bij de Zeelandbrug. Zitten we op het water en hebben we daar toch nog last van de spits… De Zeelandbrug heeft een spits stremming dus konden we pas om 8:53 verder.

Eenmaal in de Roompot aangekomen blijkt het toch wel weer harder te zijn gaan waaien, 6 beaufort en vanuit de richting die wij juist uit willen: België. Na veel wikken en wegen hebben we besloten om vannacht maar aan de buitenzijde van de Roompot te blijven liggen en met het ochtendtij onze weg te vervolgen. Kunnen we vannacht gelijk een beetje inslingeren…

22-06-2008

Gistermorgen in alle vroegte zijn we Nederland uit gezeild. Door de Douane controle eerder in de Roompot binnenhaven waren we ons er meer dan eerdere jaren bewust van dat dit een Schengen buitengrens is. Vriendelijk maar precieus werden onze papieren gecontroleerd. Vooral de Zeebrief werd gewaardeerd en maakte de verdere inspectie eenvoudig. Terloops werden ook de zendmachtigings papieren bekeken en werd de vraag gesteld of we rode diesel gebruikten en recente diesel aankoopbonnen konden tonen. Alles

was dik in orde (maar goed ook want we zullen nog wel meer Douane controles krijgen) Door de vraag over de rode diesel kwamen we er achter dat je nog steeds

rode diesel mag tanken in Engeland, zoveel als je vaste tanks kunnen stouwen en deze in Nederland op mag maken, zelfs als dat één of twee jaar duurt. Tip, houd de urenstand van de motor bij om te samen met de aankoopbonnen een sluitende registratie te kunnen tonen. We dachten dat het tanken van rode diesel in Engeland ook voorbij was, maar volgens

de Douaniers is er nog een overgangsregeling.

Gedurende de dag zakte de wind totaal in, zodat we op de motor verder naar Oostende zijn gevaren. Hier zitten Han en Lies deze maand in een appartement. Na ons sms-je hebben we gezellig in de kuip onze aankomst in België gevierd en kwam het idee op om de EK-wedstrijd Nederland-Rusland in hun appartement te bekijken. Dat bleek geen goed idee: alle eerdere wedstrijden van Oranje hebben we in de haven tijdens het klussen op de radio gevolgd, met fantastische overwinnen tot gevolg. De afloop van deze

wedstrijd durf ik hier niet te vermelden…

Vanmorgen was er voor de verandering weer eens veel wind voorspeld. Onze buurman probeerde ons er nog van te overtuigen om (net als hij) niet uit te varen. Helaas voor hem (en zijn imago richting zijn vrouw) gingen we dus wel. Onder het mom van "we kijken wel hoe lang het leuk blijft" zijn we onderweg gegaan. Nou was de voorspelde 6 à 7 beaufort al niet weinig, maar we kregen al snel weer dikke 30-ers op de windmeter. Maar ditmaal konden we de 2e voorstag welzetten (dankzij onze mast-klim-actie

In de Roompot) bleek overigens nog wel dat het nieuw geplaatst PVC beschermingspijpje voor de ankerketting in de weg te zitten om de pelikaanhaak te kantelen. Maar bij wijze van proef toch onze werkfok gezet. Zoals verwacht werkt dit uitstekend bij 30+ kts. Onder dubbel rif in het grootzeil en de werkfok is het geen probleem om in ieder geval tot 40+ kts aan de wind te zeilen met een schijnbare windhoek van 35 tot 40 graden. Inmiddels bouwde de zee ook aardig op, dus ons aanvankelijke plan om een flink

eind zuidelijker te gaan werd ingeruild voor een overnachting in Nieuwpoort. Morgen verder..

23-06-2008 (Ank)

Met weinig wind kruisen we vanaf Nieuwpoort richting Dunkerque. Halverwege is de wind echt op en motoren we verder. De eerste de beste haven aan

bakboord in Duinkerken blijkt volgens de Reeds, de bijbel voor zeezeilers (Sorry Jacq maar zo heet hij echt) de goedkoopste. We sluiten ons aan bij de Nederlandse kolonie. Er liggen zo'n zeven passanten bijna allen Nederlanders aan de langssteiger. De enige boot met Engelse vlag blijkt een Nederlandse vrouw aan boord te hebben. Zij is getrouwd met een Engelsman.

We raken aan de klets en we worden aan boord uitgenodigd.

's Avonds komt de Heartbeat uit Dordrecht bij ons langszij. Zij blijken bij Lode aan de steiger te liggen. De wereld is klein. Met onze 'plooifietsen' (Vlaams voor vouwfiets) crossen we een rondje door Duinkerken. Op een bankje worden we aangesproken door een jonge Franse knul die wil weten hoe duur onze biciclettes zijn. We zijn meteen op onze hoede. Raar is dat in de haven wordt je bij wildvreemde mensen aan boord uitgenodigd en drink je hun wijn. Ze laten je de hele boot zien, wat wij andersom ook zouden doen. Terwijl we op het land meteen op onze hoede zijn als we worden aangesproken.

24-06-2008 (Ank)

Er is eindelijk een oostenwind voorspeld, gedurende één dag. Dat gaan we helemaal benutten. We gaan van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat varen. Om 6:00 uur verlaten we de haven. Een prachtige zonsopkomst maakt het vroege opstaan helemaal goed. Voor het eerst in onze vakantie is de route bezeild (hoeven we niet te laveren). Dennis is totaal geen ochtendmens en hij gaat weer even slapen. Ik geniet van het prachtige ochtendlicht en zoek mijn weg richting Calais in het betonde geultje. Rond 13:00

uur zijn we bij Dover. De wind neemt nog wat toe. We gaan tegen de stroom in richting Eastborne. Volgens onze Engels achterbuurman uit Dunkerque zouden we niet tegen de stroom in komen. Maar met 5 bft wind mee gaat de Bodyguard nog 5 tot 6 knopen. Net als ik denk 'time for lunch' kleppert mijn paternostertje achter de boot en heeft de eerste makreel in mijn haakje gehapt. Vissen met een paternostertje is vissen voor luie mensen. Je gooit zo'n 30 m lijn overboord met aan het eind een plankje met een afgeschuinde voorkant.

 Hierdoor gaat het plankje een paar meter onder water door de snelheid van de boot. Aan het plankje zitten haakjes met veren. Zodra er een vis aan een haakje zit, gaat het plankje horizontaal en komt het boven drijven. Je hoeft dus nooit te kijken of te voelen of je beet hebt.

Uitzicht op de white cliffs van Dover, voortgang 7-8 knopen, blauwgroen water, een verse makreel gebakken met ui en knoflook, zelfs het citroensap ontbreekt niet: heerlijk, wat een fantastisch restaurant is de Bodyguard. Voor de schipper met baard is er een vacuüm verpakte hamburger op een broodje.

Omdat het allemaal zo voorspoedig gaat, besluiten we Beachy Head ook meteen te ronden. Beachy Head is het punt waar Oost Engeland overgaat in West Engeland. Het is even indrukwekkend en mooi als het klinkt. Metershoge witte kliffen en tientallen meters daarvoor een roodwit vuurtorentje. De golven zijn hier ruig.

Voorbij Beachy Head is het ZEILEN met hoofdletters. Zeilen zoals het in de folders

beloofd wordt. We denderen met ruim 9 knopen de goede kant op. Het water is azuurblauw. Prachtig zicht op meters hoge witte kliffen waarboven de zon ondergaat. Onze buikjes om de beurt gevuld met aardappelen en een witlofsalade. Om 23:00 uur arriveren we in Brighton. We hebben vandaag ruim 100 mijn gevaren.

25-06-2008 (Ank)

Brighton is een enorm dure haven. Ruim 30 euro betalen we hier voor een nacht. Ik maak een kleine start met onze enorme berg was na ruim een week. We lopen naar de enorme supermarkt hier vlakbij. Toen we hier 9 jaar geleden waren, was het al een megawinkel. Nu is deze winkel 24 uur per dag open en nog steeds mega. We zijn bijna een uur bezig met het uitzoeken van een lunch. Zoveel schappen en rijen zoveel keus.

We lunchen buiten op een bankje. Daarna klimmen we naar boven richting centrum. We zijn allebei moe en besluiten halverwege om te keren en eerst even te gaan slapen. Ruim 3 uur later word ik weer wakker. Was dus echt even nodig. Om de haven staan meters hoge muren. Het waait echter zo hard dat de golven hier overheen beuken en een zoute spray verspreiden. Mijn wasje is helemaal zout geworden en ipv lekker fris is het klam van het zout.

's Avonds gaan we alsnog de stad in maar ditmaal met de bus. Brighton heeft een mooi centrum met veel oude gebouwen en uiteraard prachtige tuinen vol bloemen.

26-06-2008 (Ank)

We liggen in een extreem dure haven en opnieuw is de voorspelling 6 tot 7. Op zich vinden we het niet erg om met harde wind te varen maar vanuit Brighton kunnen we alleen naar havens die droogvallen met laagwater.

Omdat we met de ebstroom mee varen, komen we altijd met laagwater bij de volgende haven aan. Bembridge is ons doel op Wight.

Als we er eenmaal zijn, moeten we nog zo'n vier tot vijf uur op een dansend schip doorbrengen voor we naar binnen kunnen en daar hebben we niet zo'n trek in. Dus nog maar een keer 30 euri dokken.

Ditmaal doe ik de gehele was. Grote wasbak hier. Vol laten lopen met water. Alle was er in doen. Ondertussen even douchen. Daarna alles twee keer uitspoelen en goed uitwringen, want anders is het te zwaar om terug naar de boot te dragen. Mèn wat een klus. Mijn vingers zijn totaal gerimpeld. Ik heb medelijden met mijn voorouders die dit altijd zonder wasmachine deden en enorm grote gezinnen hadden. Früher war nicht alles besser.

27-06-2008 (Ank)

Ons daggemiddelde zakt op deze manier weer drastisch. We liggen nog steeds in Brighton. Het lijkt wel of we hier niet meer wegkomen. We hangen opnieuw de landtoerist uit en gaan met de bus naar het Sea Life Centre. Het zit tegenover de pier en is in de Victoriaanse tijd gebouwd. Een mooi oud gebouw met binnen prachtige aquariums of zo je wilt aquaria vol mooie vissen en schildpadden. Het is binnen door de vochtige warme lucht wel benauwd. Blijkbaar hebben meer mensen hier last van, want we krijgen een stempel op ons hand en kunnen tot 17:00 uur zo vaak er in en uit als we willen. We waaien even uit op de pier, het is ook net Scheveningen hier en doen dan nog een fotorondje.

Volgens Dr. Richard Russell, 18de eeuw, is de zeelucht gezond voor lijf en leden. Sindsdien is Brighton uitgegroeid tot de badplaats die het nu is. Vanaf de pier loopt ook de gezondheidsmijl richting haven om mensen aan het bewegen te krijgen. Na een bakje chips vinden wij dat we ook terug moeten lopen. Geen straf met wind mee en uitzicht op een woeste zee.

Inmiddels weten we dankzij Ton, Ton bedankt voor de tip, dat we als lid van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers 10% korting krijgen op het liggeld. De Nederlandse Vereniging van Toerzeilers is hier niet bekend maar de Dutch Cruising Organisation opent hier de deuren. We krijgen zelfs de korting op de 3 nachten hiervoor terug. Dus vannacht een goedkoop nachtje.

28-06-2008 (Ank)

Om 5.30 uur gaat de wekker. De wind giert nog door de verstaging, dus we draaien ons nog eens lekker om. Dennis gunt zich eindelijk een echt Engels ontbijt dat hier geserveerd wordt voor een prijs waarvoor je het zelf niet kunt maken (3 euro). Ik kuis de boot en ga 's middags een eind fietsen. Ik fiets anderhalf uur tegen de wind in over de boulevard en als ik om keer ben ik met 3 kwartier weer terug. Dit als indicatie van de windsterkte. Onderweg kom ik de bemanning van de Heartbeat die we eerder in Duinkerken ontmoetten tegen. Dennis heeft zich vermaakt met marifoon en radar installeren. Tevens hebben we nu stromend water (Ja eindelijk Marcel, nu de stuurautomaat nog ).
's Avonds nodig ik mezelf uit bij een ouder stel Nederlanders dat hier al zo'n dertig jaar rond zeilt en hoor hen uit over havens en ander goede aanlegmogelijkheden.

29-06-2008 (Ank)

Om 6.30 uur gaat de wekker. Dat is het voordeel als je je vertrek een dag uitstelt, de stroom is dan ongeveer een uur later mee. En 6.30 vinden wij in de vakantie toch heel wat beter dan 5.30. We leven nog in de Nederlandse tijd. Engelse tijd staan we dus wel om 5.30 uur op. Meestal vaart Dennis de boot de haven uit en doe ik nog snel een checkrondje binnen of echt alles zeevast sta. Opeens heb ik het idee alsof ik in de wildste attractie van de kermis hier op de pier beland ben. We zitten puur aan lagerwal. Er staan enorme hoge golven en Dennis geeft flink wat gas om veilig de nauwe havenuitgang uit te varen. Ik wil zo snel mogelijk naar buiten en besluit dat een zeiljas voldoende is. Hier krijg ik later spijt van.

Er staat buiten zo'n 25 knopen wind, 6 bft. Eerste rif dus. De verwachting is dat de wind in de loop van de dag afneemt naar windkracht 3. Als ik aan het roer zit, neemt de wind ook langzaam maar zeker af. Dennis, niet zo'n ochtendmens, ligt te slapen. Rond 12:00 uur neemt Dennis het roer over, ons doel is recht in de wind, kruisen dus, en meteen trekt de wind weer wat aan. Een beetje jaloers dat de boot nu veel harder loopt dan daarnet, duik ik mijn kooi in. Het hobbelt behoorlijk maar ik slaap

wel lekker.

Als ik twee uur later weer naar buiten kom, zitten we weer op de kermis. Alleen op de kermis duurt een attractie maar even en ik moet nu toch echt naar de wc...... Het lukt, lucht enorm op en nu kan er weer brood en drinken in.

Ik word een beetje zeeziek en de golven zijn nu toch wel heel erg hoog. We zijn te vroeg overstag gegaan waardoor we in te ondiep water terecht zijn gekomen, vandaar de hoge golven. We maken dus weer een slag naar zee. We zetten een tweede rif. De wind neemt nog meer toe. Er staat nu tussen de 35 en 40 knopen wind, windkracht 8. De fok rollen we in. Met alleen het grootzeil komen we nauwelijks vooruit. De fikse stroom begint nu ook tegen te staan, kruisen met de kleine fok is geen optie. We zetten de motor bij. De komende zes uur gaan we maximaal 2 knopen (3,5 km/uur) de goede kant op. We wisselen elkaar af met sturen. Je zit eigenlijk continu onder de douche, gelukkig niet al te koud. En JA IK BEN OVERTUIGD ER MOET EEN BUISKAP OP.

Als ik aan het roer zit, ga ik altijd van die rare dingen denken. Dan bedenk ik opeens: zou ik nu liever op mijn werk achter mijn PC zitten? Ja, heerlijk even een bakkie warme thee uit de automaat halen. En ik bedenk waarom iemand die liegt en leugenaar is, terwijl iemand die bedriegt een bedrieger is. Waarom is het dan geen lieger. Het lijkt wel internet in mijn hoofd. Totdat er weer zo'n hoge golf komt dat je weer helemaal met je aandacht bij het sturen bent.

Afijn achter het eiland Wight neemt de wind af. Hier heb ik even de mogelijkheid om de overgebleven spaghetti van gisteren op te warmen. Terwijl ik het opwarm, roer ik er in om het niet te laten aanbranden. Ondertussen neem ik telkens een hap. Tegen de tijd dat het echt warm is, is het op. Dennis krijgt een blik nasi, mij te zout.

Om 21:00 uur liggen we vlak voor Cowes in de Osbornebay achter ons anker. Heerlijk uit de wind. We ontdoen de binnenkant van de boot van het zout en gaan slapen.

30-06-2008 (Ank)

Om 2 uur 's nachts wakker geworden. Met mijn hoofd boven het luik even gecheckt of we nog op z'n plek liggen. Ik kijk naar een prachtige sterrenhemel. Het is hier aardedonker, waardoor de sterren goed te zien zijn. Om 7 uur vaart er blijkbaar een groot zeeschip voorbij. De golven die hij maakt zorgt ervoor dat ons servies van de aanrecht in de wasbak schuift. Om 9 uur staan we echt op. Ik zwem een rondje om de boot en kom met mijn zwemvliezen net tegen de stroom in. Daarna een pannetje warm water

over me heen en ik ben gedoucht.

De middag brengen we in Cowes door. Cowes is het mekka van de zeilers. Alleen maar zeilboten en het hele plaatsje ademt zeilen. We lopen naar de boulevard waar we 9 jaar geleden, toen we hier met de kolibri waren, de wedstrijden van de Cowes week aanschouwd hebben. De startkanonnen zijn alweer gepoetst.

De boot ligt een stukje de rivier de Medina op. Een shortstay is hier 4 uur voor 5,50 pond. We komen 's avonds niet veel verder dan Newtown waar we beschut net voor de haven voor anker gaan.

01-07-2008 (Ank)

Na het contact met Bert en Annette op de korte golf, zij zijn de hele nacht doorgevaren en moeten nog 30 mijl naar Cherbourg, trekken wij het anker op. Prachtig weer en de wind eindelijk mee. Met 10 knopen vliegen we langs de Needles. De needles lijken een beetje op Beachy Head. Ook een hoge witte krijtrots met een roodwitvuurtorentje. Tussen de rots en de vuurtoren staan hoge rotsen in de vorm van een needle. Prachtig gezicht. 9 jaar geleden stonden we hier van bovenaf naar te kijken nu varen we

er langs en vanaf het water is het nog mooier.

Het is hier wel een tochtgat. De wind neemt enorm toe. Dennis gaat naar voren voor een rif. We zetten er maar meteen twee in. Een stukje verder op zee kunnen ze er weer uit. En nog een paar uur later is de wind helemaal op.

Om 17:00 uur liggen we voor anker in Portland. Een grote havenkom waar veel boten achter een mooring liggen. Voor het eerst in de vakantie pompen we de bijboot op en als een paar ontdekkingsreizigers landen we op een strandje. We sjouwen het bootje naar een hek, leggen hem aan de ketting en stappen op onze vouwfietsjes.

We trappen ons rot de helling op en na 500 meter merken we pas dat we hier links moeten rijden. Blijft wennen in Engeland.

02-07-2008 (Ank)

Het leek vanochtend een beetje een saaie dag te worden. Het was buiten grijs en af en toe wat motregen. We gaan een baai oversteken van Portland naar Brixham: 40 mijl waarvan we 30 mijl geen land zien. Halve wind dus gelukkig wel bezeild.

Net als ik denk dat vandaag de zon niet meer gaan zien, breekt de hemel helemaal open. Blauwe lucht, zonnebril op, muts af, twee van de drie truien uit. Helaas komt Dennis nu uit zijn bed en mag ik gaan slapen.

Als ik na zo'n anderhalf uur weer een beetje zeeziek naar boven kom, zie ik een prachtige ruige kust met allerlei soorten groen, bruin en wit. Prachtig. Dennis heeft in de almanak iets verderop een rivier ontdekt met het plaatsje Dartmouth. Nog even om een grote rots heen en dan varen we tussen tientallen meters hoge heuvels de rivier op.

Hier en daar staat een prachtig kasteel of fort. Wat verderop staan de huizen. Dit is de mooiste haven die we tot nu toe aangedaan hebben. We varen een flink stuk de rivier op en gaan in het groen tussen de reigers en tjilpvogels voor anker.

03-07-2008 (Ank)

Om half negen (lokale tijd) verlaten we onze ankerplek. Het lijkt of we ergens een rivier op de Veluwe opgevaren zijn. Zoveel groen en zoveel vogels. Moeilijk voor te stellen dat we over een half uur weer op zee zitten. Er staat hier nauwelijks wind maar eenmaal buiten waait het 25 knopen, eerste rif. We moeten opnieuw om een soort kaap heen. Op de kaart staan allemaal golftekens, races genaamd, een teken dat hier rare hoge golven kunnen staan. Normaal zouden wij, als onbekenden met dit water, hier met een ruime boog omheen varen, maar inmiddels heb ik twee kleine zeilbootjes dicht onder de kust zien varen. En wat zij kunnen …….

Dennis heeft tot nu toe binnen gezeten aan de zender met Bert en Annette, zij zitten inmiddels op Guernsey. Als Dennis weer naar buiten komt, is hij verbaasd dat ik zo dicht onder de kant zit. Maar goed wij gaan het dus ook proberen. Dennis zit binnen en navigeert op de computer en gaat mij aanwijzingen geven hoe ik hier tussen de rotsen en zandbanken heen moet. Op alles voorbereid sta ik achter het roer en druk het gaspedaal naar beneden. Dennis steekt nog even zijn kop boven het luik en zegt toi toi en dat hij van me houdt. Maar het valt alles mee. Oké het water is wat knobbelig maar absoluut niet eng. Alleen zonder een paar locals voor ons hadden we dit nooit gedurfd.

De wind is pal tegen en varieert van 20 tot 33 knopen. Onze zeilvoering varieert van twee riffen en kleine fok tot normale fok met eerste rif in grootzeil. Net als we overwogen dat er ook uit te halen, trekt de wind weer aan: best werken deze keer.

Om vijf uur, lijken wel kantoortijden, zijn we in Plymouth. We meren af in de duurste haven die er is, maar dan liggen we zo ongeveer in het centrum en komt de havenmeester onze lijntjes aanpakken. We gaan de boot weer vullen: water, stroom, boodschappen, dek en onszelf ontzouten.

Plymouth is een grote stoere haven. Een enorme baai met buiten een aantal marine schepen. Aan de vele forten te zien is hier vroeger veel gevochten, getuigen ook de indrukwekkende memorials.

04-07-2008 (Ank)

Vanochtend heerlijk gedoucht. Dat is dan wel weer het voordeel van zo’n marina prachtige douches met mengkranen. Heerlijk! Gisterenavond konden we opeens ergens via wifi het internet op. We hebben genoten van al jullie berichten in het gastenboek en de vele e-mails. Blijkt dat velen van jullie mijn verhalen over de was erg waarderen. Ik vorder inmiddels aardig op dat gebied. De laatste vorderingen zijn dat je gewoon een stuk gemakkelijker moet worden. Niet meer elke dag schone sokken, schone bh, schone onderbroek en schoon shirt maar gewoon een dag of drie aanhouden. Behalve die onderbroek dan, die wil ik nog steeds wel elke dag schoon.

Ook de luxe douches hier bieden allerlei mogelijkheden. In het hokje is ook een wasbak met spiegel allemaal vreselijk luxe. Dus terwijl ik mijn haar was, weken mijn sokken en als ik mijn haar even later uitspoel weken mijn shirt, onderbroek en bh. Wel een beetje kleur bij kleur houden. Wassen gaat nu dus best goed alleen dan nog het probleem om het droog te krijgen. Aan de handgrepen hierbinnen hangen de grote dingen: handdoeken, shirts. Onze tafel hangt als een soort hang-wc aan de mast met allerlei stangen. Hieronder hangt een netje met groenten en fruit en daarnaast hangen gezellig de sokken en onderbroeken.

Vanochtend na de boodschappen zijn we vertrokken. Een beetje halsoverkop want we dachten dat we tot 10:00 uur de haven uitkonden maar het blijkt dat een paar uur na hoog water je er nog steeds wel uit kunt, maar dan moet je even in de sluis liggen.

Bij het tankstation hebben we de tank gevuld met rode diesel. We zijn weer vol van water, energie, diesel en verse groenten. Bij het tankstation krijgen we het laatste weerbericht te zien. Vanavond windkracht 8. Tot nu toe hebben we regelmatig met veel wind gevaren en dan zeggen ze hier op de marifoon: No gale warnings. Dus als ze nu voor acht waarschuwen, zal het echt wel heftig worden. Morgen en overmorgen gaat het nog harder waaien. We zijn de rivier een stuk opgevaren en liggen nu achter ons anker. Als een wonder hebben we wel wifi. Radio 2 schalt uit de speakers, we voipen en mailen er op los. Verwaaid liggen is zo niet zo’n straf.

05-07-2008 (Ank)

De dag begint zonnig met een stevige bries, windkrachtje 5 tot 6. Ik wil wel wat actie. Ik spoor Dennis aan om de bijboot op te graven uit de bakskist en samen pompen we hem op op het voordek. Dat van die actie had ik niet moeten wensen, want ik hoor de weergoden hierboven nog lachen. Terwijl wij met het bootje op de voordek staan te hannussen, trekt de wind aan tot een dikke windkracht 8 en gaat het regenen. Niet echt weer om aan land te gaan. We binden het bootje op het voordek vast en gaan naar binnen.

Ik heb net mijn zeilpak uit en stel me in op een uurtje mail beantwoorden achter de laptop. Dan blijkt dat onze 30 kg zware bruce bij 50 knopen wind in de modder niet houdt. "We zijn los", roept Dennis. Ik sprint in mijn trui en spijkerbroek naar buiten en start de motor. Heerlijk zo'n zware motor. Dennis haalt intussen het anker omhoog. We moeten er maar niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als we net in het bootje naar de kant waren gevaren ….

Ik had een blind vertrouwen in ons enorme anker dat volgens de boeken geschikt is voor een veel groter schip. Volgens Dennis kan ik dat nog steeds hebben, maar was de grond erg blubberig en geen goede ankergrond. Met de wind mee varen we een stuk de rivier op. Ik doe intussen droge kleren aan. Heerlijk in de luwte gaan we aan twee moorings, ankerboeien, liggen. Het is nog een heel gedoe om zonder pikhaak die boeien te pakken. De originele eigenaar is hier zo te zien al lang niet meer geweest. De lijnen zitten helemaal vol zeewier. We zijn zo druk met de moorings en de lijnen en het zeewier bezig dat we pas als we liggen er achter komen dat we nu met de kont in de wind liggen. Toch nog maar even (even is ongeveer een half uur) de boot draaien.

De rest van de dag vermaken we ons met pannenkoeken bakken, lezen en slapen. 's Avonds is het eindelijk droog en ga ik een stukje roeien met het bijbootje dat al sinds vanochtend opgepompt op het voordek ligt. Ik kan helaas nergens de kant op. Overal kom ik uit bij of hoge rotsen en als er een trapje is, sta ik daarna voor een gesloten hek of in iemands achtertuin. Maar goed even roeien is ook lekker. Als ik terug kom, heeft Dennis de lampjes in het plafond aangesloten en is de kajuit gezellig verlicht.

06-07-2008 (Ank)

De dag begint weer met plensregen. Ik ben al bang dat het weer zo'n binnendag wordt. Best goed en leuk op zijn tijd maar niet twee dagen achter elkaar. We varen naar de haven waar we eigenlijk gisteren al in wilden maar toen wilde de havenmeester ons niet ontvangen vanwege de harde wind. De wind is nu wat minder en het is topje hoogwater. De lucht begint langzaam maar zeker te breken en voorzichtig komt het zonnetje tevoorschijn. De havenmeester vindt het nu oké als we komen. Hij praat met een enorm accent en wil onze lengte, breedte en diepgang in Engelse maten weten. Flink gereken hier.

We krijgen een prima plek. Pracht uitzicht over de baai. Het haventje is een soort van Bommenedehaventje van twintig jaar geleden, de oud Grevelingenvaarders weten wel wat ik bedoel. Wat steigers aan elkaar gebonden. Veel stayers: mensen die hier ooit zijn gekomen en nooit meer weggaan. Een douche waar je absoluut niet zonder slippers wil douchen en een toiletgebouw waar je als je er vandaan komt nogmaals je handen aan boord gaat wassen. Maar wel heel gemoedelijk. Iedereen zegt hier goedemorgen tegen je.

Ik spring meteen op mijn fiets voor de nodige lichaamsbeweging en op jacht naar vers brood. Wel zwaar die heuvels met mijn plooifiets. Met een warm broodje en een engels heel, een klef semi bruin brood, mis je niks aan, kom ik weer bij de boot. We drijven nog. Voor de veiligheid heeft Dennis de mast met vallijnen aan de kant gezekerd. Dennis en de havenmeester hebben er het volste vertrouwen in dat we goed gaan droogvallen. Ik vind het allemaal erg spannend. We hebben 9 jaar geleden al eens met de kolibri in Rye, een plaatsje iets ten zuiden van Dover, drooggevallen. Maar met onze 2 meter diepstekende vinkieler vind ik het toch wel andere koek.

Een uur later liggen we wat hoog op het water. We staan met de kiel op en in de blubber en 30 cm van het onderwaterschip steekt nu boven het water uit. Ziet er raar uit zo'n hoge boot. Nog een uur later liggen we in de blubber. De hele baai is leeggelopen. Ook de haven is één grote modderpoel. Terwijl ik in de kuip met de was bezig ben in de volle zon geniet ik van dit levende schilderij. Vogels scharrelen op de plaat hun kostje bij elkaar. De boot ligt als een huis en beweegt totaal niet meer. Voelt wel een beetje onnatuurlijk. Onwillekeurig houd je er rekening mee dat de boot beweegt als je op- of afstapt. Het is op deze boot minimaal. Maar blijkbaar houd je er onbewust rekening mee, want nu de boel absoluut niet beweegt voelt het vreemd aan. We staan hoog en droog.

07-07-2008 (Ank)

Het waait en het regent. Baal. Ik lees mijn boek uit en Dennis maakt het de electronica af. We kunnen als dit af is alles met schakelaars bedienen. We hoeven dan niet meer het hele instumentenpaneel open te maken en een zekering om te schakelen om iets aan of uit te zetten.

Aan het eind van de middag bedwing ik weer de heuvels met mijn fietsje op zoek naar vlees en brood. Ik sta net weer buiten als mijn broer belt. Ik ben tante geworden! Moeder en zoon maken het goed. Met een heel ander gevoel fiets ik weer naar huis. Ik maak al plannen wat ik later allemaal met 'Jurre' ga doen. Roeien, zeilen, visjes vangen en verhaaltjes voorlezen. Volgens mij moet ik maar met dat laatste beginnen.

P.S. Annette gefeliciteerd met je verjaardag!

08-07-2008 (Ank)

Het weerbericht op de marifoon voorspelt voor vandaag opnieuw windkracht 6 tot 7. Uit het westen, de richting waar wij heen willen. We besluiten niet uit te varen.

Gisterenavond ben ik op jacht geweest naar Britse ponden. De beide geldautomaten in Millbrook slikten mijn pas niet. Ook de automaten in de twee supermarkten konden mijn pasje niet lezen. Daar sta je dan met je mand vol boodschappen. Ik had voor ruim 20 pond uitgezocht en ik had iets meer dan 10 pond in mijn portemonnee. De toetjes, waspoeder, vuilniszakken en andere niet direct noodzakelijke zaken gingen weer retour. Het meisje achter de kassa en de manager boden wel 10 keer hun excuses aan, maar daar had ik geen boodschap aan, letterlijk en figuurlijk niet.

We hebben dus geen rooie penny meer. Met onze plooifietsjes bedwingen we de heuvels in de hoop dat de bankpas van Dennis het hier wel doet. Nee dus. In Torpoint, slechts 8 mijl verderop volgens de caissière, zijn echte banken. Nee, really close by and easy to find. Heuvel op en nog een heuvel op en nog een heuvel op, het is meer zeulen met de vouwfiets dan fietsen. Die mevrouw dacht zeker dat we met de auto waren? Bovenop de heuvels vinden we dat het eigenlijk helemaal niet zo hard waait. We hebben spijt dat we niet zijn gaan varen en we voelen ons een beetje watjes.

In Torpoint pinnen we ponden en trakteren we onszelf op een fish and chips cq. hamburger. Na wat gepraat van Dennis is de watertaxi bereid ons bij de boot af te zetten. Erg comfortabel zijn we weer terug bij de boot.

De boot ligt alweer bijna hoog en droog. De eerste keer waren we hier helemaal van onder de indruk. Inmiddels is het niet meer dan het constateren van een feit. Alles went, behalve … ook een boot die absoluut stil ligt.

De rest van de dag wordt er druk geklust. Ons buitenaardse wezentje, de Epirb: emergency position indicating radio beacon (met een beetje fantasie heeft hij twee oogjes) heeft een hopelijk definitieve plek gekregen. Een Epirb is iets dat je voor veel geld koopt en hoopt dat je het nooit hoeft te gebruiken. Als je schip zinkt en je gaat richting reddingsvlot dan neem je de Epirb mee en laat je hem alarm slaan. Via de satellieten zoekt hij contact met een reddingsstation. Vanuit hier worden reddingsoperaties uitgezet om je te komen redden. Verder is ons achterlicht gemonteerd en we kunnen nu de tweede marifoon bij de stuurstand bedienen.

09-07-2008 (Ank)

Het plensregent en als ik mijn hoofd boven het luik steek, zie ik één grijze mist over de heuvels heen trekken. Het blijft voorlopig nog wel regenen. Verwaaid liggen oké, maar dan moet ik wel kunnen wandelen of fietsen. Maar voor buiten activiteiten regent het vandaag echt te hard. Ik bedenk dat we nu 21 dagen op weg zijn en hiervan hebben we 10 dagen verwaaid gelegen: 4 in Brighton en nu al bijna een week hier. Dennis stoort zich daar niet echt aan. Hij heeft nu eindelijk de tijd om een boek te lezen. Maar ik word hier chagrijnig van. Als het even wat minder regent loop ik naar de douche. Op de terugweg maak ik eindelijk een praatje met onze knappe buurjongen. Hij woont op een 8 meter lang bootje samen met zijn hond. Ziet er romantisch uit maar als ik even met hem praat is het dat niet altijd. Praatje wordt abrupt afgebroken als de motregen verandert in plensregen.

’s Middags trek ik me met mijn iPod terug in de slaapkamer. Er staan wat meditatieoefeningen op. Meestal word ik daar weer wat blijer van. Het valt alleen niet mee om je op je ademhaling te concentreren als de hele boot trilt van de wind die langs de mast en de rolfokhoes giert. En een irritante vlieg doodslaan die telkens op mijn hoofd landt, getuigt ook niet echt van veel innerlijke rust.

Op een gegeven moment kom ik tot het inzicht dat dit onze way of living voor de komende tijd is. Ik wilde leven op het ritme van de natuur. Vertrekken volgens de getijdentabellen. Gaan waar de wind ons brengt. Maar wat nou als die wind ons al 6 dagen gevangen houdt in Plymnouth? Gewoon geduld hebben, maar dat valt niet mee voor een rusteloze als ik.

We nemen een internetaccount voor een dag en beantwoorden onze mail. En ik heb mijn neef Jurre gezien. Hebben jullie mooi gedaan hoor, Johan en Jolanda!

De weerberichten voorspellen minder wind en op de wat langere termijn zelfs noordwesten wind. Behoort Spanje dan toch nog tot de mogelijkheden?

11-07-2008 (Dennis)

We zijn vertrokken! Vandaag de laatste klusjes gedaan en uitgebreid koffie gedronken bij Henk en Angela. Zij beslissen in de middag dat ze ook vandaag naar La Coruña gaan. Vrienden van hen: Maarten en Marsha van de Vida Vagabunda gaan ook mee. En zo vertrekken we met z'n 3en, 430 mijl voor de boeg. Eigenlijk had ik gisteren al zo het idee van; ik ben er klaar voor laat maar komen die oversteek!

Maar goed eerst even terug naar donderdag de 10e. We zijn het een beetje zat geworden in Millbrook, bij Plymouth. De dag is zowaar droog begonnen, maar het waait best nog. We gaan boodschappen doen en hebben bedacht dat we maar beter vast de spullen voor de oversteek kunnen kopen. We weten nog niet hoe laat we eventueel in Falmouth aankomen en of daar een winkel in de buurt is.

(Ank) Ik wil hier nu wel eens weg. We liggen hier nu op een paar uur na een week. Eenmaal buiten weet ik niet meer waarom ik zo graag weg wilde. Er staan nog flinke golven van de wind van de afgelopen dagen. Ik voel me maag alweer …….

Tegen etenstijd ga ik bami proberen te maken. Ik snijd keurig de kipfilet op het blauwe snijplankje en de groenten op het witte plankje en doe het daarna in bakjes. Maar wat heeft de voor zin als bij de volgende golf de inhoud van beide bakjes in de spoelbak beland? Even overweeg ik om mee te delen dat restaurant 'Bodyguard' wegens (weers)omstandigheden gesloten is. Maar inmiddels heb ik zo'n trek gekregen in bami dat ik de kip, de prei en uien weer in de bakjes kieper. Ditmaal zet ik de bakjes alvast zeevast in de spoelbak. Thuis maak ik in een half uur voor 6 personen bami. Hier doe ik er ruim een uur over voor 2 personen. Maar het is dan ook wel de allerlekkerste bami die ik ooit gegeten heb. Het kan zijn omdat wij niet meer helemaal objectief zijn. Op een gegeven moment is alles lekker als het maar warm is.

Vlakbij Falmouth horen we opeens:"Bodyguard Bodyguard hier de Mi Dushi over." Het zijn Henk en Angela uit Nederland. We kennen elkaar alleen via de websites. We krijgen een warm welkom in Falmouth. Henk en Angela hebben voor ons al een box geregeld bij de havenmeester. Ze begeleiden ons met hun zaklantaarn er naar toe en nemen onze lijntjes aan. Wij nodigen hen uit voor een kop koffie en zo zitten we om 12 uur 's nachts aan de koffie en thee, erg gezellig.

12-07-2008 (Ank)

Ik ontwaak uit een droom waarin ik in slaap was gevallen in de Python. Mijn bed danst en ik stuiter van de éne naar de andere kant. Aan het geraas van wind en water te horen, gaan we hard. Het is ergens tussen 24:00 en 4:00 uur, de hondenwacht, de wacht van Dennis. En zo lang hij me niet roept, ga ik er ook niet uit. Om 4.00 uur gaat de wekker en is het mijn beurt. De wind is gelukkig wat afgenomen.

 Dennis meldt trots dat we vannacht 8 knopen gingen. Dat heb ik gemerkt! Ik ga 6,5 knopen. We wisselen elkaar elke 4 uur af. Van 20.00 tot 12.00 uur is er altijd één aan het slapen en één aan het opletten. We lunchen en avondeten samen en daar tussendoor doen we ook ieder nog even een tukkie. Eerlijkheid gebied mij

te zeggen dat ik dan wat meer slaap dan Dennis. Hij krijgt anders zo'n slecht imago op de site

's Middags zetten we onze nieuwe asymmetrische toerspinaker (ATS). Een enorm groot zeil, meer dan 100 vierkante meter, speciaal voor licht weer. We hebben hier nog niet veel mee gevaren en ik vind zo'n enorme lap altijd wel spannend. Maar alles went, behalve …., ook een ATS want op een gegeven moment ligt Dennis op één oor en zit ik binnen dit verhaal te typen. Kookwekker op 5 min en bij elke piep even mijn hoofd boven het luik en 360 graden in de rondte kijken naar andere schepen.

's Avonds om 20.00 uur is het mijn beurt weer. Er staat een zwak windje. Ik vaar gelijk op met de Mi Dushi. Tijdens de bui trekt de wind opeens aan naar een dikke 5 bft. Bodyguard gaat er in galop vandoor.

Heerlijk! Plots zie ik een deel van een regenboog. Ik heb nog nooit zo'n breed en felgekleurd prisma gezien. Het is absoluut niet saai zo'n enorme oversteek. De wind verandert snel en je kunt eigenlijk geen uur vooruit plannen. Tot 24.00 uur ben ik druk met het in de gaten houden van de scheepvaart.

Het is enorm druk met de grote vaart. Af en toe voel ik me alsof ik met mijn vouwfietsje op een tweebaansweg rijd, terwijl links en rechts de vrachtwagens voorbij razen.

Ik duik mijn bed in, nog 291 mijl naar La Coruña.

13-07-2008 (Ank)

Blijkbaar is de wind nu helemaal op, want ik word even wakker van een startende motor. Om 4:00 uur moet ik echt wakker worden. Valt niet mee. Het is buiten bewolkt en dus aardedonker. Nog steeds op de snelweg. Links een licht dat ik in de gaten moet houden. Dennis is van de radar en bekijkt daarmee of we op ramkoers met elkaar liggen. Ik ben meer van gewoon kijken en met mijn fantastische nieuwe verrekijker met peilkompas is dat heel goed te zien. Ik wil van alle lichten om me heen weten van wie ze zijn en waar ze heen gaan.

De grote zeeschepen zijn niet zo moeilijk. Die hebben twee toplichten. Als deze in één lijn staan, moet je oppassen dan komen ze recht op je af, zeker als je ook nog groen en rood ziet. Als ik twee toplichten zie, ga ik altijd op zoek naar het rode of groene navigatielicht, dan zie ik zijn bakboord resp. stuurboord zijde. Afhankelijk of ze zich dan links of rechts van mij bevinden, weet ik of ze van me af gaan of naar me toe komen. Als je dan regelmatig even kijkt, kun je ook controleren of ze groter of kleiner worden.

Van dat bewuste licht links zie ik nu dat het een visser is. Ik zie zijn rode licht. Hij gaat achter mij langs. Blijkbaar heeft hij mij ook in de peiling, want hij zet even zijn zoeklicht op ons. Ik schijn nog even met de zaklamp in het zeil. "Ook weer gehad", denk ik. Helaas een paar minuten later zie ik zijn rode en groene licht. Irritante vissers (sorry hoor Hans jullie deden dit vast niet, denken vaak dat ze alles kunnen maken.) Hij vaart nu in volle vaart op ons af. Ik minder vaart, minder helemaal en laat hem met zijn sleepnet voor gaan. Met hetzelfde gemak was hij achter ons langs gegaan en hadden we geen last van elkaar gehad. K..visser.

Ik motor verder en het wordt rustiger met de scheepvaart. De iPod maar eens opzoeken. Heleen van Rooijen de Ontsnapping wordt mij voorgelezen. Ik leef helemaal mee met een huisvrouw voor wie het huishouden duidelijk te zwaar wordt. De twee dolfijnen die ik vlakbij de boot zie springen komen erg onwerkelijk over. "Dolfijnen!" Ik ruk de dopjes uit mijn oren. Dennis z'n wacht gaat precies aanvangen. Ik roep hem en hij is meteen buiten. Samen genieten we van een grote groep, tientallen, grote geheel zwarte dolfijnen. Een stuk of 10 van hen komt even met de boot spelen. Geweldig! Dan gaan ze weer verder. Ik ben meteen over mijn moeheid heen.

Later op de dag heb ik een ontmoeting met de 'gewone' dolfijn. Een stuk of zes zwarte dolfijnen met een witte buik. Deze maken er wel een spelletje van om met onze boeggolf mee te zwemmen en te springen. Ik lig uiteraard plat op mijn buik op het voordek om niks te missen van deze geweldige dieren. Fantastisch om te zien! En alsof dit nog niet genoeg is, zien we 's avonds op zo'n 100 meter afstand de rug van een walvis verschijnen. We volgen hem aan de hand van zijn fonteintjes, maar kunnen hem niet

bijhouden. Geweldig wat een beest!

We zijn op de helft! Nog 200 mijl te gaan. Om het te vieren nemen we een glaasje wijn bij het eten. We eten samen binnen. Totaal geen last van zeeziekte meer. Na het eten gaat de motor weer aan. Er staat te weinig wind om te zeilen. Dennis pakt alvast wat nachtrust. Ik installeer me in de kuip. Bakkie thee en een chocolaatje erbij. De bijna volle maan staat aan een onbewolkte hemel. De zon gaat helaas achter de wolken onder. De temperatuur is al een stuk beter. Voor het eerst tijdens mijn avondwacht heb ik geen zeilpak aan. De iPod met Heleen van Rooijen zit in mijn zak. Maar ik zet hem niet op. Ik ben behoorlijk onder de indruk van vandaag. De dolfijnen, de walvis, het feit dat ik hier samen met Dennis vaar. Het dichtstbijzijnde land is Brest, zo'n dikke 100 mijl (bijna 200 km) hiervandaan. Dit is het domein van de walvissen en de dolfijnen. De dieptemeter geeft geen diepte meer aan. Het is zo'n 5000 meter diep hier. Af en toe geeft de dieptemeter 4 tot 5 meter diepte aan. Volgens Dennis zwemt er dan van alles onder de boot. Het is 24:00 uur. Mijn wacht zit er op. Nog 172 mijl te gaan naar La Coruña.

14-07-2008 (Ad)

Helaas is de dynamo stuk gegaan daardoor is het radiocontact zeer spaarzaam en kort om stroom te besparen.

Ondertussen is er een nieuwe dynamo onderweg naar La coruna die komt morgen avond aan Ook de Bodyguard komt morgenavond aan

We hopen dat daarna de stroomproblemen opgelost zijn.

15-07-2008 12.20 uur  (Ad)

Ze zijn net aangekomen in de haven van La Coruna. Ze hebben het laatste stuk veel wind gehad (40 knopen)

Moe maar voldaan gaan ze nachtrust inhalen.

14-07-2008 (Ank)

Tijdens mijn ochtendwacht staat er nog steeds geen wind. Het is aardedonker en een beetje mistig. Ik zie heel weinig. Het lijkt althans alsof ik weinig zie want achter me zie ik een lichtje dat op de radar nog 12 mijl van me verwijderd is. Voor me op de radar is een stipje te zien. Met de verrekijker ontwaar ik een zeilboot zonder zeilen. Ik zie een Nederlandse vlag en een Engels gastenvlaggetje. Wel raar dat ze de andere kant dan wij opvaren. Ik vaar er langs. Pas als ik er voorbij ben realiseer ik me dat er ook geen schroefwater is. Raar. Ik keer om. Charyan staat er op de romp. "Charyan Charyan hier is de Bodyguard", roep ik op kanaal 16. Er komt een man in onderbroek naar buiten. Hij lag te slapen. "Startmotor is kapot". Nee, hij hoeft geen sleepje. Er komt vanmiddag weer wind. En of ik als ik in La Coruña ben een berichtje voor zijn vrouw wil achterlaten dat hij wat later komt. Ik zeg hem dat wij een korte golfzender aan boord hebben en vanaf boord kunnen e-mailen.

Intussen is Dennis wakker geworden van mijn gepraat. Hij pakt wat gereedschap in en wil overstappen. Ik manoeuvreer de boot op overstapafstand maar dat valt met de enorme deining niet mee. Dat ging op het Sneekermeer toch wel een stuk gemakkelijker. Dennis is ruim 2 uur bij de Charyan aan boord. Ik zeil intussen alleen op de fok een beetje heen en weer. Kan ik tegen iedereen zeggen dat ik ALLEEN op de Golf van Biskaje gezeild heb. Helaas krijgen de heren de startmotor niet meer aan de praat.

 Via de korte golf geeft Dennis aan zijn vader het type van de startmotor door. Hij geeft het weer aan de vrouw van de solozeiler door. Inmiddels is er wat wind gekomen en hijsen we allebei de zeilen.

's Middags voeren een tiental dolfijnen een show voor ons op. We zeilen langzaam met weinig wind. De boeggolf is daardoor niet groot maar de dolfijnen weten hem toch te gebruiken om allerlei capriolen uit te halen. Wij staan gewapend met videocamera en fototoestel op het voordek. Super!

De stemming is opperbest aan boord van de Bodyguard. Morgen om deze tijd zijn we in La Coruña. De Bodyguard is vandaag opgetreden als echte Bodyguard. We hebben dolfijnen gezien. Tijd voor een koffie en thee samen. Ik zet de waterkoker aan. De omvormer gaat rood branden: low battery. LOW BATTERY? Wat is dit nu. Ik dacht dat wij royaal in de stroom zaten en we hebben net de hele nacht gemotord. De dynamo blijkt overleden. We doen meteen alle stroomvreters uit. Koelkast, windmeter, dieptemeter en dat is allemaal nog overkomelijk. Maar ook de stuurautomaat moet uit. Zelf sturen dus. Dennis zet meteen onze nog niet gemonteerde zonnepanelen in het gangboord. De stralende zon perst er nog een paar ampèrtjes in zodat we vannacht in elke geval de navigatieverlichting aan kunnen doen.

In een helder moment regelt Dennis opnieuw via de korte golf met zijn vader een nieuwe dynamo. Zijn vader geeft deze in Dordrecht aan Trudy die inmiddels per trein onderweg is naar Schiphol. Dat scheelt in Spanje weer een hoop zoek- en wachttijd op een nieuwe dynamo. Ad en Trudy bedankt!

Mijn avondwacht, waarin ik normaal deze verhaaltjes type, bestaat nu uit sturen. Met stip op onze verlanglijst staat de windvaanstuurinrichting. Een mechanische stuurinrichting die het altijd doet als er wind is onafhankelijk van de electriciteit.

De zon gaat prachtig onder. De bijna volle maan geeft zoveel licht dat ik besluit dat het navigatielampje nog wel even kan wachten. Een prachtige heldere nacht met veel sterren. Nog 62 mijl te gaan.

15-07-2008 (Dennis)

We zijn aangekomen in La Coruna! Om 12:00 zijn we afgemeerd. Tjonge wat is het hier warm. Strak blauwe lucht en dus een felle zon. We zijn beiden moe van de laatste nacht. Ons wacht systeem liep in de soep omdat in mijn hondenwacht 00:00 tot 04:00 de wind was toegenomen tot 35- 40kts en vlagen boven de 45 kts.

We voeren op het gegeven moment met twee riffen grootzeil en geen fok nog te hard. Het was bijna halve wind, dus een rot koers om te sturen en af en toe braken de golven net naast de boot en kreeg deze een zijdelingse zet die forst gecorrigeerd moest worden door de stuurman/vrouw. Ank vond dit niet helemaal plezant dus wilde graag ons 3e rif er in. Wederom even reven dus, boeg op 30 graden aan de wind, val vieren, reef oog er of, lijn doorhalen et voila. Dit is werkelijk het perfecte reefsysteem Lode Met 45+ op de boeg, (je vaart tegen de wind in), brekers over de boot en gewoon de laatste rif zetten! Dit is zeilen!! Afijn als je denkt dat de snelheid er volledig uit is met slechts een puntje grootzeil, vergeet het maar.

Tussen de 7 en 9 knopen en af en toe surf van twee a drie golven lang. Het land kwam we heel snel heel dicht bij. De loefgierigheid bleef vooral in combinatie met de stuwing van de golven heel vervelend, dus ondanks protest van Ank toch nog een puntje fok gezet om de boel beter te trimmen. Dat ging goed, nadeel was een nog hogere bootsnelheid en meer gesurf. Maar goed dat stuurt toch beter. Het sturen was trouwens nog steeds handwerk vanwege het energie rantsoen.

To be continued…..

15-07-2008 (Ank)

Arme Dennis. Zijn wacht zit er op, maar ik zie het absoluut niet zitten om met windkracht 8 mijn wacht alleen te draaien als ik niet af en toe even van het roer weg kan. Alle lampjes om me heen geven mij een beperkt gevoel. Ik wil met de verrekijker kunnen kijken waar ze heen gaan. Ook wil ik op de laptop en gps kijken waar we zitten en waar we heen moeten, maar zonder stroom zijn we back to basic en kan ik alleen maar sturen. Dennis mag binnen even navigeren maar absoluut zijn pak niet uit doen en hij moet zo nodig poepen. Pas als het licht wordt, Dennis wist niet dat het tijdens mijn wacht nog zo lang duurde voor het licht werd, zie ik het zitten om de boot alleen te varen en kan Dennis naar de wc (lees: op de emmer) en even gaan liggen.

De boot gaat af en toe surfen op de golven. Ik voel me dan net een klein meisje met een sleetje. Ik heb besloten om een paar meter verderop van de heuvel af te glijden en manoeuvreer mijzelf al zittend op de slee daarnaar toe. Een sterke kerel pakt mij echter met slee en al op en smijt mij 5 meter van de helling af waarna ik al sturend probeer netjes naar beneden de sleeën. Alleen zit ik nu niet op een sleetje maar op een boot van ruim 10.000 kilo. Nauwelijks zeil en nog 6 uur te gaan.

Het rare is dat binnen een half uur de wind helemaal afneemt en we op het laatst zelfs op de motor varen. In La Coruna staan Henk en Angela alweer klaar om ons op te vangen. We zijn er! Palmbomen, zon, heet! Nu zijn we echt heel ver weg met de boot!

We boenen het zout van de boot en gaan tukken. We varen nog even de haven uit om onze motorloze solozeiler op te pikken.

´s Avonds arriveert ook de Vida Vagabunda. Ze komen net van zee, douchen even en gaan direct met ons mee uit eten, wat een bikkels. We komen terecht bij een Italiaan. We kennen elkaar nauwelijks maar het wordt een enorm gezellig etentje. Blijkbaar schept op hetzelfde moment de Golf van Biskaje oversteken een band.

Tot grote verbazing van de bemanningen van de andere twee schepen maken wij elkaar niet wakker als we gaan reven. Nou heb ik wel het geluk gehad dat ik tijdens mijn wacht nooit heb hoeven reven. Hun verbazing is nog groter als ze horen dat wij onderweg echt koken. Met verse groenten en zelfs aardappelen, groenten en vlees. Wij moeten niet denken aan de hele dag alleen maar repen en brood.

17-07-2008 (mail)

We liggen weer onder zeil, onderweg naar Rias de Corme. ETA ongeveer 20:30 vanavond.

Gr, Dennis & Ank

a/b Bodyguard

17-07-2008 (Ank)

 Terwijl Dennis zich bekommert om de marifoon van de Vida, sla ik verse groenten in. Om 13:00 uur gaan de trossen los, uitgezwaaid door de bemanning van de Mi Dushi en de Vida Vagabunda. We zullen hen missen, maar wij hebben geen zeeën van tijd en willen graag naar een ría. We gaan naar de eerst volgende rìa. Rìa de Corme e Lage, 35 mijl verder op. Het wordt een relaxed voor de wind zeiltochtje waarbij we dik 7 knopen varen.

 In de baai, een tochtgat nog even heerlijk aan de wind blazen zonder golven.

Bij een wit dorpje en hagelwit strandje gaan we voor anker. Zo hier gaan wij tot rust komen.

18-07-2008 (Ank)

 Het is heerlijk rustig in de baai. We worden dan ook pas om 10:30 uur wakker. De baai is iets gecultiveerder dan wij verwacht hadden. Op het strand is het al druk met de badgasten. Velen lopen eindeloos het 300 m brede strand op en neer. Niemand gaat zwemmen. Ik wil naar het strand zwemmen. Doe netjes mijn zwempak aan, lenzen in, chloorbrilletje op en zet alvast warm water neer voor als ik er uit kom. De thermometer geeft 14,5 graden aan. Het dompelbad in de sauna is 16 graden en dat vind ik erg koud. Een paar minuten met mijn onderbenen op de zwemtrap in het water betekent zelfs voor een zwemliefhebber als ik: no way. En ik geniet van de warme douche zonder te hebben gezwommen.

Tot onze verbazing hebben we hier internet. We halen de vele e-mails binnen en bekijken ons gastenboek. Heel erg leuk, bedankt allemaal! De Charyan ligt inmiddels naast ons in de baai achter zijn anker. Wij gaan met ons rubberbootje naar de kant.

We hebben iets met water en vuurtorens, want opnieuw maken we een prachtige wandeling langs de baai naar de vuurtoren. In de boeken stond een wandelpad vermeld. Helaas kunnen we dat niet vinden. De autoweg loopt erg comfortabel en zo eens per kwartier komt er een auto langs.

19-07-2008 (Ank)

Het plan is om vandaag een baaitje op te schuiven, Rìa de Camariñas 25 mijl zuidwestelijker moet erg mooi zijn. De Charyan gaat er ook heen. Via de telefoon hebben we contact met Bert en Annette van de Aventyr, zij zijn zojuist in La Coruña aangekomen. Dennis begint met het monteren van de zonnepanelen. Als we nog lang zo op het anker blijven liggen, is het wel handig dat we met de elektriciteit ook selfsupporting zijn.

Ik roei met de bijboot naar het strand en loop net als de locals het strand een paar keer op en neer. Ondertussen zeg ik tegen iedereen die ik tegenkom “Hola” maar ik vind geen gesprekspartner. Alleen is dat heen- en weer lopen lang niet zo leuk als met z’n tweeën zoals de Spanjaarden doen. Ik stop er na 4 keer op en neer ook mee. De nodige lichaamsbeweging krijg ik ook wel met het heen- en weer roeien.

Ik moet wel roeien ,want ons ‘garantiert rostfrei’ slotje aan de buitenboordmotor is toch niet zo roestvrij als de sticker belooft. Het zit volledig vastgeroest en we krijgen zelfs de sleutel er niet meer in.

Terug op de boot is Dennis nog volop bezig met de zonnepanelen. We besluiten vandaag te blijven liggen. We liggen hier prima en inmiddels helemaal alleen. Tegen de avond zijn de zonnepanelen gemonteerd en wekken ze 9,5 A op, dat belooft wat voor midden op de dag. De baai stroomt weer vol met voornamelijk Fransen. Ze ankeren allemaal heel dicht bij ons, terwijl er tegenover het rustige strand helemaal niemand ligt. Maar ja, wie wil er nou niet vlakbij de Bodyguard liggen?

’s Avonds roeien we samen naar het strand en lopen een stuk langs de andere kant van de baai. Ook erg mooi.

20-07-2008 (Ank)

Het waait hard en het heet hier niet voor niets Costa da Morte, http://en.wikipedia.org/wiki/Costa_da_Morte,  dus we blijven hier nog maar een dagje liggen. We roeien naar het strand, Dennis roeit en ik laat me roeien, je hebt luxe paarden en werkpaarden. We roeien langs een klassiek engels houten zeilschip van een meter of negen. Gisteren was deze boot een wedstrijdje met de andere Engelse boot, een moderne, aan het varen. Ze voeren een aantal rondjes om de boeien in de baai en de klassieke won glansrijk.

Op het klassieke bootje zitten twee wat oudere mannetjes. We feliciteren hen met hun overwinning en zeggen dat we hun boot mooi vinden. We worden aan boord uitgenodigd. Binnen is het kolibri formaat. Erg klein maar alles is aan boord: kachel, cardanisch fornuis. Je moet een echt slangenmens zijn om je naar de voorpunt te begeven. Ik moet er niet aan denken.

“Coffee”, vraagt de Engelse eigenaar. De andere man blijkt een Spanjaard te zijn die 10 jaar in Engeland heeft gewerkt en daardoor ook goed Engels spreekt. “Do you also have tea”, vraag ik. Helaas het is koffie of wijn, anders is er niet. Dan maar koffie. Ja ma, ik ga aan de koffie. (mijn moeder heeft jaren geprobeerd om mij aan de koffie te krijgen. Dat vindt ze zo gezellig. Ik snap niet wat er ongezellig is aan een kopje thee). Er kwam een Spaans koffiezetapparaatje te voorschijn en op het gas werd koffie gezet. Of we er suiker in wilden. De melk werd niet aangeboden en ik heb er maar niet naar gevraagd, was er vast niet. De koffie was niet echt lekker, maar de fles sterke drank van de Spanjaard bracht uitkomst. Met een flinke scheut alcohol was het best te doen. De baasjes vertellen honderduit over hun negentig jaar oude scheepje. De motor hebben ze er maar uitgehaald. Altijd problemen en altijd olie in de bilge. En wat als er geen wind is? “You have to be patient.”

Precies tijdens de siestatijd zijn wij in het dorp. Geen winkel meer open. We mogen vanavond uit eten beloven we ons zelf. Never a dull moment: Terug aan boord zien we de Zweedse boot naast ons langzaam maar zeker achteruit krabben. Het anker houdt niet meer. De Fransen die er vlak achter liggen hadden hem al in de peiling en zijn er met hun bijboot zo bij. Dennis volgt gewapend met lange lijnen en ons lichtgewicht anker. Ik blijf op de Bodyguard. De wind gooit er nog een schepje bovenop.

Lagen die vispontoons nu de hele tijd al zo dichtbij of zijn wij nu ook aan het krabben? Ik heb het er niet op en start net als de Engelsman naast me de motor. Met de verrekijker zie ik Dennis in de weer met lijnen en stootwillen op de Zweedse boot die inmiddels tegen de vispontoons aan is gewaaid. Wat zal hij het zwaar hebben met die Fransen die meestal geen woord Engels spreken. Een derde Fransman haalt zijn anker op, brengt heel voorzichtig een lijn over naar de Zweed en sleept hem van de vispontoons af. Hij gaat voor anker met de Zweed aan de lange lijn achter hem.

Als Dennis weer terug op de boot is, kan hij ook niet met zekerheid zeggen of wij wel of niet gekrabd hebben met ons anker. Dennis slijpt het vastgeroeste slot van de buitenboordmotor door en we racen naar het strand. Op naar het restaurant Miramar, zodat we van boven ons bord de boot in de gaten kunnen houden. Helaas kunnen we er pas om 21:30 uur terecht. Onder de indruk van het losraken van de Zweed, gaan we niet naar een ander restaurant maar aan de pasta op de Bodyguard.

We hebben weer een fles wijn gescoord. De Zweed kwam ons als bedankje een fles wijn brengen. Daarna konden wij de boot kuisen want hij had zijn twee kinderen vol zand meegenomen. Wel erg schattig zo’n donkerblond knulletje met zwemvest. By the way bleek De Zweed de zendamateur die gisteren onze verbinding op HF met Nederland verstoorde.

21-07-2008 (Ank)

De wind giert door de verstaging. We blijven hier nog maar een dag. En dat is bepaald geen straf. Terwijl het in Nederland 19 graden is en de regen met bakken uit de hemel komt, we hebben hier radio 2 via internet, roei ik in mijn korte broek naar het hagelwitte strandje. Ik stap in heerlijk koel (lees:ijskoud) water en wandel door het warme zand naar de boulevard. Nog een strandje over, weer stukje boulevard, trap op en ik ben in het dorp vlakbij de supermarkt. Het is zo'n typisch Spaans winkeltje.

Donker en het is zo volgestouwd dat je vanzelf je rugzak afdoet. Anders maai je een heel schap leeg als je je een keertje omdraait.

Eindelijk weer eens een winkel waar de groenten niet in de koeling liggen. Ik sla meteen flink in, want deze groente is veel langer houdbaar dan dat gekoelde spul. Ook hebben ze hier heerlijk brood. Al die landen zuidelijk van ons: België, Frankrijk en Spanje hebben heerlijk brood. In Engeland bakken ze er echt niks van. Dit is echt van dat brood waar je een homp van afscheurt en dan heerlijk hapje kaas, ook een homp, hapje brood.

Bij de slager liggen de geslachte kippen met alles er op en er aan in de vitrine. Ook de ribbenkast van een varken ligt er. Als je karbonaadjes wil, wordt dat er ter plekke met een bijl er van af gehakt. Ik zie ook iets roods, lijkt wel biefstuk en bestel daar 2 ons van. Als ik 1 euro 25 moet afrekenen krijg ik argwaan. Hoe lang moet dat opstaan. Dos horas: twee uur! Ahum. Soy con un barco. Geen probleem de slager hakt het voor me in kleine stukjes. Half uurtje nog maar. En het is verrukkelijk, botermals.

Dennis maakt zich vandaag nuttig door de stuurautomaat aan te passen. Onze stuurautomaat stuurt nogal abrupt en erg dominant. We noemen hem daarom ook wel Dominique. Samen met een collega heeft Dennis daar iets voor bedacht en gebouwd. Moest alleen de nodige software voor geschreven worden aan boord worden ingebouwd en daar is nu mooi de tijd voor. Ja Marcel, daar is nu eindelijk tijd voor : (Druk hoor, zo'n zeiltocht.)

Aan het eind van de middag roeien we naar het strand en gaan heerlijk achter de rotsen, uit de wind in het zand liggen. "Je zou hier toch met je boot liggen!" 's Avonds gaan we op bezoek bij de Zweden. Zij zeilen met hun drie kinderen: een meisje van 5 en jongen van 4 en een baby van 10 maanden. Hun boot is een metertje kleiner dan de onze en binnen zo ongeveer één en al bed. Stephan is ook zendamateur. Hij heeft alle apparatuur aan boord maar gebruikt eigenlijk alleen pactor (e-mailen via de korte

golf). Hij is erg geïnteresseerd in het zenden op zich.

Tijdens de scedtijd, roeit Dennis terug naar de bodyguard voor het contact met zijn vader en Francois in Oostenrijk. Ik blijf aan boord bij de Zweden om meteen te testen of hun apparatuur het doet. Inmiddels liggen alle kinderen op bed. Stephan luistert mee en na enig aandringen van François maakt hij ook een qso (gesprek) met Oostenrijk.

22-07-2008 (Ank)

 De weersvoorspellingen kloppen. De wind is een heel stuk afgenomen. We gaan ons klaar maken voor vertrek naar de volgende baai. Elenore de Zweedse komt met de twee oudste kinderen onze kant oproeien. Of ze even haar mail mag checken. "Allright, but I go to the supermarket," antwoord ik. Ik vraag of de kinderen mischien mee willen boodschappen doen. Ze vraagt het in het Zweeds en de twee beginnen enthousiast te knikken. Een seconde later zitten ze al in de bijboot en moet ik mijn rugzak, portemonnee

en slippers en nog pakken.

Even later land ik met twee kinderen die alleen zweeds spreken op het strand. Terwijl ik mijn sandalen aantrek en zonnebril op zet, spreekt een man mij aan. De Spanjaarden zijn dol op kinderen en vooral op blonde kinderen. Even later pakt hij Karl bij de hand en loopt weg. Ik zoek naar woorden om tegen de man te zeggen dat hij het jongetje moet loslaten, maar Gabriella is mij voor. Zij rent naar haar broertje. Maakt zijn handje los, neemt hem zelf in de hand en levert hem bij mij af. "Heel goed",

zeg ik tegen haar en met in allebei de handen een klein handje loop ik richting supermarkt.

In de supermarkt heb ik ook veel bekijks met twee van die ukken in knaloranje zwemvestjes. De kinderen volgen mij braaf in het winkeltje. Zeuren niet om koekjes of chocola en ik besluit hen ook maar niet te verpesten. Bij de slager haal ik opnieuw van dat heerlijke rundvlees.

Om 13:30 uur zeilen we de baai uit. De stuurautomaat doet het prima. Hij stuurt nu heel geleidelijk. Geweldig Marcel, bedankt! Nog een uur later valt de wind helemaal weg en doen we het laatste stuk op de motor. We ankeren bij een idyllisch strandje. De Zweden zijn ons gevolgd, komen even zwaaien en gaan bij het volgende strand voor anker. De Mi Dushi is ook naar Ría Camariñas gekomen, maar zij gaan in de jachthaven liggen.

Van het rundvlees maak ik een boeuff de bourgillon. Ik weet het recept niet meer helemaal. Ik braad het vlees, doe er een scheut wijn, champignons, uitje en een eetlepel philadelphia bij. Mijn keuken is inmiddels erg internationaal. De peper is uit België. Het bindmiddel komt uit Frankrijk. De aardappels zijn uit Engeland en de rest komt uit Spanje. Met een glaasje wijn eten we in de kuip. Prachtig uitzicht, botermals vlees. Geen beter leven dan een goed leven!

's Avonds wandelen we een stuk door het dennenbos hier op de heuvels.

23-07-2008 (Ank)

’s Ochtends is ons idyllische strandje veranderd in lagerwal. Met de kolibri, ons vorige bootje, hadden we dat meteen gemerkt aan het gehobbel. De Bodyguard ligt als een huis op het water en we schommelen slechts een beetje. We gaan ankerop en gaan richting de marina. Vlak voor de haven gaan we voor anker, wel achter de pier zodat we uit de golven liggen. Met de bijboot varen we naar de Mi Dushi die in de marina ligt.

Angela is verbaasd als ze ons zo opeens naast de kuip ziet. Henk is douchen en komt wat later. Hij heeft ons bijbootje helemaal niet gezien en schrikt zich wat later rot als ik pardoes over de zeereling in mijn bootje stap. Hij denkt dat ik denk dat daar een steiger is en ziet mij al in het water vallen. We hebben heel wat bij te praten met Henk en Angela, erg gezellig.

’s Avonds wandelen we een mooi stuk over het lange afstandwandelpad naar een kerkje boven op de berg. Vanaf hier hebben we een mooi uitzicht over de baai. Onze ankeractie vlak voor de haven, heeft meer mensen op een idee gebracht. We overnachten er met z’n vijven.

24-07-2008 (Ank)

We zijn in Spanje en het regent! Als we aan het zeilen zijn en het gaat regenen, soit. Maar de boot optuigen in de regen, vind ik altijd minder. Je loopt dan al met je regenpak aan redelijk inspannend werk te doen waardoor je het enorm warm krijgt. Maar goed eigenlijk is het beste wat je kunt gaan doen met dit weer: zeilen. Anders wordt het toch maar wat hangen op je boot, want wandelen in de regen is ook niks.

Van de bewuste Cabo Finisterre zien we weinig. Zit helemaal verstopt in de motregen cq. mist. Rond 19:00 zeilen we de Ría in. En om 20:00 uur gaan we opnieuw vlak voor de haven van Portosin voor anker, scheelt weer een nachtje havengeld. Met de bijboot gaan we de haven in. Op zoek naar de bustijden voor morgen. We willen morgen naar Santiago de Compostella. De havenmeester weet de bustijden niet. Met de onderwijl opgehaalde laptop kunnen we in het clubhuis ook niet de bustijden van Portosin naar Noia, waar we moeten overstappen, vinden. Uiteindelijk besluit ik naar de bushalte op zoek te gaan in de hoop dat het daar aangegeven staat. Na enig gevraag blijkt de bus bij de telefooncel tegenover de Farmacia te stoppen. Volgens de hoteleigenaar gaat de bus om 11:30 uur. Volgens de bakker om 10:30 uur. Dat wordt spannend morgen.

25-07-2008 (Ank)

 Om 7:30 uur gaat de wekker. De laatste tijd staan we meestal pas rond uur of negen half tien op. Er vroeg dus voor ons gevoel. Bijboot aan dek, anker omhoog en de haven in. Om iets over negenen lopen we naar de bushalte. Er staan nog twee mensen met wandelschoenen en rugzakken. Mijn Hola! wordt met een Hallo beantwoord. Nederlanders. Liggen ook met de boot in Portosin. Hebben ook zelf hun schip gebouwd. We hebben elkaar in La Coruña zien liggen. Genoeg stof om te praten. In Noia moeten we twee uur op de aansluitende bus wachten en we drinken met z’n vieren koffie en thee in een bar. De tarieven zijn hier schappelijk. Nog geen 5 euro voor één thee en drie koffie. In Nederland ga ik nooit koffie drinken met mensen die net als ik op de bus staan te wachten, maar hier verbroedert het heel snel.

In Santiago lopen we vanaf het busstation naar het oude centrum. De kathedraal is prachtig. Er is een dienst bezig en we kunnen niet naar binnen. We lopen een rondje om de kerk. Het is enorm druk in de smalle straatjes. Je kunt zo ongeveer over de hoofden lopen, want het is vandaag de feestdag van Santiago, de heilige Jakobus. We komen bij een restaurant terecht waar je in een binnentuin op het terras kunt zitten. Heerlijk rustig. Als we opnieuw bij de kathedraal zijn, is de feestelijke eredienst afgelopen en kunnen we naar binnen. Het enorme gouden altaar is indrukwekkend.

We gaan even op een bankje zitten om het geheel op ons in te laten werken. Wat een enorm grote kathedraal. En wat een hoop mensen en nationaliteiten. Er lopen gewone toeristen. We zien keurig netjes aangeklede mensen, nonnen, monniken en natuurlijk de pelgrims. De wandelaars met enorme rugzakken en een stok.

Wij voelen ons ook een beetje pelgrims. We zijn helemaal op eigen kracht hier naar toe gezeild, weliswaar af en toe een stukje gemotord. Maar de boot is door onszelf gebouwd. Alleen de laatste 70 kilometer hebben we met de bus gedaan, maar dan had Santiago ook maar aan het water moeten liggen.

Zo zittend op dat bankje in die enorme kerk ervaar ik een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar dat ik hier zo samen met Dennis heen gezeild ben. Toen ik me door de chemokuren en bestralingen heen worstelde hing het plaatje van onze toekomstige boot op de slaapkamerdeur. Het was een doel om voor te gaan. Daarna volgden vele jaren van bouwen aan de boot. Voornamelijk door Dennis. Ik haakte door problemen aan mijn heup al na een paar maanden af. Hartproblemen deden mij steeds meer twijfelen of ik ooit met onze boot zou varen. In 2006 zat ik in een enorme dip en keek ik naar onze boot als een never ending bouwproject.

Maar nu: We zijn er! We zijn helemaal zelf naar Santiago gezeild! Ik kruip tegen Dennis aan die mij meteen een zoen geeft. Geweldig! Nu alleen nog terug naar huis. Hoewel… Eergisteren kwamen we een Iers stel tegen dat 9 jaar rond de wereld gezworven heeft. Toen ze naar onze plannen vroegen en wij vertelden dat we binnenkort weer terug moesten, keken ze ons alleen maar aan en zeiden:”Go west, my dear, go west”. We hebben inderdaad het idee dat we dadelijk de verkeerde kant op gaan met al die wereldzeilers om ons heen.

We slenteren nog een beetje door het prachtige centrum, regelmatig schuilend voor de regen die met bakken uit de hemel komt. Zorgt er wel voor dat de straten weer wat leger worden. Op het plein komen we de Nederlanders van de heenweg weer tegen. Zij weten de bustijden en we besluiten met hen mee te gaan. Pas bijna bij de bus stellen we ons aan elkaar voor: Henk en Rietje.

Terug op de boot ga ik ‘even’ liggen. Dat even wordt twee uur en had waarschijnlijk de hele nacht geduurd als Dennis me niet wakker had gemaakt. Om 22:30 uur gaan we het clubhuis in om te eten en dan zijn we nog niet eens de laatsten. In Spanje is het heel normaal om rond 22:00 uur te gaan eten. Een jazzbandje speelt terwijl wij onze garnalen en een sirloinsteak opeten.

26-07-2008 (Ank)

We werken vandaag ongeveer 20 kg was weg. Na 4 euro, 40 minuten in de droger is één van de drie wassen nog steeds niet droog. Gelukkig schijnt de zon weer en al snel hangt de hele boot vol met waslijnen waarop kledingstukken samen op één knijper hangen te drogen.

Tegen de avond lopen over de boulevard op zoek naar vers vlees. Voorbij de boulevard kijken we uit over de baai. Prachtig! We wisten niet dat het hier zo mooi was: prachtige groene bergen, palmbomen, hagelwitte strandjes. Eergisterenavond kwamen we hier in de motregen binnen en was alles grijs en slecht te zien.

Er zijn veel mensen aan het zwemmen. Wij ritsen onze pijpen af en lopen heerlijk langs de vloedlijn. Het water is hier veel minder koud dan in de vorige baaien. Morgen zullen we op de watertemperatuurmeter zien dat het water hier ruim 5 graden warmer is dan in Corme. In Corme kreeg je al ijskoude voeten als je uit het bijbootje stapte. Helaas hebben we geen zwemspullen bij ons.

's Avonds komen Henk en Rietje van de Lady of de Lowlands,   meeluisteren met de sked en onze boot bewonderen.

27-07-2008 (Ank)

We zijn 5,5 week onderweg en hebben nog 5 weken voor we weer op ons werk horen te verschijnen. Op Ugrip zien we voor de komende dagen zuidwesten tot westen wind. Op de eerste dag een flinke bui met even flink wat wind. Maar vanaf vrijdag gaat het enorm hard waaien op de Golf van Biskaje. Dus tijd om terug te gaan. Helaas helaas we gaan afscheid nemen van een fantastisch land, prachtige omgeving, mooi weer, aardige mensen en overheerlijk eten.

Met ruime wind, 25 tot 30 knopen, blazen we opnieuw om Kaap Finisterre. Bodyguard vindt het duidelijk geen probleem om terug te gaan. De snelheidsmeter staat regelmatig op 8 tot 9 knopen. Opnieuw zijn we in Ría de Camariñas. We gaan nu aan de zuidkant van de baai voor anker en zien in de verte ons idyllische strandje waar we eerder deze week lagen.

We hebben via de marifoon contact met Bert en Annette van de Aventyr uit Dordrecht. We hebben elkaar vlak voor de reis ontmoet en sindsdien varen zij continu vlak achter ons aan. Helaas heeft het niet zo mogen zijn dat onze boten naast elkaar hebben kunnen liggen. Bert en Annette we wensen jullie een goede reis verder en we houden contact via de mail en de korte golf.

28-07-2008 (Dennis)

What a difference a day makes…

Of beter gezegd een paar uur. Gisteravond laat weersinformatie in de vorm van een zogenaamde Grib-file via SSB binnengehaald. Deze info bevestigde ons voornemen om deze ochtend te vertrekken. We zouden dan ruim op tijd aan de overkant in de omgeving van Brest aankomen en zodoende een kleine depressie voor zijn. Vanochtend, net na de laatste boodschappen en voor we de bijboot zouden laten leeglopen en ankerop zouden gaan nog even de laatste Grib-file opgehaald. Wat bleek… de baan van de depressie is danig gewijzigd, met een indrukwekende windinvloed op ons zeilgebied. NO-GO dus. In theorie zouden we net een paar uur voor de ergste winden binnen kunnen zijn, maar de enorme wijziging in het weerbeeld baart ons nog de meeste zorg. De zaak is nu gewoonweg te onstabiel. Toch maar een week wachten (wat een straf) op de verwachte uitloop van een Azoren hoog. Ter illustratie een tweetal kaartjes van de twee ontvangen Grib-files, weergegeven voor het zelfde moment.

Resumé, de Bodyguard mag nog even in warmere oorden verblijven. Pikken wij ondertussen nog een paar zonnestraaltjes op.

(Ank)

's Middags gaan we met de bijboot naar het strand om een stukje te lopen. Dat je je enorm kunt verkijken op een rustig zeetje blijkt tijdens onze landing. Het strand ligt open naar de oceaan. Als ik uitstap, sta ik in kniediep water. Eén seconde later komt er een hoge golf en ben ik tot mijn middel nat. Dennis is heel snel uit het bootje anders was hij omgeslagen. Met een kletsnatte broek lopen we de bergen in. We komen helemaal niemand tegen en al spoedig hangt mijn broek aan mijn rugzak en loop ik in mijn onderbroek die door de snelheid droog gebleven is. Voordeel van dat buitensport spul is dat het geen water opneemt en een half uur later is mijn broek droog en kan ik decent het dorpje door.

's Avonds verlaten we Mugia vanwege de swell (oceaandeining), de kopjes stonden te rammelen in de kast en gaan weer voor anker achter de havenpier van Camariñas.

29-07-2008 (Ank)

 We wandelen het kustpad verder af naar de vuurtoren. Vorige week woensdag waren we tot het kerkje gelopen. De wandeling was toen zo mooi dat we het laatste stuk naar de vuurtoren ook wilden doen.

Tijdens de wandeling zien we de Vida Vagabunda met Maarten en Marsha de Ría binnenvaren. Daarna wordt het prachtige uitzicht op de oceaan aangevuld met de snelle zeilboten van Le Figaro, Franse solo zeilrace. Na vijf uur zijn we uitgewandeld.

De Bodyguard heeft inmiddels gezelschap gekregen. De Vida en de Aventyr van Annette en Bert liggen naast ons. Eindelijk is onze "meet en greet" gelukt. Het zag er even naar uit dat het toch niet ging gebeuren. Er waren meer dan 1000 zeemijl voor nodig, maar het is dus zowaar nog gelukt om Bert en Annette tijdens onze reis te ontmoeten. Om het te vieren gaan we met z'n zessen uit eten.

Als we terugkomen is het hek van de haven op slot en kunnen we niet meer bij onze bijbootjes. De heren klimmen over het hek en komen hun vrouwen roeiend aan de wal afhalen. Heel romantisch gaan drie stellen in drie kleine bootjes naar hun grotere voor anker liggende boten.

30-07-2008 (Ank)

's Ochtends drinken we met z'n zessen koffie en thee in drijvende bar de Bodyguard. Met Bert en Annette hebben we zoveel bij te praten dat ze blijven lunchen.

's Middags liggen we behoorlijk te schommelen in de aantrekkende wind. De Aventyr en de Vida liggen al in de haven. Wij moeten nog water en elektriciteit tanken en gaan ook de haven in. En dat valt nog niet mee met de harde wind.

Eindelijk heb ik Dennis zo ver dat we naar de Barbería gaan. "La barba fini", zeg ik tegen het kappertje.

 We zijn beland in een klein kamertje met wat stoelen, één kappersstoel, wat oude tijdschriften en een televisie die veel te hard aan staat. Met grote zorg gaat de baard van Dennis er af. We laten meteen allebei onze haren knippen. Dennis is meteen 10 tot 15 jaar jonger. Ik wist niet dat ik met zo'n lekker ding op stap was

 En wat vinden jullie: Dennis met of zonder baard? Reacties graag in het gastenboek. Na een paar minuten rekenen op een blocnote komt het hoge woord er uit: 21 euro. Bij het afscheid krijg ik een knuffel van de kapper. Ik vraag me af of dat is, omdat ik een vrouw ben, maar Dennis moet er ook aan geloven.

Met onze pannen vol snijboontjes, aardappelen en vlees lopen we naar de Aventyr. Onder hun kuiptentje genieten we van ons eigen eten en kunnen we meteen wat van de pasta en salades van de andere boten proeven. Opnieuw een erg geellige avond. Onze 43 is na afloop half leeg.

31-07-2008 (Ank)

Als we wakker worden, 10:30 uur, stormt het buiten. Als ik het kapje van de windmeter verwijder, zie ik 48 knopen. Tien minuten laten in een vlaag zie ik 56 knopen. Nu geeft onze windmeter wat te veel aan. Bij Bert en Annette was het 'slechts' 40 knopen. Een dikke 8 bft en dat in de haven. Blij dat we in de haven liggen, want voor anker hadden we vast niet zo heerlijk geslapen.

Ik ben zo onder de indruk van de wind dat ik pas na het douchen er achter kom dat ik geen handdoek bij me heb. Ook geen schoon hemd en geen bootsleutels. Afdrogen met een shirt gaat ook goed, heb ik ontdekt. Daarna meteen wassen en je hebt gelijk weer een schoon shirt.

Na de siësta ga ik shoppen. Jurre, ik heb voor jou een tipico-de-Gallicia-pakje gekocht bij een leuk winkeltje met een zeer behulpzame verkoopster. De meeste pakjes vond ik te meisjesachtig voor zo'n stoere knul als jij. En als ik zei para una niña (meisje) moest de verkoopster lachten. "Non" en ze liet iets roze zien met nog veel meer strikjes. Ik heb nu iets mooi blauws met maar een paar strikjes. En als je er bij vertelt dat het van je tante Ank en Oom Dennis uit Noord Spanje is, dan ben je helemaal te blits. Nog een maandje geduld, zo ongeveer je halve leven

Bert en Annette komen met twee kolossale vissen terug van de wandeling en nodigen ons uit. Ik kan daar geen "Nee" tegen zeggen. Met onze sla en aardappels en biefstuk voor Dennis en Annette, hebben we een heerlijk maaltijd.

2-08-2008 (Dennis)

Hoi Allen,

Rond 11:00 LOC (09:00 UTC) gaan we weer over de Golf terug noordwaarts. In principe naar de Franse kust, maar je weet maar nooit..

Groeten bemanning SY Bodyguard,

Ank, PA3HFF

Dennis, PA3DKT

On Anchor at Camarinas, Ria de Camarinias.

01-08-2008 (Ank)

's Ochtends eerst de buren van de Aventyr gerustgesteld. Hun boegschroef ging 's avonds spontaan draaien. Kwam door onze kortegolfzenders. Onze zenders zijn op zich oké en legaal maar leg dat maar eens uit aan een Oostenrijker die de hele nacht wakker heeft gelegen en binnen de hele boel verbouwd heeft om bij de boegschroef te kunnen.

We maken de boel klaar voor vertrek. We zoeken en passant het hele plaatsje af op zoek naar een slangverbinding voor ons warmwatersysteem dat Dennis aan het aanleggen is. Valt niet mee om dat in het Spaans te doen. Slangverbinding ½ duims met binnendraad. Gelukkig zijn ze hier erg behulpzaam. En komen we er met de nodige tekeningetjes wel uit. Tenslotte vinden we wat we zochten en rekenen we 1,20 euro af. Vervolgens had ik Dennis mee naar buiten moeten sleuren, want in een doe het zelf zaak is Dennis net een vrouw.

We verlaten de zaak met een stopcontact en een popnageltang. "Is hier veel goedkoper dan in Nederland", volgens Dennis.

We doen de laatste boodschappen, checken de weerberichten, nog een wasje, 80 liter diesel tanken en na het tanken gaan we meteen weer op het anker liggen. We voelen ons dan vrijer en het scheelt toch weer 15 euri.

's Avonds nog even met de roeiboot naar de Vida om afscheid te nemen van Maarten en Marsha en Bert en Annette. Zij gaan zuidwaarts, zij wel.

02-08-2008 (Ank)

We laten de bijboot leeglopen, monteren alle veiligheidsmiddelen en zetten binnen de boel zeevast. Eenmaal buiten blijkt er nauwelijks wind te staan. De golven van de harde wind van de afgelopen dagen zijn behoorlijk. Het grootzeil staat alleen maar te klappen. We doen het naar beneden. Zonder enige steun met de golven van opzij liggen we flink te rollen.

In een mum van tijd voelen we ons allebei niet lekker. We weten inmiddels dat gewoon blijven eten helpt om je zo snel mogelijk weer beter te voelen. Aardappels met wortelen en vlees, de laatste twee uit blik, lijkt ons allebei wel wat. Zowel qua eten als qua maken. Dennis gaat de aardappels schillen en ik doe de rest, spreken we af. Ik ga nog even buiten zitten. Therapeutisch naar de horizon kijken, schijnt te helpen.

Plotseling begint er iets te piepen. Eerst denk ik dat het de dieptemeter is, maar het is de stuurautomaat: aandrijffout. De boot begint keihard rondjes te varen. Ik schakel te stuurautomaat af en ga zelf sturen. Duurt even voor ik m'n oriëntatie weer terug heb.

Op de heenweg hadden we te weinig stroom en konden we de stuurautomaat niet (meer) gebruiken. Nu is door te veel stroom de interface van Dennis overleden. De interface zorgt ervoor dat de stuurautomaat niet zo abrupt stuurt. De spanningregelaar van de dynamo lijkt kapot. De boordspanning is inmiddels gestegen naar 14.5 Volt. De dynamo moet elektrisch losgekoppeld worden voor er meer kapot gaat. Klussen in de warme motorruimte met de huidige deining is niet bevordelijk voor de opkomende zeeziekte van Dennis.

Al snel gaat het beneden niet meer en komt Dennis buiten een luchtje scheppen. Te laat blijkt. Voor het eerst deze vakantie gaat Dennis de Dolfijntjes voeren. Dat lucht op en hij gaat weer naar beneden, verder met het loskoppelen van de dynamo. Vervolgens proberen de stuurautomaat-interface te repareren. Vier eind-fets, een soort elektronische schakelaars, zijn verdacht. Dennis gaat aan de slag met z'n soldeerbout. Voor geen goud ging ik nu binnen met een soldeerbout aan de slag.

Spoedig komt hij bleek naar buiten met z'n lippen op elkaar geperst. Hij kijkt even om zich heen. Ik wijs naar bakboord en zeg :"Die kant". Ik voel me net een receptioniste. U komt voor de voorstelling van die en die, linksaf. U zoekt het toilet, rechtdoor. U moet braken? Die kant graag. Wel met de wind mee natuurlik al staat er nauwelijks wind. Ik dacht dat Dennis slechts twee kaakjes op had sinds zijn laatste keer vissen voeren, maar er komt opnieuw een straal uit waar de gemiddelde brandweerslang jaloers op is.

Nadat in een paar sessies de fet's zijn vervangen komt het grote moment: Doet ie het? Helaas neen, waarschijnlijk zijn er meer componenten op de interface-print overleden. De bekabeling wordt aangepast en de stuurautomaat moet het verder doen zonder interface. We kunnen de stuurautomaat nu niet meer continue gebruiken.

Ik kook alleen het eten. Dat wil zeggen zet de aardappelen op, ga even liggen tot de wekker gaat, zet ook de wortelen en het vlees op en ga weer een paar minuten liggen. Daarna snel twee soepkommetjes vullen met eten en buiten tergend langzaam opeten. Leuk hoor dat varen. Op zulke momenten was ik liever met een camper of op de fiets naar Spanje gegaan.

03-08-2008 (Ank)

Het is bewolkt en ik zie de zon niet eens ondergaan. De nacht is aardedonker. Gisterenavond zat ik 's avonds naar Heleen van Rooijen te luisteren op mijn iPod. De overspannen huisvrouw heeft haar gezin achter gelaten en is alleen naar Portugal gegaan. Ze laat zich voor een vermogen liften, zit in een prachtige omgeving in een prachtig huis maar toch is ze en voelt ze zich erg eenzaam. Ik trek de doppen uit mijn oren. Tijd om de positie in het logboek te schrijven, doen we ongeveer elk uur. Wat is het donker. Ik voelde me opeens ook erg eenzaam. Met zo'n iPod op zit je toch erg in je eigen wereld. Uiteraard let je nog wel op: of de wind niet plotseling erg verandert, op de scheepvaart. Maar je bent geen één meer met de omgeving. De donkere nacht kwam op me af. Ik was blij met de stemmen uit de marifoon die eventjes klonken al was het onverstaanbaar rapido Spaans.

Nu dus zonder iPod de nacht in. Sinds vanochtend zijn we aan het zeilen. Het is wel aandachtig naar het kompas turen. Het grootzeil staat uitgeboomd met bulletalie, de fok staat met boom aan de andere kant. Echt veel van de koers afwijken betekent of een gijp of een fok die bak gaat staan. Er is geen ster of iets waar ik me op kan richten met sturen. Ik ben blij dat het middernacht is en Dennis het de komende 4 uur van me gaat overnemen.

Ik lig nog maar net in bed of ik voel de boot gijpen. De motor gaat aan, want je krijgt hem daar op eigen kracht niet meer uit als de bulletalie staat. Even later hoor ik Dennis overgeven. Dit slaapt niet lekker en ik lig te waken in mijn bed.

Om 4 uur begint mijn wacht weer. De nacht is nog steeds aarde donker ik tel de uren tot het licht wordt. Mijn stoere vent ligt als een dood vogeltje op bed. Het komt nu even op mij alleen aan. Rond 6 uur kan ik de hokjes in het blokrooster op de vloer gaan onderscheiden. Pas drie kwartier later is het echt licht en kan de navigatieverlichting uit. De wereld is meteen absoluut niet eng meer. Wat een verschil maakt dat of je iets om je heen kunt zien of niet.

Ad, gefeliciteerd met je verjaardag! Midden op de Golf van Biskaje feliciteren we Ad met zijn verjaardag. De visite komt één voor één aan de microfoon. Zo zijn we er toch een beetje bij.

04-08-2008 (Ank)

We lijken wel een motorboot. We varen vandaag de hele dag op de motor al dan niet met fok of grootzeil erbij. Maar hier op de Golf van Biskaje hebben we liever te weinig dan te veel wind. Dus we klagen niet.

De zon schijnt. Nog minder dan 100 mijl naar ons waypoint. We vinden dit wel een mooi moment om ons pakje van Maarten en Marsha van de Vida Vagabunda 'Voor een mooi moment' open te maken. Er zitten heerlijke chocolaatjes in. Maarten en Marsha, Bedankt!

Tijdens het avondeten zien we dolfijnen bij de boeg. We eten onze pasta in de 'voortuin'.

Tijdens mijn avondwacht krijg ik vlak voor het donker wordt nog een dolfijnenvoorstelling. De boot vaart op de stuurautomaat en ik zit genietend van de springende dolfijnen op het voordek. Ruim 5 minuten blijven ze met onze boeggolf spelen. Wat een vaart kunnen die beesten maken. Prachtig! Er is 's nachts opnieuw geen ster te zien, maar het is gelukkig niet zo aarde donker als afgelopen nacht. De zee zit vol fosfor en we trekken een mooi lichtgevend spoor in het water.

05-08-2008 (Dennis)

We zijn in Frankrijk. Ile D'Ouessant om precies te zijn. Het was niet de bedoeling hier uit te komen, maar het is een beetje uit de nood geboren. Rond 10:30 hebben we ons klem gevaren aan de oostzijde van het eiland (de short-cut, wilde aanvankelijk buitenlangs gaan) op 10kts stroom tegen! Ergens moet iets niet kloppen. we zouden nog twee uur stoom mee moeten hebben, maar we voeren in een typische stoom tegen wind situatie. Ditmaals met een uitwerking die ik nog nooit gezien heb. Enorme kuilen van golven, waarin we uiteindelijk (natuurlijk aan de late kant) zijn omgedraaid. Een poging aan de buitenzijde van het eiland rond te komen resulteerde ook in stroom tegen. Dan dus maar aan de swellerige lagekant van het eiland een ankerplaats opzoeken en uitrusten. En kijken hoe het nu met die %^$#@ stroom is hier rond het eiland. We blijven hier deze nacht in ieder geval liggen.

(Ank)

Aan het eind van mijn wacht, om 8:00 uur, help ik Dennis nog even met het grootzeil zetten. Heerlijk slapen met de motor uit. Na twee uur voel ik de boot weer in een gijp liggen. De motor wordt gestart. Ik verwacht dat de motor meteen weer uitgaat als we weer goed liggen, maar hij blijft aan. Het is buiten duidelijk wat heftiger geworden. Slapen lukt niet meer en ik ga maar eens poolshoogte nemen. Door het raampje zie ik hoge golven.

Dennis zegt dat ik mijn pak aan moet doen. Hij klinkt ernstig en ik begrijp dat ik moet opschieten, maar het is geen bloedspoed. Ik doe mijn shirt aan en ontdek dat ik mijn bh nog niet aan heb als ik m'n trui aan doe. Ik weet absoluut nog niet hoe heftig het buiten is, binnen in onze zware stalen boot merk je daar weinig van. Er kraakt of beweegt niets. En dus gaan trui, shirt en hemd weer uit en de bh aan. Het wordt nu binnen wat heftiger. Ik moet me echt concentreren met aankleden. Tot slot mijn zwemvest aan en naar buiten. Bovenaan de trap heb ik het idee dat ik in een verkeerde film beland ben. Dennis zit met als zijn kracht te sturen. Achter hem, links en rechts van de boot metershoge golven. Er zit geen echt patroon in de golven. Sommige breken. Dennis ziet de angst in mijn ogen en zegt:"Ga eerst maar even zitten en wennen. We komen geen steek vooruit. Het stroomt hier minstens 9 knopen. We moeten hier weg." We varen nog steeds voor de wind. Grootzeil aan bulletalie, Fok uitgeboomd.

De motor draait volle kracht mee. Ik snap werkelijk niet dat ik binnen de tijd nam om mijn bh aan te trekken.

"Ik kan niet meer denken", zeg ik tegen Dennis, "geef duidelijke commando's wat ik moet doen." "Fok indraaien." Ik ben beresterk, kom net uit mijn bed, heb nog niets gegeten en toch draai ik met één hand, met de andere moet ik me vasthouden, op de snelle zware stand de fok in één keer helemaal in. Normaal moet ik halverwege over op de langzame stand, wisselen van hand en even een pauze nemen. Daarna ga ik naar binnen om de raampjes van de slaapkamer dicht te doen. Binnen is het een puinhoop. Boeken, folders, kaarten die allemaal in onze randen met te lage randjes liggen en daar al weken lagen, liggen her en der. Een rol wc papier is al meters afgerold en ligt over de gehele natte vloer. De rol raap ik en passant op en leg hem op het cardanische fornuis. En weer naar buiten.

"Gijpen?", vraag ik. "Nee, overstag", zegt Dennis. O ja dat kan natuurlijk ook, ik kan echt niet meer helder denken. Dennis stuurt de boot. Ik maak de bulletalie los en trek de schoot aan. De meeste golven komen nu recht van voren. Sommige spoelen over de hele boot heen. "Fijn zo'n buiskap", denk ik opnieuw. Niet eens voor mijzelf , maar alle elektronica wordt nat.

Omgedraaid gaan we alleen op het gereefde grootzeil ruim 10 knopen. Al snel nemen de golven weer af. Ik neem het roer over en Dennis bepaalt beneden de nieuwe koers voor buiten het eiland om.

Vanochtend tijdens het wisselen van de wacht stelde Dennis voor om binnen het vaste land en het eiland Ouessant te gaan. Ik keek naar de stroomtabellen en de stroomkaartjes in de Reeds. Tot een uur of elf stroom mee en daarna één tot twee knopen stroom tegen. Dus dat moet kunnen.

Onze buitenom poging breken we vanwege de stroom tegen en steeds hoger wordende golven ook maar af. We volgen een boot die we eerder Ouessant in zagen gaan. Er is daar niet echt een haven, alleen boeien en ankeren, maar we moeten echt even slapen.

Op het bijgevoegde kaartje is onze koers te zien. Rechts onze poging 'binnendoor' blauw is 0 tot 0,6 knopen. Daarna de terugweg in rood, meer dan 10 knopen. Bij rare zigzagbewegingen wist ik het even niet meer :

Ouessant invaren is erg indrukwekkend. We varen vlak langs rotsen waar golven op breken. Achterin pikken we een mooring op, bakken eieren en gaan drie uur plat.

Ik had me verheugd op een warme douche en een stil liggend bed in L'Aber Wrac'h. In werkelijkheid zit ik nu weer met een pannetje warm water in de kuip op mijn blokrooster. En we liggen allesbehalve stil. De spullen die ik voor het koken op de aanrecht heb gezet, belanden met een flinke roller in de spoelbak. Dat wordt slowcooking. Ui pellen, in stukjes snijden en meteen in de pan en dan pas de prei snijden. De nassi wordt er niet minder lekker van. We genieten in een rollende boot van deze warme hap. We kunnen niet eens het bestek even neer leggen, ligt meteen ons antislip matje te bevuilen. We hebben een permanent anti slip matje op tafel liggen als tafelkleed. De borden blijven nu in elk geval staan.

In de Reeds lezen we dat er 8 tot 10 knopen stroom staat tussen het eiland en het vaste land. Why the F… staat er dan geen hele dikke pijl in het stromingskaartjes #!@$%*(}^ ?

We werken ons door een enorme afwas heen, ruimen op en halen een dweil over de vloer. "We hebben helemaal geen marina nodig", zeggen we tegen elkaar. "En wat deed de boot het fantastisch hè in de golven!" Dennis vertelt mij nu pas hoe hard hij moest sturen in de golven. Eén keer sloeg het stuurwiel uit zijn handen en dacht hij dat zijn vinger gebroken was. Zijn vinger ziet inderdaad bont en blauw maar is niet gebroken. Gelukkig zie en hoor ik dit nu pas.

06-08-2008 (Ank)
We hoeven pas tegen vieren uit te varen, maar door het rollen zijn we al voor achten wakker. Verder een prima nacht gehad en inmiddels zijn we ook gewend niet langer dan vier uur achter elkaar te slapen. Ik dacht dat we hier in the middle of nowhere lagen. Maar er is 's nachts nog een boot bij gekomen en blijkbaar zit hier ook een zeilschool want we zien veel kinderen in optimisten voorbij varen.

Dennis gaat de onderste zeillat vastnaaien. Die is er wederom uitgekomen. Ik werk onze website bij, lees: ik maak een lopend verhaaltje van mijn aantekeningen in het logboek en mail dat naar Ad die het voor ons op de website plaatst.

Om half vier gaan de pakken weer aan. Ik zie er best een beetje tegenop om weer binnendoor het eiland te gaan, waar gisteren van die immens hoge golven stonden. Maar we hebben het goed uitgerekend en volgens de Reeds is binnendoor easier dan buitenlangs. Het eerste stuk aan de zuidkant van het eiland hebben we blijkbaar stroom tegen. Bij de vuurtoren komen we af en toe helemaal niet vooruit. Eénmaal voorbij de vuurtoren gaat het rap.

 Het water is raar vlak. De GPS meet een snelheid van 10 tot 11 knopen. De achterlijke wind is door onze snelheid minder dan 5 knopen. Met alleen de fok en de motor kwart gas vliegen we werkelijk langs het eiland. Ditmaal kom ik relaxed met de videocamera naar buiten en is Dennis gespannen. Hij vindt het maar niks dat de stroom hier sterker is dan de Bodyguard op de motor kan varen. Voor mij is het go with the flow. Onvoorstelbaar dat het hier gisteren zo te keer ging.

Voorbij het eiland neemt de stroom af. We gaan nog even echt zeilen. Inderdaad even. De wind neemt alweer af en we zijn weer een motorboot. Om 21:15 uur zijn we in L'Aber Wrac'h.

We maken vast aan een mooring en genieten van een prachtige ondergaande zon.

07-08-2008 (Ank)

We liggen duidelijk in een drukke commerciële marina hier in LÁber Wrac'h. De havenmeester komt langszij. Of we even € 16,50 willen afrekenen voor een nacht aan een boei. In de haven blijkt € 21,50 te kosten. Relatief weinig meer voor de luxe van zo aan de kant stappen, stroom en water. Na vijfeneenhalve dag aan boord te zijn geweest, zetten we weer voet aan wal in de stromende regen.

"Le supermarché?" Het is wel enorm omschakelen van Spaans naar Frans. De vrouw gebaart gelukkig enorm en we begrijpen dat we 2 kilometer de berg op moeten klimmen. In de supermarkt zijn we net kleine kinderen.

 "O kijk, ze hebben hier jam, korreltjes thee, verse melk." Roepen we tegen elkaar. Bij de groentenafdeling worden we helemaal gelukkig. We gaan sla eten. Met tomaat, komkommer en champignons en … en …. We hebben helemaal niet in de gaten dat we de enigen in de winkel zijn. Shopt wel handig. Totdat de eigenaar ons blijkbaar hoort en naar ons toekomt: "Le supermarché est fermé." We mogen gelukkig nog wel afrekenen. We scoren nog snel een biefstuk, hadden we eigenlijk bij de slager willen kopen, maar we nemen nu geen risico meer. Blijkbaar is het hier nog niet toeristisch genoeg om de siësta af te schaffen.

Onder de luifel van de slager, zittend op de vensterbank, genieten we van heerlijk stokbrood met kaas en slalade. Buiten de luifel regent het met bakken.

Terug op de boot schijnt de zon. Wij gaan wat slaap inhalen. 's Avonds maken we een wandeling.

 Vanaf de semafoor hebben we een pracht uitzicht op de ingang van de baai. Er liggen allerlei rotseilanden voor. Ergens tussen de rotsen moeten wij morgen door. We kunnen als we noordwest gaan zo'n 7 mijl afsnijden als we een zijweg tussen de rotsen nemen, maar of we dat ook daadwerkelijk gaan doen, zien we morgen wel.

In de haven spreken we Engelsen op een groot stalen zeilschip aan. Er staat 'Goes' op de achterkant. Ze hebben de boot vorig jaar in Goes gekocht. Ze hebben een jaar verlof, zijn in april vertrokken en willen naar de Middellandse Zee. Maar de vrouw twijfelt of dat nog gaat lukken. Ze wachten al tijden op goed weer om de Golf van Biskaje over te steken.

Ik wil haar weer wat hoop geven en vertel haar dat het plots snel kan gaan als de wind even goed is. Afgelopen vrijdag waren wij nog in Spanje. De vrouw vraagt met hoeveel wij aan boord zijn. Ik wijs onze boot aan, een stuk kleiner dan die van hun en wij zeggen: "we two."

Ik heb het idee dat ze inderdaad weer wat meer in hun reis gaan geloven. Als we teruglopen zegt Dennis: "Dat klonk wel heel stoer hoor, afgelopen vrijdag zaten we nog in Spanje."

08-08-2008 (Ank)

Van L'Aberwrac'h naar Morlaix

Op acht acht acht zijn wij samen tachtig hadden we thuis een half jaar geleden uitgerekend. Dennis is van 13 mei 1968 en ik ben geboren op 3 november 1968. Vandaag is Dennis net zo lang veertig als ik nog moet wachten om veertig te worden. Als dat geen reden is om uit eten te gaan……

Met laagwater kunnen we vertrekken. We gaan bijna 50 mijl varen naar Morlaix waar we met hoogwater een dok in kunnen. Om dat in zes uur te doen moeten we dus snel varen en de volledige stroom benutten. Om vijf uur gaat de wekker. Ik vind dat altijd wel wat hebben, de boot zeilklaar maken in het donker terwijl iedereen nog slaapt. Dennis vindt dat minder leuk. Hij gaat het liefst zo laat mogelijk naar bed en staat het liefst zo laat mogelijk op. Hier in het kanaal aan de franse kust met vijf meter verval, maakt het niet uit wat je het liefst doet. Het getij bepaalt hier de dienstregeling.

Stipt om zes uur varen we weg. Om half zeven zijn we bij de zijweg. De wind is matig en het is al redelijk licht. We nemen de 'zijweg'. Ontzettend spannend en indrukwekkend om tussen twee enorme rotspartijen door te varen. Dennis navigeert binnen. Ik kijk en stuur op de GPS en volg de waypoints die Dennis vanuit binnen naar de GPS stuurt. Het nauwe stuk van zo'n 50 meter breedte tussen de rotsen sturen we op de lichtenlijn achter ons. Dennis staat op de trap in de kajuitingang en coacht mij stukje naar links, iets naar rechts, goed zo. Mèn wat is dit gaaf!

Weg van de rotsen hijsen we het zeil. De stroom is minder hard dan we hoopten. De motor kan niet uit, sterker nog hij moet flink bij. De ingang van Morlaix is ook vol rotspartijen en forten.

Erg imposant. We zijn blij met onze elektronische kaart op de laptop waar we dankzij de GPS onszelf op kunnen zien varen. Met alleen een papieren kaart moet je je hier erg goed kunnen oriënteren anders zit je zo op de rotsen. Ik vaar zo ongeveer op de graad nauwkeurig op de GPS. Klinkt onvoorstelbaar op een graad nauwkeurig varen, maar als je je goed concentreert dan lukt het best om de te varen koers en je werkelijke koers aan elkaar gelijk te laten zijn.

Na de rotsen komen we in een prachtige groene baai. Boeitjes geven de vaargeul aan. We geven wat gas bij om de eta (estimated time of arrival) gelijk te laten vallen met de dokopening en we stomen door naar het dok achterin het riviertje. Het dok gaat rond hoogwater drie keer open. De laatste keer een uur na hoog water.

Het riviertje wordt steeds smaller. Het ziet er prachtig uit. Rechts een hoge rotswand met een weg en veel groen. Links vallen modderplaten droog en scharrelen en kwetteren de vogels.

We zijn net een olifant in een porcelijnen kast. Wel een snelle olifant. Zo zit je op het kanaal met een oceaandeining en zo vaar je op een riviertje dat helemaal niet verkeerd zou staan in de Biesbosch, toen er nog getij was. Zo'n anderhalve mijl voor het dok besluiten we dat we echt te laat zijn. We keren om, anders zitten we dadelijk vast in dit droogvallende riviertje. Helaas helaas het is hier zo mooi. We gaan voor anker in de baai op een wat dieper stuk.

Dat vroege opstaan eist wel z'n tol. We gaan allebei even slapen. Daarna gaan we uit eten. We pompen de bijboot op en gaan op zoek naar een landingsplek. Bij een oude oesterkwekerij slepen we de boot een eind het strand op. Dennis brengt de buitenboordmotor naar veilige hoogten op de kade en komt terug met een karretje. We brengen de boot met het karretje ook naar boven. Als het hoogwater is staat hier bijna vijf meter meer water. We schatten in dat het karretje vanavond niet gebruikt gaat worden

door de rechtmatige eigenaar en laten de bijboot op de kar liggen.

We gaan de berg op, op zoek naar een restaurant. Bij een boulevard met leuk uitzicht vinden we een paar voor mij te toeristisch restaurantjes. Ik wil graag echt Frans eten en we lopen nog een stukje naar het centrum. We belanden in een typisch visrestaurantje. Door een norse bedienster worden we in een achteraf kamertje geplant. De kaart komt snel maar vervolgens worden we compleet genegeerd.

We zitten samen in een kamer. In de huiskamer is het vol en zit iedereen gezellig te eten. Het voelt hier niet goed. We hebben geen eens een raam om naar buiten te kunnen kijken. Om 21:00 zeg ik tegen Dennis:"Als over een kwartier onze bestelling nog niet opgenomen is, gaan we." Dennis vindt het prima. Hij is meer van de steaks met patat en niet van de vissen of eenden in een wijnsaus gebraden.

De ober komt onze kant op met vier Fransen in haar kielzog. Zij gaan naar de andere kamer met ramen. Mijn oogcontact met de ober loopt op niets uit. Twee minuten later krijgen de Fransen hun drinken. Het is 21:14 uur. We zitten hier al een half uur. Het is klaar! We gaan! We lopen de zaak uit, verbaasd nagekeken door de ober en de overige gasten.

We proberen ons geluk bij een wat goedkoper uitziende tent met uitzicht op de baai vanaf het terras. We worden bij de eerste de beste tafel ongezellig bij de deur geplant. Dit keer ben ik wat assertiever en vraag ik om een plaats met uitzicht. Daarna hebben we de beste tafel van het hele restaurant. Uitzicht op de baai. Ik aan de lieu (kabeljauw) en Dennis zijn steak. Het gaat hier snel, gemoedelijk, het uitzicht is prachtig, de prijs schappelijk en het toetje, pannekoek met ijs, verrukkelijk.

Terug bij de bijboot vinden we ons bootje keurig met het motortje opgeklapt op de grond, de kar is weg. Was toch best een beetje asociaal van ons om het bootje op de kar te laten liggen. Het is inmiddels 23:00 uur. Het is bijna hoogwater en we hoeven niet ver met het bootje te zeulen om het in het water te leggen.

We zijn vrij onvoorbereid uit eten gegaan. Ons geen moment gerealiseerd dat als we terug zouden het varen, het donker zou zijn. Het is een beetje helder. Er zijn wat sterren en een eerste kwartier maan. De Bodyguard ligt een behoorlijk eind uit de kant en we zien hem niet. We varen met de bijboot het donker in en op een gegeven moment hebben we allebei zoiets dat we nu toch graag onze Bodyguard zouden willen zien. We hadden het ankerlicht aan moeten doen. Zelf een zaklamp mee moeten nemen en eventueel ook de GPS met de boot als waypoint er in. Maar niks van dat alles. Stel dat het echt bewolkt was of mistig. We zijn bijna bij de vaargeul. De boot ligt zeker te weten aan onze kant van de vaargeul. Voor mijn gevoel moeten we meer naar links, volgens Dennis ook, dus als we nu naar links gaan, moeten we hem tegenkomen.

Ik realiseer me dat we heel laag boven het water zitten en zo ons zicht niet ver is. Ik ga in de wiebelende boot staan en houd me vast aan Dennis. "Ja, ik zie een zwarte vlek," zeg ik tegen Dennis. We gaan er op af en langzaam maar zeker worden de contouren van onze lage Van de Stadt zichtbaar. "Het is hem!" zeggen we enthousiast tegen elkaar. De boot is inmiddels ons huis en ik zou me geen raad weten als we hem niet teruggevonden hadden. "Sorry Bodyguard," zeg ik als ik weer aan boord klauter, "we zullen je nooit meer 's nachts onverlicht alleen laten."

09-08-2008 (Ank)

Morlaix

Als een stel ontdekkingsreizigers varen we met de dingy langs de rotseilandjes. Regenpakken aan want er staat een flinke wind, we liggen verwaaid, en er staan behoorlijk wat golven in de baai. Ik lig zo ongeveer met mijn gezicht in het water voor de boot om te kijken of we niet op uitstekende rotsen onderwater botsen. Prachtig gezicht die rotsformaties.

We gaan bij de boulevard aan land. Leggen de bijboot net als een fiets op slot aan een lantaarnpaal en gaan op zoek naar de supermarkt. Daarna lopen we aan de andere kant van het dorp naar beneden en wandelen langs een prachtig kustpad terug naar de bijboot. Omdat we alweer twee dagen op het anker liggen, trakteren we onszelf op een lunch op het terras.

Op de terugweg wil ik graag nog even op en in het fort kijken, zie foto bij gisteren. We moeten dan een stuk tegen de golven in. Dat kost flink wat brandstof. We zijn bang dat we dat niet halen. Als we langs een platte vissersschuit varen, zijn we twee zielen met één gedachte. Ik word op de schuit gedropt en Dennis vaart in plané (sneller dan de boeggolf, scheelt brandstof) naar de Bodyguard om te tanken. Met één persoon gaat ons bijbootje in plané. Met z'n tweeën krijgen we dat niet voor elkaar.

Dennis dropt mij bij het fort. Ik klauter om geen natte voeten te krijgen via de leuning naar de trap. De golven zijn hier te hoog om af te meren. Dennis ligt tien meter verderop aan een boeitje in zijn knalrode zeilpak languit in het bootje. Ik loop in mijn knalrode zeilpak de trap van het fort op. Er is net een boot vol toeristen bij het fort aangekomen. Ik zie geen kassa of iets dus ik loop door naar binnen. Ik overweeg mijn zeilpak uit te doen, maar weet niet goed waar ik het dan moet laten.

Voor het gemak houd ik het dus maar aan. Stom stom stom. In de eerste de beste zaal word ik door een beheerder op mijn schouder getikt. Mag niet vanaf een dingy in het fort. Mag alleen met toeristenboot. Ik zeg dat ik best wil betalen. Maar 8 euro, inclusief de prijs van de boot, doe ik niet. We hobbelen weer terug met de bijboot af en toe flink klappend op de golven, wel gaaf.

10-08-2008 (Ank)

Van Morlaix naar Tréguier

Nog voor de afgesproken tijd, half acht, varen we de baai uit. Heerlijk ruime wind spuiten we naar Perros Guirec waar we in de baai of achter een eiland voor de kust voor anker willen. Als je hier langs de kust oostwaarts wilt, moet je met de vloed mee varen. We moeten dus telkens met laagwater vertrekken en rond hoogwater in de volgende haven aankomen. We kunnen niet in de marina van Perros Guirec gaan liggen, want daar kunnen we met laagwater niet uit.

Het eilandje waar we achter willen gaan liggen ziet er prachtig uit. Veel rotsen. Maar zelfs dicht achter het eiland staat er nog een flinke swell. We kunnen hier wel gaan ankeren maar dat zal niet rustig zijn. Onze ervaring is dat je daar erg moe van wordt. We varen verder naar Tréguiler en doen een rif in het zeil als we het weer hijsen. Halve wind gaan we naar de kust met inmiddels een tweede rif. We varen gelijk op met een zeilboot van ongeveer onze lengte. De rivier op moeten we een stuk aan de wind. Met 25 tot 30 kts wind varen we achter de rotsen zonder golven. Wij rollen de fok helemaal uit. De andere zeilboot waar we mee opvaren, rolt hem juist in. Hoog aan de wind met het grootzeil killend erbij gaat de Bodyguard er als een strijkijzer vandoor, de moterende zeilboot ver achter ons latend. Heerlijk zeilen zo zonder die golven.

Op de rivier liggen veel boten voor anker. Opeens een lege plek, ziet er verdacht uit blijkt later, een goede plek voor ons. Anker houdt perfect en we liggen hier zalig zonder golven. Veel beter dan achter het eiland. Blijkt dat we op een oesterbank liggen. Een lokale visser komt ons wegjagen. Volgens ons is het een illegale oesterbank, want er staat helemaal niets dat op een oesterbank duidt. Dennis gaat het anker ophalen. Ik vaar zachtjes vooruit totdat BOEM!!! de kiel op het beton bonkt. We komen met de boot niet meer boven het anker, terwijl het water vallend is. Dennis heeft in no-time de bijboot vanaf het voordek in het water en gaat via de ketting naar het anker, haalt hem omhoog en takelt hem staand in de bijboot naar binnen.

We gaan aan het eind van de rivier vlak voor de haven voor anker. Prachtig hier. Met het bijbootje gaan we nog even naar de kant voor een wandelingetje door het prachtige centrum. Dit keer heeft de Bodyguard een brandend ankerlichtje.

11-08-2008 (Ank)

Van Tréguier naar Lézardrieux

Vandaag doen we een 'kolibri'-afstandje: 15 mijl naar Lézardrieux, één baai verderop. We nemen de kortste weg tussen de rotsen door. Het is weer navigeren op de graad en tiende mijl nauwkeurig. Eénmaal voorbij de grootste ondiepte en smalste doorgang gaat het grootzeil erbij. Eindelijk een windkrachtje vier, heerlijk zeilen.

We zijn ruim op tijd bij Lézardrieux en we kruisen de rivier op. We navigeren op de laptop zodat we telkens vlak voor de rotsen overstag gaan. Het blijkt dat we met de stuurautomaat heel goed overstag kunnen. Op het tekentje overstag drukken, aangeven of we over stuurboord of over bakboord overstag willen en dan kun je alleen prima overstag. Je hebt alle tijd om de fok aan te trekken.

Heerlijk relaxed zo. Lekker windje, geen golven en een prachtig uitzicht op de vele rotsen die hier en daar boven

water uitsteken.

het laatste stuk varen we op de motor. Het is nu te smal en te veel boten om te kruisen. Bij de haven geeft de peilschaal 2,20 boven de sill aan. De sill zorgt ervoor dat in de binnenhaven 2,5 meter water blijft staan. Je kunt alleen een paar uur rond hoogwater de haven in. Met onze 2 meter diepgang kunnen we er nu prima in.

In de haven maken we schoonschip en ruimen we de voorpunt op. We krijgen een opstapper. Ad, mijn vader zeilt een weekje mee. Hij heeft een enorme trein- en busreis en laatste stuk met de taxi achter de rug als hij aan het begin van de avond opstapt.

12-08-2008 (Ank)

Lézardrieux

Zoals voorspeld waait het vandaag ruimschoots te hard voor een oversteek naar Guernesy. We gebruiken ons bezoek aan de marina dan ook maar om acht kilo was weg te werken.

Voor vijf euro draait de wasmachine en voor vier euro is het 40 minuten later krukdroog. Ondertussen scoren wij een lunch bij de patisserie. We lopen de brug over de rivier over en eten bij de kerk onze lunch op.

's Middags wisselen zon en buien elkaar af. We halen tussen de buien door boodschappen en gaan vervolgens op zoek naar een ankerplek. We laten Ad nog wat rotsformaties zien, maar de monding van de rivier is te onbeschut om voor anker te gaan.

 Terug richting haven zijn de oevers tientallen meters hoog en liggen we heerlijk beschut aan de mooring van een local.

Ad en ik gaan nog een stukje roeien. De oesters op de rotsen waar we naartoe roeien zitten te vast aan de rotsen voor een borrelhapje.

13-08-2008 (Ank)

Lézardrieux

Het waait opnieuw zuidwest heel hard. We roeien met de bijboot naar de kant. Althans ik stel voor om niet met het motortje te gaan en Dennis mag roeien. Met z'n drieën gaat het naar boven dragen van de bijboot wel heel gemakkelijk. We staan meteen al op een roodwit gemarkeerd lange afstand wandelpad. Ik ben helemaal gelukkig.

We beginnen met een wandeling door een botanische tuin. Elk plantje is met een bordje uitgelegd. Wij gaan ze niet allemaal lezen. Halverwege halen we een stel Fransen in. Hij loopt druk te bellen en zij loopt zich daar zichtbaar aan te ergeren. Ik spreek haar aan. Ja, ze spreekt Engels en goed ook. Ze hebben momenteel een boot gehuurd maar ze vertelt er meteen bij dat ze drie jaar geleden met hun eigen boot een rondje Atlantic gevaren hebben. Zodat wij niet denken dat zij 'huurders' zijn.

We raken aan de klets en we lopen de rest van de wandeling met z'n vijven. Yvonne, zij had een zus van je kunnen zijn. Zelfde lichaamsbouw, look, lach en humor. Onverwacht hebben we ergens een stukje route anders gelopen, want opeens zijn we weer bij waar we elkaar ontmoetten.

We laten hen vanaf de kant onze Bodyguard zien. Ad en Dennis lopen mee naar hun Ovni en nog even langs de patisserie. Ik geniet van even de Bodyguard voor mij alleen.

's Avonds bereiden we onze reis naar Guernsey voor. Als het goed is, is de wind morgen zuidwest vier en gaan we.

14-08-2008 (Ank)

Van Lézardrieux naar St. Petersport, Guernsey

Met de ebstroom varen we de rivier van Lézardrieux uit en met ons vele andere boten. Eénmaal buiten moeten we nog even om een ondiepte heen: Roches Douvres en dan kunnen we koers zetten naar Guernsey. We willen er rond hoogwater zijn en daarvoor moeten we gemiddeld 5 knopen varen. Er staat niet veel wind, krachtje 3 tot vier.

De golven zijn nog wel redelijk hoog, maar je had best mee kunnen gaan hoor ma.

We hebben nog een stukje met de ATS gevaren. Maar voorbij de ondiepte wordt de koers aan de wind en gaan we weer met de fok verder. Tot de wind het nog verder laat afweten en de motor bijgaat. Verder kan ik over de tocht weinig melden. Deze mevrouw ging even liggen. Drie uur DRIE UUR later kwam ze pas weer boven water. Land in zicht gemist. Nog slechts 10 mijl te gaan. De mannen gaan ook even liggen en ik geniet van Guernsey dat steeds beter zichtbaar wordt. Ziet er prachtig uit.

Rond 19:00 uur varen we de haven in, langs een prachtig fort.

Even weten we niet waar we nu heen moeten, er liggen zo ontzettend veel boten aan moorings en zo dicht op elkaar. De havenmeester komt ons tegemoet in zijn speedbootje. We krijgen douaneformulieren in de handen geduwd. Er wordt gevraagd naar onze diepgang en we kunnen de havenmeester volgen. Voor het eerst in onze vakantie dreigen we drie dik te moeten afmeren. De 46 voet grote bavaria aan de kant wil morgen om 6 uur vertrekken. Wij en het 31 voet lange franse bootje waar wij langs liggen, vinden dat erg vroeg. Even later liggen wij aan de kant en de dikke bavaria buitenop.

15-08-2008 (Ank)

St. Petersport, Guernsey

Op Guernsey hebben ze geen belastingen, geen idee hoe ze hier de wegen en dergelijke financieren, dus shoppen is hier erg leuk. We stuiten al snel op een buitensportzaak. Dit winkeltje koop ik helemaal leeg. Afritsbroeken en fleecetruien zijn hier nog niet de helft van de Nederlandse prijs.

Dennis koopt de watersportwinkel leeg. Nu we nog 2,5 week te gaan hebben, hebben we een echte GPS, een navtex en nieuwe bootschoenen. We hadden hier beter op de heenweg langs kunnen gaan : . Morgen gaan we diesel tanken: 95 eurocent voor witte diesel!

Bij de pinautomaat moet ik ontzettend nodig naar de wc. We staan bij een chique bank. Ik zie een wachtruimte. Daar moet vast een wc zijn. Ik vraag toch maar even netjes aan het meisje achter de balie of ik naar de wc kan. Dat is goed maar ik moet onder begeleiding naar de wc. Ik wuif dat ik wel elders ga, maar zij staat er op mij naar de wc te brengen. We gaan het hele gebouw door, een trap op, nog een trap op, weer de verdieping over. Ondertussen vraagt zij van alles aan mij. "Ja, ik ben voor het eerst op Guernsey. We zijn met de boot en komen uit Nederland." Zij is een Australische en ze werkt samen met haar man elk jaar ergens anders. Ze vertelt enthousiast over Guernsey en over een prachtige wandeling langs de kliffen naar Fermainbay waar een goed restaurantje zit.

We volgen het advies van de Australische bankmedewerkster op en maken een pracht wandeling naar Fermainbaai. Onderweg een mooi uitzicht op Herm, Sark, Alderney en zelfs het vaste land van Frankrijk. Het restaurant is helemaal volgeboekt. Iets hoger ligt een hotel waar wij gaan eten. We zijn duidelijk niet gekleed op zo'n chique tent. De bediening is perfect. De oesters, vissen en steak zijn heerlijk. Over de weg zijn we in een half uurtje teruggelopen. Naast ons liggen een paar Belgen die we begin juli in Falmouth ontmoet hebben. Zij hebben de Ierse kust verkend.

16-08-2008 (Ank)

St. Petersport, Guernsey

Dennis gaat met de nieuwe apparatuur aan de slag. Ad en ik gaan een rondje eiland met de bus doen. Voor 60 pence, ongeveer 90 eurocent, maak je hier een eilandrondrit van anderhalf uur. Als je uitstapt moet je opnieuw betalen. Het weer is een veel minder dan gisteren. Het is een stuk frisser en af en toe regent het. Prima weer dus om in de bus te zitten.

Ik heb net gepind en wil de buschauffeur met 20 pond betalen voor de te betalen 1,20 pond. Hij stuurt mij naar het loket van de businformatie. Businformatie heeft geen wisselgeld en stuurt mij naar de krantenkiosk. Ik vrees al dat we de bus gaan missen, maar de chauffeur zet de bus keurig bij de krantenkiosk en wacht tot wij uitgewisseld zijn. Dat is nog eens een service!

De rondrit is prachtig. De kust ziet er mooi uit. In het noorden bij Grandes Roques stappen we even uit voor een hapje en een stukje langs de kust lopen. In het zuiden lopen we vanaf Les Tilles anderhalf uur over een prachtig kliffenpad langs de kust: continu klimmen en dalen.

Terug bij de boot heeft Dennis de navtex terug naar de winkel gebracht. Hij gaf te veel sterretjes: tekentjes dat de letters niet goed overgekomen zijn, terwijl de laptop via de kortegolf de navtex0berichten foutloos meeschreef. De verkoper gaf Dennis zijn geld terug, gelukkig, en zette het apparaat gewoon weer op de plank.

's Avonds lopen we naar het mooi verlichte fort. Terug bij de boot gaan we nog even op bezoek bij de Emma die eerder deze vakantie in Oostende onze buren waren. Ze hadden absoluut niet verwacht dat wij nog naar Spanje zouden zijn gegaan. Dus wel!

17-08-2008 (Ank)

Van Guernsey naar Sark, La Grêve de la Ville

's Ochtends eerst even de dieseltanks volgegooid. Leuke prijs hier: 72 pence per liter voor witte diesel. Daarna in 2,5 uur naar het eilandje Sark gezeild. In de baai La Grêve de la Ville een mooring opgepikt. De beheerder van de moorings kwam direct langs en vroeg 20 euro om aan een boei te liggen. Maar goed we durven nu met een redelijk gerust hart de boot achter te laten voor een lange wandeling over het eiland.

We wandelen vanaf het kiezelstrandje waar we met de bijboot geland zijn, eerst via haarspeldbochten naar boven. Een pracht uitzicht op de baai en op de boot. Het is hier heerlijk wandelen. Auto's zijn hier niet toegestaan. In het kleine dorpje is elk winkeltje en elke kroeg gesloten. Iedereen is naar de dogs en patshow, blijkbaar de happening van het jaar hier.

We wandelen naar little sark: over een bergrug naar het zuidwestelijke deel van het eiland. Aan beide kanten vanaf flinke hoogte een prachtig zicht op de steile kust en de zee. We lopen nog een klein stukje over litlle sark en gaan dan over de bergrug weer terug. We halen een paard en wagen in, waarvan alle toeristen uit moeten stappen. We zullen even later weten waarom. Bijna over de bergrug heen roept de menner of wij naar de trap willen gaan. Heel even denk ik: welke trap en waarom naar de trap,

maar dan komt het paard met de wagen in volle vaart aanstuiven. Paard moet natuurlijk snelheid maken om de berg weer op te komen. Daarom moesten de toeristen ook uitstappen. Wij staan bij elkaar geplakt op het kleine bredere stukje voor de trap en kijken vol ontzag naar het langs rennende paard.

18-08-2008 (Ank)

La Grêve de la Ville, Sark, kanaaleilanden

's Ochtendsvroeg, 4:00 uur lokale tijd, doen we eerst even een oefening boot klaarmaken in regen en donker en stukje zeilen tussen rotsen op stroom in donker. Eigenlijk gewoon een poging om naar Cherbourg te gaan die we na een uur afbreken vanwege de harde wind, 25 tot 30 knopen terwijl de voorspelling is dat de wind nog verder gaat toenemen. Onder die omstandigheden langs de race van Alderney lijkt ons niet ideaal dus we keren om.

We weten zowaar de mooring weer terug te vinden. Dit is meer te danken aan de arendsogen van Dennis dan aan mij. Hij ziet vanachter het stuurwiel de mooring eerder dan ik vanaf het voordek. Als ik de lijn probeer te pakken glijdt mijn muts met mijn handige hoofdlampje in het water. Met een snelle greep red ik mijn muts. Het lampje verdwijnt brandend in de diepte. Baal!

We gaan maar weer even slapen. Daarna ontvluchten we het hobbelpaard. We gunnen ons zelfs geen tijd meer om aan boord te eten. We eten de laatste restjes brood onderweg op en deel twee van de lunch in een heerlijk stilstaand restaurantje. Daarna wandelen we de noordkant van het eiland rond.

 Ook prachtige steile kusten en diepe kloven.

Terug naar de boot heeft nog enige voeten in de aarde. Er staan behoorlijke golven bij het kiezelstrandje. Dennis belandt met een aanloop in het bijbootje en roeit naar dieper water. Hij komt tussen twee golven in even naar het strand. Ad kan snel instappen, terwijl ik zijn hand voor evenwicht vasthoud. Voor de zekerheid heb ik mijn broek uitgedaan, wijze lessen na eerdere onfortuinlijke landingen op strandjes. Daarna is het mijn beurt. Dennis komt weer wat dichterbij met het bootje. Net als ik wil

instappen, komen er een paar enorme golven. De boot ligt te hoog om de stap te kunnen maken en ik beland tot mijn navel in het water. Shirt, fleecetrui en rugzak doornat.

19-08-2008

Sark

Er liggen inmiddels vijf bemande boten aan de moorings: een Duitse, twee Franse, een Engelse boot en wij. Iedereen onderneemt wel een poging om met de bijboot aan land te gaan. Ik volg gewapend met de verrekijker de verrichtingen. Van elke rubberboot komt minstens één bemanningslid doornat aan de kant. De overige personen aan boord zijn of ook helemaal nat of hebben minstens een natte broek.

Mijn plan was 's ochtends het hobbelpaard ontvluchten en toch een beetje relaxen door met een boek op het strand of op een bankje te gaan zitten. Maar blijkbaar ben ik redelijk aan de golven gewend, want het leest wel prima zo in de kuip. Thee, koele drankjes en koekjes zijn nu onder handbereik. Af en toe kijk ik even met de verrekijker hoe je niet moet landen met je rubberboot op het kiezel cq. keienstrand. Dennis is nog meer gewend want hij sluit zelfs het stromende water via de boiler aan. We kunnen nu ook water tappen zonder met onze voet te pompen en als de motor een tijdje gedraaid heeft, hebben we zelfs warm water.

Na de lunch gaan wij ook een poging wagen. Op jacht naar vers brood en vlees voor vanavond. Ik stap in mijn onderbroek voor in de rubberboot waar Ad al achterin zit en Dennis op het roeiplankje. Terwijl Dennis het bootje naar de kant roeit, trek ik al mijn kleren uit en stop deze in een plastic tas in mijn niet geheel waterdichte rugzak. De rugzak bind ik vast aan de boot, zodat bij een eventuele kapseizing mijn tas niet wegdrijft. Met alleen mijn teva's, sandalen, aan ben ik er klaar voor.

Vlakbij het strand, het is inmiddels springtij, er zijn vele rotsen zichtbaar, stap ik in kruisdiep water. Bij de volgende golf lig ik onderste boven. Als ik net weer een beetje grip heb gekregen met mijn voeten op de gladde stenen en ga staan, komt de volgende golf alweer en lig ik opnieuw in het water. Mèn wat een kracht zit er in die golven. Inmiddels ben ik bijna bij een rots die een meter boven het water uitsteekt. Even zorgen dat ik er niet opgesmeten word door de volgende golf en dan is hij

een goede steun om me overeind te houden. Daarna ben ik snel in kniediep water en krijgen de golven me niet meer onderuit.

Ad heeft mij gadegeslagen en hoeft spontaan de kant niet meer op. Dennis roeit hem terug. Vervolgens komt Dennis als een geroutineerd surfer met fleecetrui en korte broek aan terug roeien. Hij roeit surfend op een hoge golf zo ver mogelijk naar het strand, springt voor de volgende golf uit het bootje en samen dragen we de boot naar veilige hoogte. We binden de boot weer vast aan een steen. Ik kleed me aan en we gaan boodschappen doen. Een heel avontuur zo: even vlees en brood halen.

20-08-2008

Van Sark naar Cherbourg

Om zes uur zijn we klaar met ontbijt, huiken verwijderen en gaan we voor de tweede keer in het donker onze mooring verlaten. De omstandigheden zijn nu wat milder dan tijdens ons oefenrondje eergisteren. Het is helderder, de wind is aangenaam zeilbaar, halve wind krachtje 4 tot 5 en het is droog. Op naar de Alderney race. Een stuk dat ik heel spannend vind, omdat het daar net als bij Oussant enorm stroomt.

We vliegen werkelijk langs Alderney heen. De GPS geeft 11 tot 13 knopen aan. De wind die eerst schuin van achteren kwam, komt nu door onze enorme snelheid schuin van voren. In zes uur tijd hebben we de vijftig mijl naar Cherbourg overbrugt.

Wij hadden Cherbourg druk verwacht maar er zijn vrije boxen te over. Zoek er maar één uit zeggen de dames in de rubberboot die ons tegemoet komt varen. De havenmeester bevestigt dat door het slechte weer het seizoen nu al voorbij is. Er komt geen kip meer.

We gaan eerst even (2,5 uur!) genieten van stilliggende bedden. Blijkbaar heeft het leven op een hobbelpaard een hoop energie gekost. Daarna lopen we de stad in. De jachthaven is luxe. Kost een paar centen, 29 euro inclusief twee douchemunten à 2 euro, maar dan lig je ook in een luxe resort. De stad heeft veel leuke winkeltjes maar dan moet je niet met twee mannen op stap zijn. We regelen op het station de treinkaartjes voor Ad voor morgen. Goede verbinding hier. Alleen overstappen in Parijs en in 7 uur tijd van Cherbourg naar Rotterdam.

We sluiten onze anderhalve week met z'n drieën af in de pizzeria. Ad, het was gezellig en je hebt op en bij Sark één van de mooiste punten van onze reis meegemaakt.

21-8-2008 [foto 7599 ATS]

Van Cherbourg naar Fecamp

Om 7.30 uur lopen Dennis en ik naar het station. Ad is alvast vooruitgegaan. Hij was zo bang dat hij te laat zou komen. Om 8:11 uur zwaaien wij zijn trein uit en lopen we terug naar de boot. Onderweg stuiten we op een markt. Dat is dan weer een voordeel van zo vroeg op stap zijn. Je kunt zonder andere klanten uitgebreid je boodschappen doen. Nergens wachten tot je aan de beurt bent. Met een tas vol groenten, een brood en vlees voor vanavond, hoeven we alleen nog maar langs de supermarkt voor toetjes en melk.

Terug bij de boot trekken we meteen de stekker er uit, maken de landvasten los en vertrekken. De stroom loopt al en we willen een flinke afstand overbruggen: de Seinebaai oversteken. In de haven is het een ware uittocht. In colonne verlaten we Cherbourg de haven nog leger achterlatend.

De stroom staat als stevig door. Terwijl we 5 knopen door het water varen, geeft de GPS een grondsnelheid van 9 à 10 knopen aan. Het beetje wind dat er staat, windmee, varen we dood. We moteren de eerste drie uur. Daarna wordt de koers pal west naar Fecamp en hebben we halve wind.

We varen ruim drie uur met onze ATS (grote toerspinaker), ook wel 'Wesp'  genoemd. De agressieve gele, zwarte en grijze kleuren, ontwerp van Hélène mijn creatieve (fiets)vriendin, doen erg aan een wesp denken. Tot de wind iets krimpt en teveel van voren komt voor de ATS. Motorzeilend doen we het laatste stuk.

22-8-2008

Van Fécamp naar Dieppe

Vannacht aan een steiger gelegen waar alleen professionele vissers aan mogen afmeren. Ik heb heerlijk geslapen, maar Dennis is elke keer als het dok openging, wakker geworden en buiten gaan kijken of er geen vissersboot aankwam. Om 9:00 dreigen we hier ook ver in de blubber te zakken. We zakken een stukje achteruit en vragen of we voor twee uur naast een groot charterzeilschip mogen vastmaken.

De kapitein van het charterschip begrijpt ons helemaal en zegt met een big smile dat dat 45 euro kost. Als we net liggen, komt er een man van de tegenover ons liggende marina langs. Of we straks even aan ponton C willen afmeren en papieren willen invullen.

Waren we nou maar meteen weggevaren in plaats van naast dit grote schip te gaan liggen. Dennis zegt meteen dat hij echt niet gaat betalen voor een onrustige nacht aan onze illegale steiger. We snappen werkelijk niet dat iemand de moeite neemt om de hele haven rond te lopen en aan ons te vragen of wij een paar papieren willen invullen. In onze slechtste gedachten zien we ons al aan een ketting liggen.

We besluiten niet naar ponton C van de marina te varen, maar naar het havenkantoor te lopen. Dan liggen we zeker niet in hun haven. Dennis zegt mij dat ik in het Frans moet zeggen dat we ’s nachts zijn aangekomen, het was gisterenavond 23:00 uur, en zo lang mogelijk geen aankomsttijd moet noemen. Bij het havenkantoor blijkt alles enorm mee te vallen. We hoeven werkelijk alleen maar een formulier in te vullen met onze bootnaam en haven van herkomst en haven waar we naar toe willen gaan. Vanavond gaan we gewoon in de marina liggen.

We lopen in Fécamp nog een rondje om de kerk en ik scoor in een sportzaak een nieuw hoofdlampje. Vorig jaar bij Jacqueline, mijn zeilmaatje, een handig ledlampje met elastiek om het hoofd gezien. Super handig in het donker!

Om 11:00 uur varen we Fécamp uit. Er staat net genoeg wind om te zeilen. We varen langs de prachtige steile krijtrotskust van Normandië. Vijf jaar geleden ben ik hier opgestapt bij Hanny, de tante van Dennis. Ik liep destijds op krukken en ben toen met mijn vouwfiets, slaapzak, zeilpak en kleding voor een week per trein naar St. Valéry-en-Caux gegaan. Ik vond mezelf superstoer. Ik kon geen tien meter lopen zonder krukken, maar was met het openbaar vervoer 700 km gereisd. Ik moest ergens 7 uur op een bus wachten en ben toen met een meisje uit de trein en haar moeder meegereden naar Les petites Dales. Nu ik dat weer zag kwamen de herinneringen aan een fantastische week weer boven. Geweldig dat ik hier nu samen met Dennis met onze Bodyguard vaar, terwijl we net een ‘retourtje Spanje’ gedaan hebben.

Om 17:00 uur komen we aan in Dieppe. We worden door de havenmeester ontvangen en kunnen heerlijk in een box liggen. We lopen meteen de stad in om een stukje vlees voor Dennis te scoren, ik ga mijn zelfgevangen makreel opeten. Bij een snoepkraampje bezwijken we. We mogen zelf scheppen. Helemaal feest! Als een paar kleine kinderen scheppen we bananensnoepjes, chocolaatjes en winegums in een zakje. Of we � 13,50 willen afrekenen. Hallo zeg. We hebben inderdaad bijna een halve kilo snoep geschept. Het zit allemaal door elkaar dus we gaan er maar van genieten.

We gaan de toerist uithangen, delen samen een frietje en gaan het reuzenrad in. We vinden het allebei een beetje eng, maar het tweede en derde rondje genieten we van het prachtige uitzicht.

23-08-2008

Van Dieppe naar Boulogne

Voor we wegvaren ga ik nog even op jacht naar vers brood, vlees en melk. Heel Dieppe is veranderd in één grote markt. Het begint al bij de haven met kraampjes met vis. Verder de stad in wordt de markt steeds kleurrijker: kraampjes met groenten en fruit, enorme kazen, vlees. Maar ook complete gaarkeukens. Paella staat in grote pannen te dampen, kippen worden met tientallen tegelijk gegrild, couscous, gebakken aardappelen. Heerlijk! Als ik geen zoutarm dieet had, wist ik het wel. Nu beperk ik me tot wat vers spul en moet ik vanavond zelf weer aan de bak.

Om 10:00 uur varen we uit. We zeilen heerlijk halve wind, 5 beaufort, zonnetje schijnt. Het duurt lang voor we stroom mee krijgen. Eigenlijk pas de laatste drie uur gaat de stroom goed door staan. De GPS klokt nu dik negen knopen.

Om half zeven varen we Boulogne in. We zijn weer op bekend grondgebied. Negen jaar geleden waren we hier met de kolibri, zie foto.

We waren toen per ongeluk hier verzeild geraakt. Vertrokken uit het droogvallende Rye op weg naar Folkstone. De wind draaide en wakkerde aan. Het werd kruisen en toen was opeens Boulogne dichterbij dan Engeland, dus overgestoken. Ik weet nog dat we pas om 1:00 uur de haven invoeren. Onderweg een Fransman van 12 meter met een kapotte motor op sleeptouw genomen. Afgemeerd lagen we uitgeput in onze slaapzak en genoten we van een paar struikblikken boerenkool. Nu op onze 11 meter lange 10 tonner gaat het allemaal een stuk comfortabeler. We zijn veel minder moe en ik kook uitgebreid boontjes met aardappelen, vlees en zelfs een sausje.

's Avonds lopen we een rondje door het oude centrum. Het oude centrum is ommuurd en over de muren kun je mooi wandelen.

24-08-2008

Van Boulogne naar Duinkerken

Volgens het tij moeten we of 's ochtends vroeg weg of halverwege de middag. Wij kiezen voor het middagtij. We slapen uit en om te voorkomen dat ik me verplicht voel om van alles te gaan bekijken, laten de weergoden het regenen. Tussen de buien door haal ik vers brood en sta ik tot mijn verbazing voor een gesloten Spar. Het is zondag. Ik vergeet gewoon telkens wat voor dag het is.

Dennis monteert de nieuwe dynamo definitief. Ik lig heerlijk te relaxen met mijn iPod. Om 15:00 varen we nog steeds in een vette miezer de haven uit. Het zicht is slecht. De wind meer dan verwacht, 5 tot 6 bft. Met een rif in het grootzeil en de fok uitgeboomd denderen we voor de wind richting Duinkerken. Regelmatig klokt de GPS boven de tien knopen.

Om 21:00 uur zijn we in Duinkerken. Het weer klaart nog even op. Het cirkeltje is rond: 23 juni waren we hier ook. Twee maanden en één dag geleden, maar voor ons gevoel was het in een vorige vakantie.

25-08-2008

Van Duinkerken naar Breskens via Blankenberge

Om zeven uur varen we uit Duinkerken weg. Het eerste stuk tussen de banken doen we op de motor. Daarna hijsen we het grootzeil en zetten we de ATS (asymmetrische toerspinaker) met spinakerboom. Het gaat geweldig. De spinaker blijft met de spinakerboom goed vol staan en we kunnen zo goed pal voor de wind varen. Als we de ATS op de boegspriet voeren, moeten we de wind iets meer schuin van achteren houden.

Het gaat zo mooi, hier zou eigenlijk iemand een foto van moeten maken. Ik heb het nog maar net gedacht of de Bodyguard wordt op de marifoon opgeroepen door de White Mist. De White Mist vaart naast ons, wij blazen hem nu met spi hard voorbij. De bemanning vond onze spi ook erg mooi en ze hebben er een serie foto’s van gemaakt. Als we interesse hebben, moeten we ons e-mailadres geven. Dat hebben we zeker en het e-mailadres wordt doorgegeven. Zij gaan naar Blankenberge en wij hadden dat plan ook al, nu gaan we helemaal.

Onder de spi denderen we met acht tot negen knopen voorbij Oostende naar Blankenberge. We varen de wind behoorlijk dood. Als we de spinaker naar beneden halen, schrikken we hoe hard het waait. Er staat nu toch wel een windkracht 5 en dat is fors voor een zeil van 120 vierkante meter.

Om 12:30 uur zijn we bij Blankenberge. We beginnen stroom tegen te krijgen. We doen een tijstop. Ik ga even slapen en Dennis heeft via WiFi een internetverbinding opgespoord. We lopen richting stadje en kijken intussen om ons heen of we de White Mist kunnen vinden. Er liggen honderden boten in Blankenberge en 95% daarvan is wit dus dat zal niet meevallen om onze fotograaf te vinden. Ligt uiteindelijk twintig meter bij ons vandaan. De foto’s zijn met dank aan Jan en Corry van de White Mist. Jan en Corry heel hartelijk bedankt!

We lopen een rondje over het strand en de boulevard. Ons avondeten is even een snelle hap in de snackbar. Om 18:30 uur gaan we weer verder. Dit is voor de wind zeilen. Met het grootzeil aan bakboord en de fok uitgeboomd aan stuurboord gaat het hard en comfortabel naar Breskens. Bij Nieuwvliet varen we even richting strand om naar François te zwaaien.

François komt in Breskens bij ons aan boord. En net als in de Roompot krijgen we bezoek van de douane. De bootpapieren worden ingezien. Onze paspoorten worden telefonisch gecheckt. De kastjes worden geopend. Of we nog wat gekocht hebben in het buitenland? “Nee, niets bijzonders.” “Wel kleding gekocht in Engeland,” zegt één van hen als hij in de voorkastjes kijkt. “O ja, sorry”, ik was even vergeten dat ik op Guernsey het buitensportzaakje leeggekocht had. Maar het is gelukkig geen probleem.

Door de douane is onze sked via de korte golf met het thuisfront iets verlaat. Trudy zingt Lang zal hij leven voor haar in zuid Engeland solozeilende man. Of hij het ook gehoord heeft, zal later blijken. Hij heeft alleen een ontvanger en kan zelf niet zenden.

26-08-2008

Van Breskens naar Bruinisse

Om 8:20 uur varen we Breskens uit. Op de plaat, De Bol, zien we zo'n 25 zeehonden liggen.

Prachtig! Dit is de éne kant van de Westerschelde: prachtige droogliggende platen, een flinke stroom de andere kant is de vele industrie van bv. Dow Chemical. Inmiddels zijn we behoorlijk verslaafd aan onze ATS. De wind is opnieuw mee, dus de ATS gaat er weer op. Tussen de grote zeeschepen door zijn we om 11:30 uur bij de sluis van Hansweert. We liggen als enige in de megagrote sluis. Dit is de eerste sluis

sinds lange tijd. De laatste sluis was de Roompot op de heenweg. Ook de twee bruggen in het kanaal zijn lang geleden. De Zeelandbrug was de laatste. Wat een vrijheid dat zeezeilen. Nooit wachten op bruggen of sluizen. Alleen wachten op stroom of op meer of minder wind.

Op het Brabants vaarwater hebben we stroom mee. Op het Keeten, Mastgat, Zijpe hebben we stroom tegen. Opnieuw de ATS gehesen. Met 120 vierkante meter gaan we 6 knopen tegen de stroom in. Om 16:00 uur zijn we bij de Bruinisse sluis. We willen de haven van WSV Bru in. Maar aan de binnenkant van de wachtsteiger voor de sluis zien we een plek van 12 meter vrij. Zonde om te laten liggen en zo besparen we weer een nachtje havengeld.

Onverwacht komen allebei onze ouders ons verwelkomen. Ad kookt mosselen voor de mosseleters, Dennis pasta voor de pasta-eters. Johan en Jolanda komen tot onze vreugde ook naar Bruinisse en hebben Jurre bij zich.

Na 7 weken houd ik voor het eerst mijn neefje vast. Wat een prachtig mannetje. Tevreden kijkt hij de wereld in en hij vindt het prima dat hij van tante Ank naar Oom Dennis, naar opa, naar oma en weer opnieuw naar tante Ank gaat. Als we hem zijn pakje geven, slaapt hij al. Papa Johan vindt

het in elk geval mooi.

27-08-2008

Van Bruinisse naar de Middelplaat

De dag begint met bijkomen, koffiedrinken, douchen en boodschappen doen. Joke komt even opstappen. Pas om 16:00 uur varen we uit. Heerlijk zeilwindje WZW 4 tot 5. André Bal komt ons met de tante Bep, Kolibri 7 meter, tegemoet. Hij is vanochtend uit Scharendijke vertrokken, maar vindt het geen probleem om meteen om te keren en weer richting Scharendijke naar de Middelplaat te zeilen.

Om 18:30 uur zijn we na een heerlijke zeiltocht bij de Middelplaat. We eten met z'n vieren en hebben een gezellige avond.

28-08-2008

Van Middelplaat naar Bommenede via Bommenede en Bruinisse

Joke verwent ons ‘s ochtends als een rasopstapster met thee en jus  ‘d orange op bed. Daarna lopen we met Joke een stuk over het strand. André woont in Scheveningen en hij vindt dat hij thuis al genoeg over het strand loopt. Hij blijft op zijn Tante Bep en leest zijn 20 cm dikke boek verder uit.

We leggen Tante Bep in Bommenede zodat André ook een stukje op de Bodyguard kan meezeilen. We willen onze opstappers laten zien hoe flitsend wij inmiddels kunnen spinakeren. Een beetje overmoedig zijn we, want 16 knopen wind nog net niet halve wind betekent dat onze spi zelf wind gaat maken. De boot loeft steeds meer op, we gaan onwijs schuin en het lukt mij met moeite om een beetje af te vallen. Als ook nog de zeilzak overboord waait, is het klaar. De spi wordt vanwege de natte zak op het voorbed gevleid, gaat trouwens erg handig, en met de fok gaat de reis rustig verder.

In Bruinisse gaat Joke weer van boord, Joke, het was gezellig je aan boord te hebben. Wij gaan met André weer terug naar Bommenede. We eten sinds lange tijd weer eens bami. Ik vind mijn eigen bami zalig, nog lekkerder dan die van de Chinees. Een pak bami is echter erg volumineus en ik had er slechts één meegenomen. Is nergens te koop. Niet in België, niet in Frankrijk, niet in Engeland, niet in Spanje en niet op de kanaaleilanden. Rijst en pasta in allerlei soorten en maten maar geen bami. Heerlijk.

Eigenlijk wil ik nog even bij mijn vriendin op bezoek die met haar man sinds kort vanuit het oosten van het land naar Zeeland is verhuisd. Ze wonen nu tijdelijk in Zonnemaire, nog geen kwartiertje fietsen hier vandaan. Het is al 21:00 uur. We twijfelen of we nog zullen gaan. André brengt de doorslag. Als wij nu op de fiets stappen, doet hij de afwas. We hebben een gezellige anderhalf uur bij Germaine en Wiet. Als we weer aan boord stappen is niet alleen de afwas gedaan, maar ook de hele binnenboel gedweild. André wacht ons op met een olielamp en een glaasje wijn. Geweldig! André bedankt!

29-08-2008

Van Bommenede via Bommenede naar Bruinisse

Om 10:00 uur staat Germaine in het gangboord. Ze is vandaag vrij en wil de Bodyguard graag zien en het liefst een stukje meevaren. Met heel weinig wind varen we richting Archipel. We gaan nog even voor anker en zwemmen een rondje om de boot. Toch best koud maar stukken warmer dan in Noord Spanje. Wat had ik me daarin vergist. We zetten Germaine weer af in Bommenede. De stayers in Bommenede denken nu dat wij het heen en weer hebben. Opnieuw met de spi, dit keer voor de wind en met 10 knopen wind, gaat het heerlijk naar Bruinisse.

Ad heeft opnieuw heerlijke mosselen gekookt. Aangevuld met de salade van Andre een prima maaltijd. Gezellig met Freek en Marianne van de Eltara, kolibri 660 gegeten en daarna met zijn zevenen aan boord van de Bodyguard geborreld.

30-08-2008

Van Bruinisse naar Volkeraksluis

Het is nu ook echt zomer in Nederland. Strakblauwe lucht, zacht oostenwindje, net nu wij naar het oosten moeten. Ik haal broodjes bij Aquadelta. Daarna kuist Dennis de boot buiten en ik binnen. Tijdens de afwas vecht ik tegen mijn tranen. Vanmiddag gaan we echt naar huis. De reis is afgelopen. Het heerlijke vrije leventje aan boord is bijna over. Niet meer ‘s ochtends mijn kop boven het luik steken en telkens een andere omgeving treffen. Ik houd mezelf voor dat we nog een heel weekend hebben, dat het mooi weer is, dat we een fantastische reis gemaakt hebben waar velen alleen van kunnen dromen, maar het helpt niet. “Ank, geef even de sleutel,” zegt Dennis. Zwijgend leg ik zonder hem aan te kijken de sleutels in de kuip. Anders krijg ik toch maar zo’n rationeel verhaaltje dat ik me niet zo moet aanstellen, dat we een fantastisch reis gemaakt hebben en dat er nog een paar mooie weekenden volgen. “Nee schat, niet de bootsleutel de tanksleutel, waar zit je met je gedachten.” Veel meer dan een “oh” krijg ik er niet uit en leg de tanksleutel in de kuip. Dennis heeft het gelukkig niet door en gaat de watertanken vullen. Ik verman mezelf en roep op een gegeven moment dat het genoeg is. We hebben veel te veel water bij ons voor een weekend.

De wind is meer dan voorspeld. Plotseling komt er een grote snelle motorboot recht op ons afvaren. Er staan twee mensen bovenop te roepen. Zendamateur Peter en zijn vrouw komen even groeten. We hebben hen vaak via de korte golf gesproken. Leuk dat we elkaar nog even treffen. Er staat een heerlijk 5 bft en we zeilen heerlijk naar de Volkeraksluis waar we Lode en Winera met hun Rocinante, ook een Forna 37, de deftige zus van de Bodyguard, nog heel even treffen.

31-08-2008

Van de Volkeraksluis naar Dordrecht

Nog steeds oostendwind windkracht weinig maar het lukt toch om het Hollands Diep kruisend te overbruggen. Stroom mee in de Dordtse Kil, waardoor we hier ook negentig procent van kunnen zeilen. Om 15:17 uur gaan we onder de spoorbrug door. En om 16:00 uur liggen we afgemeerd op onze stek.

Twee en een halve maand geleden vertrokken we hier. Voor ons gevoel bijna een jaar geleden. We hebben zo ontzettend veel meegemaakt: veel leuke mensen ontmoet, de “Golf” overgestoken, dolfijnen en walvissen gezien, in prachtige baaien gelegen. We hebben heerlijk gezeild, af en toe moeten afzien in harde wind. Heel veel geleerd. Een enorm vertrouwen gekregen in ons fantastische schip. Dennis, je hebt een geweldige boot gebouwd. Er is werkelijk niets waarvan we vinden dat het anders moet. Alleen die buiskap is toch wel handig en een windvaan is ook onontbeerlijk voor zulke tochten. En bovenal was het heerlijk om lange tijd met z’n  drieën, zoals Anke zo mooi schreef in ons gastenboek tijdens de doop vorig jaar, op stap te zijn.

De teller geeft 2150 mijl aan. Het zit er op! Morgen weer aan het werk.